Konan la Barbarulo

Ma veninte aden la larja koridoro, il ne plus sentis irga prezenteso videbla o nevidebla. Il alongiris, tempope expektis ke diableti havanta dentegi ed unglegi saltos adsur il del obskureso. La tuneli ne esis silencoza. Omnalatere del profundaji dil tero venis soni qui ne apartenas al mondo racionoza. Esis ridetachi, krii pro joyo demonal, longa ululi fremisanta, ed ulfoye l’evidenta ridado klamachanta di hieno konkluzis terorinde per vorti homal kriachante blasfemi. Il audis la pazi di pedi ruzoza, ed en l’aperturi dil tuneli videtis formi ombratra qui havis konturi monstratra ed anomala.

Esis quaze ke il vagabis aden inferno—inferno facita da Tsotha-lanti. Ma la kozi ombratra ne eniris la koridoro, quankam il klare audis la sugo avara di labii bavanta, e sentis la regardo di okuli hungranta. Ed il balde saveskis pro quo. Sono glitiganta dop il elektrizis il, ed il saltis al obskureso di proxima tunelo, ed supresis la torcho. Il audis la serpento reptanta alonge la koridoro, ociera pro olua recenta repasto sangoza. De ilua latero ulo jemis pro timo e retrotiris su aden l’obskureso. Evidente la chefa koridoro esas la chas-regiono dil serpentego, e l’altra monstri cedis la spaco ad ol.

A Konan, la serpento esis la minima hororo de ti omna; il preske sentis parenteso kun ol, memorante l’obcenajo ploranta e ridachanta, e la ento gutifanta e murmuranta qua venis ek la puteo. Adminime ol esis ek materio teral; ol esis morto reptanta, ma ol minacis nur morto fizikal, ma ta altra horori minacis ed mento ed anmo.

Pos ke ol trapasabis la koridoro, il sequis per to quon il esperis esar sekura disto, e suflis por riacendar la torcho. Il ne irabis fore kande il audis basa jemado qua semblis emanar del nigra enireyo di tunelo proxima. Prudenteso avertis il, ma kuriozeso pulsis il al tunelo, tenante alte la torcho qua nun esis nur stumpo. Il fortigis su por vidar irgo, ma to quon il vidis esis neexpektita. Il regardis larja celulo, parto di ol enkajigita per stangi dense pozita qui extensis del pavimento al plafono, fixigita en la petro. Ultre ta stangi jacis figuro, qua, dum ke il proximeskis, il vidis esar od homo, od exakta simileso di homo, volvita e ligita da la helici di dika sarmento qua semblis kreskar tra la solida petro dil pavimento. Ol kovresis per folii stranje pintizita e flori karmezina—ne la redo satinatra di petali natural, ma karmezino livida e nenatural, quale perversigo di floro-vivo. Olua branchi adheranta flexeble tordis su cirkum la nuda korpo e membri dil homo, semblis karezar lua rugoza karno per kisi voluptoza ed avida. Un granda floro pendis direte super lua boko. Nelauta jemado bestial bavis de la laxa labii, la kapo rulis quaze pro pavoro nesuportebla, e l’okuli rekte regardis Konan. Ma esis en oli nula lumo di inteligenteso; oli esis vakua, l’okuli di idioto.

Nun plunjis la granda floro karmezina e presis olua petali a la labii tordanta. La membri dil mizerozo tordis su pro angoro; la helici dil planto fremisis quaze pro extazo, vibris tra lia tota longeso. Ondi de kolori chanjanta movis tra oli, la kolori divenis plu profunda, plu venenoza.

Konan ne komprenis to quon il vidis, ma konocis, ke il vidis ula Hororo. Homo o demono, la sufrado dil kaptito tushis ilua kordio vaganta ed impulsema. Il serchis enireyo e trovis pordo gretatra en la stangi, klozita per seruro pezoza, por qua il trovis klefo inter ti quin il portis, ed eniris. Quik la petali di la flori livida extensis su simile al kapuco di kobrao, la helici minacante levis su, e la tota planto fremisis e shancelis vers il. To ne esis blinda vejetanto-kreskajo natural. Konan sentis intelekto stranja e maligna; la planto povis vidar il, ed il sentis olua odio emanar de ol per ondi preske tushebla. Prudente pasante plu proxime, il remarkis la radiko-stipo, repulsive flexebla stipo plu dika kam ilua kruro, e mem dum ke la longa helici extensis su vers il kun bruiso de folii e susuro, il ociligis sua espado e tranchis la stipo per un stroko.

Quik la mizerozo en olua tenego violentoze jetesis aparte dum ke la sarmentego flogis e tordis su quale serpento senkapigita, rulis su aden sfero granda e giboza. La helici bategis e tordis su, la folii trepidis e tiktakis quale kastanyeti, e petali apertis e klozis su konvulsatre; pose la tota longeso laxe extensis su, l’intensa kolori paleskis ed obskureskis, blanka liquido fetida fluetis del stumpo tranchita.

Konan regardegis sorcite; lore sono frapis ilua oreli ed il levis l’espado. La homo liberigita staceskis e regardis il. Konan beis astonate. Ne plus esis l’okuli en la vizajo rugoza sen emoco. Obskure pensema, li vivis per inteligenteso, e la mieno di imbecileso falabis de la vizajo quale maskilo. La kapo esis streta e bone formacita, havanta fronto alta e splendida. La tota formo dil homo esis aristokrata, evidenta en lua alta korpo gracila e lua bela manueti e pedeti. Lua unesma vorti esis stranja e surprizis.

‘Qua yaro esas?’ lu demandis parolante per la Kotha.