Китап (роман)

Минем, лбтт, табын алып барганым бар иде. Дусларны, туганнарны берр бйрме булса: «Син язучы кеше, телг остасы…» – дигн булып, бу эшне гел миа йклилр. м мин аны бик яратмый идем. Басып тост йтеп аракы эчне кем уйлап тапкандыр, белмим. мма мин моны бер кызыгын да крмим. Ну, кунак кеше сз йт инде, бйрмг сбпче булган кешене мактаган була, янсе ул йбт, изге келле, флн-тгн… Теге бахыр, бу сзлрне шыр-ялган икнен белеп торган килеш, ышанып утырган була… м табынны башыннан азагынача шул кренеш двам ит… Бйрм табыны колхоз ыелышы тгел ич инде… ле д Хмитне ткъдименнн баш тартырга иттем. Тик ул, минем хлне алагандай, тылсымлы сз йтте:

– Карышырга уйлама да! – диде ул, боерык биргндй итеп. – Беренчедн, баш тартса, мине авыр хлг куясы. Икенчедн, акча тлилр. йбт тлилр. Биш ме.

– Нрс?! – мин з колакларыма зем ышанмый тордым. – Биш ме?

– йе. Сгать дртлр тирсенд Октябрь проспектындагы ашханг кил. Анда сине Илнур каршы алыр. Безне баянчы егет. Ул барысын да тшендерер. Ярый, хуш. Мин ашыгам.

м ул трубканы ташлады.

Биш ме, лбтт, зур акча иде. Лкин келне рнетеп, тагын бер уй узды. Роман, повестьларны бер мег д алучы юк, монда, ниндидер табын чен… Лкин мин бу уйны шундук куып ибрдем. Акча эшлрг комачаулап йрмсен…

Мин табын алып барырга бик яратмыйм, дигн идем. Ялгышканмын икн. леге табынны алып барганда мин шуны ачык тшендем: яратмыйм дип йт дрес тгел, мин бу эшне кралмыйм икн.

Дуслар табынындагы шикеллерк булыр дип кткн идем. Бер стл артында утырасы, вакытын белеп кен, киркле кешег сз бирсе… Монда алай булмады. Беренчедн, килгн кунаклар, чынлап та, бик зур урыннарда эшли торган ткббер кешелр иде. Безне алар белн бер табынга утыртмадылар. Чаршау артында аерым стл куйдылар. лбтт, стллре мул иде. мма бер табында утырмау мине, алып баручы буларак, авыр хлг тшерде. Бер стлд утырганда, син з кешег йлнсе. болай… Кешелр сз йткн арада, мин, сяк мет итеп йргн кчек шикелле, стл тирсенд бтерелерг мбр булдым. бу кимсет иде. Син бу табын кешесе тгел. Син чит. Син болар белн ти тгелсе. Син аларны хезмтлндерерг тиеш. Син – шушы табын артында утыручыларны хезмтчесе. Кол. мин земне кем икнемне яхшы бел идем…

«Болар миннн ни ягы белн стенрк со? – дип уйладым мин, табында утырган капкорсак яшьтшлремне креп. – Нинди зур эшлр майтарган алар шулай кылтаеп утырырлык?» Келне юатырлык авап юк иде. Кайсын тисе, кайсын абзыйсы юньле эшк урнаштырган да кеше иткн. Боларны искитрлек слтлре д, злрен хезмтлндерче артистларга хрмт белн карарлык акыллары да юк иде. Вальс йлнгнд безне ырчы кызны кармалап, муеныннан брг маташкан утыз биш яшьлр тирсендге ирне сугып йлндерсем килде. ырчыны адмг санамаса, зе белн берг килгн хатынын мыскылламасын иде. Кулында власть, кессенд акча булгач, аа барысы да ммкин дип уйлый, крсе… Тик мин беркемг д каты кагылмадым. Бары тик тнфес игълан итеп тмке тартырга чыккач кына, Илнурга зарланып алдым.

– Кем инде болар?.. – дидем мин, бер кт булып ттен борхытып торган адмнр ягына ымлап: – Карале, ничек кыланган булалар! Алланы кашка тклре диярсе… Безг ничек караганнарын крдеме?! Ниндидер кызыклы хайванга караган кебек… Кайсы ягы белн хаклы алар шулай кыланырга?

– Аларны акчасы кп, – дип пышылдады Илнур, – кем тли – шул музыка куя…

– Мен шулар иткли инде безне халыкны… Шушы хайваннар безне белн идар ит…

– Син алай кызма ле… – диде Илнур, – нишлисе инде…

– Да пошли они… – Мин нфрт белн кулымдагы тмкене шулар ягына чиртеп ибргнемне сизми д калдым. – Козлы вонючие…

Тмке тпчеге кемнедер ак чалбарына барып элкте. Тркемдгелр безне якка борылып карадылар м минем нфрт булып сыгылып чыккан сгенемне ишеттелр. Табын хуасы минем янга йгереп килде.

– Син!.. – диде ул, нфртен ирг тырышып. – Син зене кем дип белсе?!

– Гафу итегез… – дип сзг кушылды Илнур. – Без бтенлй икенче нрс турында сйлш идек… Без сезне хакта тгел… м Илгизр д тмке тпчеген сезг тидерерг телмгн иде… Шулай бит, Илгизр?

Мин йодрыкларымны бйдн ычкындырмаска тырышып кына тора идем. Бер сз д йт алмадым. Табын хуасыны кыяфте д, Илнурны мескенлне д миа ошамый иде. Шулай да башымны кагарга мбр булдым.

– Мин синнн сорамыйм, – диде табын хуасы, – мин аны зеннн ишетерг телим.

лбтт, Илнур барысын да уай гына хл ит алырлык авапны тапкан иде. Табын хуасы аек булса, моа кангатьлнеп китеп барыр м эшне зурга ибрми калыр иде. мма ул ярыйсы ук исереп лгергн иде шул. м мин, ничек кен авап бирсм д, засыз калмаячак идем.

– йе, – дидем мин, – тмке тпчеген сезг дип ыргытмаган идем. м «козлы вонючие» дигнем д сезг тгел иде.

– Гафу тен! – диде табын хуасы, кзен акайтып.

– Гафу итегез, – дип кабатладым мин ктелмгн иеллек м битарафлык белн.

Лкин бу табын хуасына ошамады.

– Син адмч итеп гафу тен!

– мм… – Мин елмаеп куйдым м шундук, йзем ясалма мескенлек чыгарып, табын хуасыны кзен теклдем: – Сезне сасыган к дип атамаган м тмке тпчеген сезг дип ыргытмаган чен гафу итегез.