Konan la Barbarulo

Blua fairo brulis en l’okuli di Konan ed il tenegis sua espado til ke sua fingro-artikli blueskis. ‘Ho, se me esus avan lu kun espado!’ il grondis.

Pelias levis globego brilanta del tablo ebena.

‘La kristalo di Tsotha. Infantala ludilo, ma utila kande mankas tempo por plu alta cienco. Enregardez, sinioro.’

Lu pozis ol sur la tablo avan Konan. La rejulo enregardis nuboza profundaji qui plu profundeskis ed expansis. Imaji lente enfokeskis ek nubi ed ombri. Il regardis peizajo familiara. Larja agro extensas a fluvio sinuifanta, ultre qua la plana-landi rapide divenas intriko de kolini nealta. An la rivo nordal dil fluvio esas murizita urbeto gardita da fosato qua juntesas ye singla fino al fluvio.

‘Per Krom!’ kriis Konan. ‘Yen Shamar! La hundi siejas ol!’

L’invadanti transpasabis la fluvio; lia pavilioni stacas en la streta agro inter l’urbo e la kolini. Lia militisti esamifas cirkum la muri, lia mashi brilegas pale sub la luno. Flechi e roki jetesas vers li del turmi e li retroe shancelas, ma itere venas.

Mem dum ke Konan blasfemis, la ceno chanjesis. Alta turmo-pinti e kupoli levis su en la nubeto, ed il regardis sua propra chefurbo Tamar, ube omno esas konfuzigita. Il vidas ke la kavalieri stale vestizita de Poitain, sua maxim loyala suporteri, quin il livabis por gardar l’urbo, kavalkas del pordego, mokata e sisata dal turbo esamifanta en la stradi. Il vidas spoliado e tumulto, e militisti di qui la shildi portas l’insigno di Pelia; li stacis en la turmi e pavonumas tra la merkati. Super omno, quale pikturo fantomal, il vidas la vizajo obskur e triumfanta di Princo Arpelo de Pelia. L’imaji desaparas.

‘Do!’ kriis Konan, ‘Mea populo nemediate revoltas kande me esas absenta—’

‘Ne tote,’ interruptis Pelias. ‘Li audis, ke vu esas mortinta. Esas nulu protektar li del enemiki extera e milito interna, li supozas. Komprenende li turnas su al maxim forta nobelulo por evitar la horori di anarkio. Memorante olima militi, li ne fidas al Poitainani. Ma Arpelo esas apude, e la maxim forta princo di la rejlando central.’

‘Kande me itere venabos ad Aquilonia, lu esos nur senkapigita kadavro putranta sur l’Agro di Perfidanti.’ Konan grincis sua denti.

‘Ma ante ke vu povus atingar vua chefurbo,’ Pelias memorigis da il, ‘Strabonus avanirabus. Adminime lua kavalieri spolius vua rejio.’

‘Vere!’ Konan pazis en la chambro quale leono enkajigita. ‘Per la maxim rapida kavalo me ne povas atingar Shamar ante dimezo. Mem esante ibe, me ne povus facar irgo bona ma mortar kun la populo, kande falas l’urbo—ed ol ya falos pos kelka dii maxime. De Shamar a Tamar esas kavalkado de kin dii, mem se on mortigus la kavali alonge la voyo. Ante ke me povus atingar mea chefurbo e kolektar trupi, Strabonus martelagus la pordegi; nam kolektar trupi esos diablatre desfacila—mea omna nobeluli damnebla dissemabos su a lia propra feudi damnita pro l’anunco pri mea morto. E pro ke la populo forjetis Trokero de Poitain, esas nulu frapar l’avara manui di Arpelo del krono—e la kron-trezoro. Lu cedos la lando a Strabonus po falsa trono—e tam balde kam Strabonus forturnus su, lu agitus revolto. Ma la nobeli ne suportus lu, e to nur donus a Strabonus pretexto por necelate anexar la rejio. Ho Krom, Imir, e Set! Utinam me havez ali por flugar quale la fulmino a Tamar!’

Pelias, qua sidis frapetante la jada tablo per sua fingro-ungli, subite cesis e staceskis quaze por skopo definita, e facis manusigno, ke Konan sequez. La rejulo obediis, plunjita aden pensaji tenebroza, e Pelias avaniris del chambro alonge eskalero havanta gradi marmora kun oro, qua iris al pinto dil citadelo, la tekto di la maxim alta turmo. Esis nokto, e forta vento suflis tra la cielo stelizita e movigis la nigra hararo di Konan. Fore infre briletis la lumili di Khorshemish, semblante plu fora kam la steli supera. Pelias semblis aparta ed eskarta hike, konkordante kun la stelaro per grandeso kolda e nehomal.

‘Esas kreuri,’ dicis Pelias, ‘ne nur de tero e maro, ma anke de aero e la fora regioni dil cielo, qui habitas aparte, nekonocita da homi. Ma por ta qua havas la Mastro-vorti e Signi, e la Savo qua jacas sub omno, li esas nek maligna nek neacesebla. Regardez, e ne timez.’

Lu levis sua manui vers la cielo e facis advoko longa e stranja qua semblis fremisar sencese aden la kosmo, deskreskante e velkante, ma ne mortante, nur irante plu e plu fore aden ula kosmo nekonocita. Del silenco sequanta Konan audis subita batado di ali inter la steli, e retrosaltis kande enorma kreuro vespertiliatra decensis apud il. Il vidis, ke olua grandeg okuli kalme regardis il en la stel-lumo; il vidis l’extenso de quaradek futi di olua ali giganta. Ed il vidis, ke ol esis nek vespertilio nek ucelo.

‘Acensez e kavalkez,’ dicis Pelias. ‘Ante jornesko ol portabos vu a Tamar.’

‘Per Krom!’ murmuris Konan. ‘Kad to omna esas koshmaro de qua me balde vekos en mea palaco en Tamar? Quo pri vu? Me ne livez vu sola inter vua enemiki.’