Քաջարի զինվոր Շվեյկի արկածները

«Ինչպե՞ս վարվեմ Շվեյկի հետ,— մտածում էր պորուչիկը։— Քիթն ու մռութը կջարդեմ։ Բայց դա բավական չէ։ Մեջքի միսը զոլ-զոլ կտրելն ու հանելն էլ քիչ է այդ սրիկայի համար»։

Այլևս չմտածելով դամայի հետ ունենալիք առաջիկա տեսակցության մասին, գազազած պորուչիկը դիմեց դեպի տուն։

«Կսպանե՜մ նրան, այդ սրիկային»,— ասաց նա ինքն իրեն, նստելով տրամվայ։

Այդ ժամանակ քաջարի զինվոր Շվեյկը գլխովին խորասուզված էր մի զրույցի մեջ, որ տեղի էր ունենում իր և զորանոցից եկած բանբերի միջև։ Բանբերը պորուչիկին թղթեր էր բերել ստորագրելու և սպասում էր նրա գալուն։

Շվեյկը բանբերին հյուրասիրում էր սուրճով։ Նրանց խոսքն այն մասին էր, թե Ավստրիան ձեռքից գնալու է։

Այդ մասին նրանք խոսում էին, ինչպես անտարակուսելի մի բանի մասին։

Իմաստալից խոսքեր էին տեղում իրար հետևից։ Այդ իմաստալից խոսքերի ամեն մի բառը դատարանը կորակեր որպես պետական դավաճանության ապացույց, և նրանց երկուսին էլ կկախեին։

— Երևի թագավոր կայսրն այդ ամենի պատճառով ցնդել է,— ասաց Շվեյկը։— Նա առհասարակ երբեք խելոք չի եղել, բայց այս պատերազմն անշուշտ բոլորովին նրա հոգին կհանի։

— Դանդալոշի մեկն է,— ծանրակշիռ կերպով ասաց բանբերը։— Դդումը քեզ օրինակ։ Գուցե չի էլ իմանում, որ պատերազմ է։ Երևի ամաչել են նրան այդ մասին զեկուցել։ Իսկ իր ժողովուրդներին ուղղված մանիֆեստի տակ դրված նրա ստորագրությունը պարզապես ժուլիկություն է։ Տպել են առանց նրա գիտության։ Նա արդեն առհասարակ բան չի հասկանում։

— Նա իք է անում…— էքսպերտի տոնով ասաց Շվեյկը։― Տակն է դուրս գնում, և ստիպված են նրան փոքր երեխայի պես կերակրել։ Մի քանի օր առաջ գարեջրատանը մի պարոն ասում էր, թե նա երկու ծծմայր ունի, և նրանք օրը երեք անգամ թագավոր կայսրին ծիծ են տալիս։

— Է՛հ,— հառաչեց զորանոցից եկած զինվորը,— երանի շուտով մեզ ոնց որ պետքն է ջարդեին, որ Ավստրիան դինջանար։

Զրույցը շարունակվում էր նույն ոգով։ Շվեյկն Ավստրիայի օգտին ասաց մի քանի ջերմ խոսք, այսինքն, որ այդպիսի ապուշ պետությունը աշխարհիս երեսին ապրելու իրավունք չունի, իսկ զինվորը, այդ ասույթից գործնական եզրակացություն անելով, ավելացրեց․

— Հենց որ ընկնեմ ռազմաճակատ, ձեռաց կճղեմ։

Այդպես նրանք շարունակում էին արտահայտել չեխերի հայացքները համաշխարհային պատերազմի նկատմամբ։ Զորանոցից եկած զինվորն ասաց, որ այսօր Պրագայում լուրեր են շրջում, թե իբր Նախորդի մոտ արդեն լսվում է թնդանոթների ձայնը և իբր ռուսաց ցարը շատ շուտով լինելու է Կրակովում։

Այնուհետև խոսեցին այն մասին, թե չեխական հացը տանում են Գերմանիա և թե գերմանացի զինվորները սիգարետ ու շոկոլադ են ստանում։

