Konan la Barbarulo

Li hastis adavane, chasanto e chasato, e nula futon povis la nigra kavalo pluproximeskar, quankam ol tensis singla muskulo e tendino. La suno kushis su, neklara lumo e nuboza ombri venis, e li kavalkis til ke la vidajo e bruiso dil masakro diminutis dop li. Lore en la cielo aparis punto, qua plugrandeskis til giganta aglo qua pluproximeskis. Flugfalante dil cielo, ol plunjis al kapo dil kavalo di Tsotha. La kavalo kriis e kabris e forjetis sua kavalkanto.

Olda Tsotha staceskis ed afrontis sua chasanto, l’okuli quale ti di serpento dementa, la vizajo maskilo nehomal di furio teroriganta. En singla manuo lu tenis ulo brilanta, e Konan konocis, ke lu ibe tenis morto.

La rejulo decensis e pazegis vers sua enemiko. Ilua homarmaro kliktis. Il tenis alte sua grand espado.

‘Itere ni interrenkontras, sorcero!’ Il ridetis sovaje.

‘Stacez fore!’ kriachis Tsotha quale shakalo sango-hungranta. ‘Me brulos la karno de vua osti! Vu ne povas vinkar me—se vu hakus me a peci, la peci de karno ed osto riunionigus su e chasus vu a vua morto! Me vidas en to la manuo di Pelias, ma me defias vi amba! Me esas Tsotha, filiulo di—’

Konan kuris avane, sua espado brilis, sua okuli esis fenduri cirkonspekta. La dextra manuo di Tsotha movis retroe ed adavane, e la rejulo quik inklinis la kapo. Ulo pasis ilua kapo kaskizita ed explozis dop il, brulis la sablo ipsa per flagrajo de fairo infernal. Ante ke Tsotha povis jetar la globo en sua sinistra manuo, l’espado di Konan tranchis lua dina kolo. La kapo dil sorcero lansesis de lua shultri sur sango-fonto arkatra, e la figuro robizita shancelis e krulis ebrie. Ma la nigra okuli demente regardegis Konan, olia lumo sovaja ne obskureskis, la labii tordis su terorinde, e la manui tastis hororigante quaze serchar por la kapo fortranchita. Lore per rapideso impetuoza di ali, ulo flugfalis del cielo—l’aglo qua atakabis la kavalo di Tsotha. Per sua forta unglegi ol sizis la kapo gutifanta e flugis aden la cielo, e Konan stacis mute, nam de la guturo dil aglo tondris ridado homal: la voco dil sorcero Pelias.

Lore ago hororiganta eventis, nam la korpo senkapigita staceskis del sablo e forshancelis fugante per rigida gambi, manui extensita blinde vers la punto qua diminutis e desaparis en la cielo obskura. Konan stacis quaze transformita a stono, regardis til ke la rapida figuro shancelanta anke desaparis aden la krepuskulo qua purpurizis la prati.

‘Krom!’ Ilua granda shultri konvulsetis. ‘Donez morbo a ta enemikeso inter sorceri! Pelias traktis me bone, ma me ne deziras itere vidar lu. Donez a me simpla espado e simpla enemiko aden qua me povas plunjar ol. Per inferno! Quon me ne donus por flakono de vino!’

La Turmo dil elefanto

1.

Torchi flagris obskure por ilumizar la festado en la Maul, ube la furtisti dil oriento nokte facas karnavalo. En la Maul li povis debochar e bramar segunvole, nam homi honesta evitis ta quartero, e vigilisti, bone pagita per moneto-peci makulizita, ne mixis su en lia ludi. Alonge la hokoza e nepavizita stradi havanta amasi de refuzaji e flaki sordida, ebria rodomonti shancelis bramante. Stalo cintilifis en l’ombri ube volfo raptis volfo, e de l’obskureso venis l’akuta ridado di homini, e la bruiso di luktado. Torchlumo reptis ek fenestri frakasita e pordi larje apertita, e de ta pordi odori ranca de vino e korpi sudorifanta, bruiso de gobleti e pugni frapanta tabli kruda, parti de obcena kansoni, hastis quale shoko al vizajo.

En un de ta retreteyi gayeso klamis a la tekto basa e fumo-makulizita, ube friponi asemblis su portante omna sorti di shifoni—burso-furtisti, hom-furtisti, habila posh-furtisti, kanalii pavonumante kun lia yunini, mulieri havanta voci akuta qui portis vesti belacha. Raskalii indijena dominacis—Zamorani havanta obskura peli, obskur okuli, portante poniardi ye lia zoni e ruzo en lia kordii. Ma anke ibe esis volfi de sis extera landi. Esis giganta desertinto Hiperboreana, tacema, danjeroza, havanta larj espado ligita a sua granda magra korpo. Esis kontrafaktanto Shemida havanta hokatra nazo e blue nigra barbo lokloza. Esis hominacho Brithuniana havanta audacoz okuli qua sidis sur la genuo di flava Gunderlandanulo—vaganta mercenario, desertanto de ul armeo vinkita. E la grasa grosierulo di qua l’obcena jokaji instigis tante multa ridado esis hom-furtisto de fora Koth veninte por docar homin-furtado a Zamorani qui naskis havante plu multa savo pri ta arto kam lu ultempe obtenis.

Ta viro cesis deskriptar la charmi di viktimo projetita e shovis sua muzelo aden gobletego de biro spumifanta. Pos suflir la spumo de lua grasa labii, lu dicis, ‘Per Bel, deo di omna furtisti, me demonstros a li quale furtar hominachi: me portabos el trans la limito di Zamora ante jornesko, e karavano vartos por recevar el. Triacent arjento-pecin komtulo de Ofir promisis a me por neta yunino Brithuniana del plu bona klaso. Me laboris dum semani vagante en l’urbi an la limito kom mendikanto por trovar ta qua me savis konvenar. Ed el es beleta peco.’