Konan la Barbarulo

La dimeza suno briletis de la seren aquo dil fluvio Tibor qua balnis la bastioni sudal di Shamar. La defensanti fatigita savis, ke kelki de li itere vidos la suno levar su. La pavilioni dil siejanti kovris l’agro. Havante min multa homi, la populo di Shamar ne sucesabis disputar la transiro dil fluvio. Kanoti kunligita facis ponto sur qua l’invadanti sendis lia hordi. Strabonus ne audacabis marchar aden Aquilonia dum ke Shamar restas nevinkita dop lu. Lu sendabis sua lejera kavalkanti, sua « spah »-i, adinterne por spoliar la lando, ed erektabis sua siej-mashini en l’agro. Lu ankragis flotilio provizita da Amalrus meze dil fluvio apud la fluvio-muro. Ula bateli esis sinkita per roki del balisti dil urbo, qui frakasis olia ferdeki e plankari; ma de la prui e masti protektita da shirmili dil altra bateli, armarkisti enfilis la turmeti. Ti esis Shemidi, qui naskis havanta arki en la manui, superiora al armarkisti Aquiloniana.

De la lando mangoneli jetis rokegi ed arbor-trunki vers la defensanti por frakasar tra tekti ed aplastar homi quale koleopteri; arieti sencese frapegis la stoni; sapisti tuneligis en la tero quale talpi, sinkis shakti sub la turmi. La fosato digizesis ye la supra parto e, desaquizita, plenigesis per roki, sulo, kavali ed homi mortinta. Ye la bazo dil muri, figuri mashizita amaseskis, frapis la pordegi, levis eskaleri, pulsis asalto-turmi plenigita per lancieri a la turmeti.

En l’urbo espero esis abandonita; apene mil-e-kinacent homi rezistis quaradekamil militisti. Nula mesajo venabis del rejio, di qua ca urbo esis avan-posteno. Konan esis mortinta, exultante kriis l’invadanti. Nur la forta muri e kurajo desesperanta dil defensanti tante longe gardis li, e to ne sempre suficos. La muro westal esis eskombramaso sur qua la defensanti individuale kombatis kontre l’invadanti. L’altra muri krulis pro la shakti sub oli, la turmi inklinis ebrie.

Nun l’atakanti amasigis su por asalto. L’olifanti sonis, la rangi stale vestizita ordineskis sur la plana-lando. La asalto-turmi kovrita da kruda tor-peli bruisoze avancis. La populo di Shamar vidis, ke la baneri di Koth ed Ofir flugetas kune, e vidis inter la kavalieri briletanta la figuro dina e mortiganta di Amalrus ore mashizita, e la figuro mikra e grasa di Strabonus portanta nigra homarmaro. Ed inter li esis formo qua igis la maxim brava homo paleskar pro hororo—tenua figuro quale vulturo en mantelo diafana. La piquisti avancis, fluis quale ondi di fluvio ek stalo fuzita; la kavalieri galopetis adavane, lanci levita, standardi fluktuanta. La militisti sur la muro respiris profunde, konfidis lia anmi a Mitra, e tenis lia armi nochizita e sangizita.

Lore sen averto, sono di klariono fendis la bruiso. Hufo-tondro superiris la grondado dil trupo proximeskanta. Norde del agro ube movis l’armeo esis rangi de kolineti quale eskalero de gradi giganta qui acensis adnorde ed adweste. Nun ek ta kolineti, quale spumo suflata avan sturmo, hastis la « spah »-i qui spoliabis la lando, kavalkanti qui inklinis su adavane e forte spornagis, e dop li la suno lumizis stala rangi movanta. Li aparis ek la defilei—kavalkanti mashizita; la granda leono-banero di Aquilonia flotacis super ili.

Kriego del spektanti elektrizita sur la turmi fendis la cielo. Extaze, militisti klakis lia espadi nochizita an lia shildi fendita. La homi dil urbo, povra mendikanti e richa komercisti, putani portanta reda jupi e dami portanta stofi silka e satina, falis a lia genui e kriis a Mitra pro joyo, pro danko ploris lakrimi qui lavis lia vizaji.

Strabonus furioze klamis imperii. Arbanus turnis su cirkum la rangi pezoza por afrontar ca minaco neexpektita e grunis, ‘Ni ankore havas plu multa militisti kam li, ecepte ke li havus rezerv-armeo celata en la kolini. La viri sur la batal-turmi povas traktar irg asalto del urbo. Ti qui venas es Poitainani—ni devis supozir, ke Trokero esforcus tala prodajo dementa.’

Amalrus kriis nekredante.

‘Me vidas Trokero e sua kapitano Prospero—ma qua kavalkas kun li?’

‘Ishtar salvez ni!’ kriachis Strabonus, e lu paleskis. ‘Esas Rejo Konan!’

‘Vu es dementa!’ bramis Tsotha, ma tresayis konvulsante. ‘Konan esis en la ventro di Satha dii ante nun!’ Lu quik haltis, sovaje regardegis l’armeo qua venas rango dop rango aden l’agro. Lu ne povas erorar pri la gigantulo portanta nigra homarmaro orizita qua sidas sur la grandega nigra kavalulo e kavalkas sub silka standardego ondatra. Krio di furio felina explozis de la labii di Tsotha, makulizis sua barbo per spumo.

Unesmafoye dum lua vivo, Strabonus vidis, ke la sorcero tote konfuzeskas, e tiris su retroe del vidajo.

‘Yen sorco!’ kriachis Tsotha. Lu demente arachis sua barbo. ‘Quale lu eskapis ed atingis sua rejio en bona tempo por venar kun armeo tante rapide? To esas l’agado di Pelias, lu damnesez! Me sentas lua manuo en to! Maledikez me, ke me ne mortigis lu kande me havis l’oportunajo!’