Ապա սկսեցին վերհիշել անցած ժամանակների պատերազմները, և Շվեյկը լրջորեն ապացուցում էր, որ երբ հնում հակառակորդի պաշարված քաղաքի մեջ գարշահոտ կճուճներ են նետել, ապա այդպիսի գարշահոտության մեջ կռվելն էլ մի հաճելի բան չի եղել։ Նա իբր կարդացել էր, որ մի քաղաք պաշարել են ամբողջ երեք տարի և թշնամու արածը միայն այն է եղել, որ ամեն օր այդ կերպ զվարճացել է պաշարվածների հետ։

Հավանաբար Շվեյկը կպատմեր նաև մի ուրիշ ոչ պակաս հետաքրքիր և ուսանելի բան, եթե պորուչիկ Լուկաշի գալը չընդհատեր նրանց գրույցը։

Մի սոսկալի ոչնչացնող հայացք նետելով Շվեյկի վրա, նա ստորագրեց թղթերը և, զինվորին արձակելով, Շվեյկին գլխով նշան արեց, որ իր հետևից մտնի սենյակ։

Պորուչիկի աչքերը շանթեր էին արձակում։ Նստելով աթոռի վրա և նայելով Շվեյկին, նա խորհում էր, թե երբ սկսի քոթակը։

«Նախ մի երկու դըրբ կհասցնեմ ռեխին,— մտածում էր պորուչիկը,— հետո կջնջխեմ քիթը և կպոկեմ ականջները, իսկ հետո կտեսնենք»։

Պորոլչիկին շիփ-շիտակ ու սրտաբաց նայում էին Շվեյկի բարի, անմեղ աչքերը, և վերջինս սիրտ արավ այդ նախաամպրոպային լռությունը խզել հետևյալ խոսքերով.

— Համարձակվում եմ զեկուցել, պարոն օբեր-լեյտենանտ, որ դուք զրկվել եք կատվից։ Նա լափեց սապոգի կրեմը և դրանից հետո, իրեն թույլ տվեց սատկել։ Ես նրան նետեցի նկուղը, սակայն ոչ թե մեր, այլ հարևանի։ Այդպիսի անգորական լավ կատու դուք այլևս չեք գտնի։

«Ինչպես վարվեմ դրա հետ,— անցավ պորուչիկի մտքով։— Աստվա՛ծ իմ, ի՜նչ տխմար տեսք ունի»։

Իսկ Շվեյկի բարի, անմեղ աչքերը շարունակում էին փայլել մի մեղմ ջերմությամբ, որը ցույց էր տալիս նրա հոգեկան կատարյալ հավասարակշռությունը. «Ամեն ինչ, իբր, կարգին է, և ոչինչ չի պատահել, իսկ եթե մի բան պատահել է, ապա այդպես էլ պետք է լիներ, քանի որ երբեմն հո մի բան պիտի պատահի»։

Պորուչիկ Լուկաշը տեղից վեր թռավ, սակայն Շվեյկին չհարվածեց, ինչպես սկզբում մտադրվել էր, այլ բռունցքը թափահարեց ուղիղ նրա քթի տակ և գոռաց.

— Շվե՛յկ, դուք շունը գողացել եք։

— Համարձակվում եմ զեկուցել, պարոն օբեբ-լեյտենանտ, որ վերջերս այդ մասին ինձ ոչինչ հայտնի չէ։ Ինձ թույլ եմ տալիս նկատել, պարոն օբեր-լեյտենանտ, որ դուք ճաշից հետո բարեհաճեցիք Մաքսի հետ գնալ զբոսնելու, և ես ոչ մի կերպ չէի կարող նրան գողանալ։ Երբ դուք վերադարձաք առանց շան, ես իսկույն գլխի ընկա, որ բանը վատ է։ Դա, ինչպես ասում են, սիտուացիա է… Սպալեննայա փողոցում մի վարպետ է ապրում, ազգանունը Կունեշ, որը կաշվե պայուսակներ է պատրաստում։ Բավական էր, որ իր շան հետ զբոսնելու գնար, ձեռաց կկորցներ։ Ամենից հաճախ նա շանը թողնում էր գարեջրատանը կամ նրանից գողանում էին, նույնիսկ պատահում էր, որ շունը նրանից փոխ էին վերցնում ու չէին վերադարձնում։