Konan la Barbarulo

Konan kriis akute e retrotiris su, retropulsis sua kompanulo. Avan li levesis la granda formo brilanta e blanka di Satha, seneva odio en olua okuli. Konan tensis su kontre atako—por shovar la torcho brulant aden ta vizajo diablatra e jetar sua vivo aden espado-stroko laceranta. Ma la serpento ne regardis il. Ol regardegis trans ilua shultro al homo nomita Pelias, qua stacis kun brakii krucigata, e ridetis. Ed en la grand okuli kolda e flava l’odio lente mortis a pura timo—la nura foyo ke Konan vidis tala expresuro en okuli di reptero. Per hasto vorticatra quale forta vento, la serpentego foriris.

‘Quon ol vidis por timigar su?’ demandis Konan regardante destranquile sua kompanulo.

‘La homi squamoza vidas to quo evitas l’okuli mortiva,’ sekrete respondis Pelias. ‘Vu vidas mea aspekto karnal; lu vidis mea nuda anmo.’

Flueto glacatra perturbis la spino di Konan, e lu esis kurioza, funde, ka Pelias esas homo, o ka nur altra demono del fosi qua portas maskilo di homeso. Il kontemplis, kad esus prudenta plunjar senhezite sua espado tra la dorso di sua kompanulo. Ma dum ke il pensis tale, li venis al stala greto, nigre grabita avan la torchi ultre ol, e la kadavro di Shukeli ankore jacis falinte an la stangi en koagulita flako karmezina.

Pelias ridis, e lua rido ne esis agreabla.

‘Per l’ivora hanchi di Ishtar, qua esas nia pordisto? Yen, esas ya la nobla Shukeli ipsa, qua pendigis mea yunuli per lia pedi e senpeligis li kun rido-krii! Ka tu dormas, Shukeli? Pro quo tu jacas tante rigide, tua grasa ventro sinkita quale to di buchita porko?’

‘Lu es mortinta,’ murmuris Konan, destranquila pro askoltir ta vorti sovaja.

‘Mortint o vivant,’ ridis Pelias, ‘lu apertos la pordo por ni.’

Lu klakis akute sua manui e kriis, ‘Levez tu, Shukeli! Staceskez del inferno e levez tu del pavimento sangizita ed apertez la pordo por tua mastri! Staceskez, me dicas!’

Terorinda jemo ekis tra la vulti. La hari di Konan herisis ed il sentis kolda sudoro sur sua pelo. Nam la kadavro di Shukeli agitesis e movis per infantatra tastado dil grasa manui. La ridado di Pelias esis tam senkompata kam hakileto silexa, kande la formo dil eunuko shancelis e staceskis por sizar la stangi dil greto. Konan regardante lu sentis sua sango glacieskar e la medulo di sua osti liquideskar; nam l’okuli larje apertita di Shukeli esis vitatra e vakua, e de la grand incizo en lua ventro la intestini laxe pendis til la pavimento. La pedi dil eunuko faletis inter lua intestini dum ke lu riglagis e movis quale automato sen cerebro. Kande lu komencabis movar, Konan opinionis ke per hazardo nekredebla l’eunuko ankore vivas; ma la homo esis mortinta—esis mortinta dum hori.

Pelias flanis tra l’apertita greto, e Konan quik trapasis dop lu; sudoro fluis de lua korpo, il tiris su de ta formo terorinda qua inklinis per laxa gambi apud l’apertita greto quan ol tenis. Pelias pasis sen retroregardar, e Konan sequis, tenite da nauzeo e koshmaro. Il ne facis plu kam sis pazegi kande subita falbruiso vekigis il. La kadavro di Shukeli jacis laxe ye la bazo dil greto.

‘Lua tasko esas facita, ed inferno itere beas por lu,’ afable dicis Pelias. Lu jentile fingis ne remarkar la tremego qua sukusis la korpo di Konan.

Lu avaniris alonge l’eskalero e tra la latuna pordo kronizita per kranio. Konan tenis sua espado expektante trupi de sklavi, ma silenco kovris la citadelo. Li trapasis la nigra koridoro ed eniris ube incensizili pendis ed emisis eterna incenso-nubi. Ankore li vidis nulu.

‘La sklavi e soldati lojas en altra parto dil citadelo,’ dicis Pelias. ‘Canokte, lia mastro absenta, sendubite li jacas ebria per vino e lotuso-suko.’

Konan regardetis tra arkizita fenestro havanta ora solio qua apertesis a larja balkono, e blasfemis pro surprizo, vidante l’obskure blua cielo stelizita. Esabis jus pos jornesko kande il jetesis aden la fosi. Nun esas pos noktomezo. Il preske ne komprenis, ke il esis tante longe sub la tero. Il subite remarkis dursto e hungro devorema. Pelias avaniris aden chambro havanta ora kupolo e pavimento arjenta, la muri ek lapislazulo perforita dal arki di multa pordi.

Sospirante, Pelias sideskis adsur silka divano.

‘Itere silko ed oro,’ lu sospiris. ‘Tsotha afektacas esar superiora de karno-plezuri, ma lu esas midiablo. Me esas homala, malgre mea nigra arti. Me prizas komforto e gayeso—per ta moyeno Tsotha kaptis me. Lu kaptis me impotenta pro ebrieso. Vino esas malediko—per l’ivora sino di Ishtar, mem dum ke me parolas pri ol, yen la trahizanto! Amiko, varsez gobletedo—haltez! Me obliviis, ke vu esas rejo. Me varsos.’

‘To al diablo,’ grondis Konan, e plenigis gobleto kristal e donis ol a Pelias. Pose il levis la krucho e drinkis longe de ol ed ekis la satisfaco-sospiro di Pelias.

‘La hundo konocas bona vino,’ dicis Konan, e vishis la boko per manudorso. ‘Ma per Krom, Pelias, ka ni sidez hike til ke lua soldati vekas e tranchas nia guturi?’

‘Ne timez,’ respondis Pelias. ‘Ka vu prizus vidar la fato di Strabonus?’