Konan la Barbarulo

Lu suflis kiso bavanta aden la aero.

‘Me konocas siniori en Shem qui kambius la sekretajo dil Elefanto-Turmo por el,’ lu dicis, e retroturnis su a sua biro.

Tusho ye la maniko di sua tuniko igis lu turnar sua kapo e frunsar la brovo pro l’interrupto. Lu vidis alta yunulo forte formacita qua stacis apud lu. Ta homo esis tam diplasita en ta retreteyo kam griza volfo inter rati skabioza dil kanaleti. Ilua chipa tuniko ne povis celar la linei harda ed akuta di ilua forta korpo, la shultri larja e pezoza, la granda pektoro, dina tayo e muskuloza brakii. Ilua pelo esis brunigita da suni exterlanda, ilua okuli blua e cintilifanta. De ilua zono pendis espado en ledra gaino paruzita.

La Kothano nevolunte retrotiris su; nam la viro ne esis ek irga raso civilizita quan lu konocis.

‘Vu parolis pri l’Elefanto-Turmo,’ dicis la nekonocato, qua parolis la Zamorana per stranj achento. ‘Me audis multo pri ta turmo; quo es olua sekretajo?’

La posturo dil homo ne aparis minacanta, e la Kothano kurajeskis pro la biro e l’aprobo evidenta dil audantaro. Lu bufis su per suimporto.

‘Ka la sekretajo dil Elefanto-Turmo?’ lu klamis. ‘Nu, irga folulo savas, ke Yara la sacerdoto ibe lojas kun la granda juvelo quan homi nomas la Kordio dil Elefanto, e qua es la sekretajo di lua magio.’

La barbarulo konsideris lo dum kurta tempo.

‘Me vidis ta turmo,’ il dicis. ‘Ol situesas en granda gardeno supre l’urbo, cirkondita da alta muri. Me vidis nula gardisti. On povus facile klimar ta muri. Pro quo nulu furtis ta gemo sekreta?’

La Kothano beis pro la naiveso dil altru, pose explozis bramante mokanta ridado, ed anke l’altri.

‘Audez ca barbarulo!’ lu klamis. ‘Lu deziras furtar la juvelo di Yara!—Askoltez, kerlo,’ lu dicis, e turnis su malaugure al altru. ‘Me supozas, ke vu es ula sorto di barbaro nordal—’

‘Me es Kimeriano,’ l’exterlandano respondis neamikale. La respondo ed ilua maniero signifikis nulo al Kothano; de rejio qua esis fore en la sudo, ye la limito di Shem, lu nur neprecize konocis la rasi nordal.

‘Do askoltez e lernez sagaco, kerlo,’ dicis lu, ed indikis la yunulo per sua gobletego. ‘Saveskez ke en Zamora, e precipue en ca urbo, esas plu multa furtisti audacoza kam en omna altra loki en la mondo, mem en Koth. Se mortivo povus furtir ta gemo, esez certa ke ol esabus furtita longatempe ante nun. Vu parolas pri klimar la muri, ma kliminte, vu rapide dezirus su exter oli. Esas nokte nula gardisti en la gardeni pro bona kauzo —to esas, gardisti homal. Ma en la gardochambro, en l’infra etajo dil turmo, esas viri armizita, e mem se vu nokte trapasus la gardeni, vu anke mustas pasar tra la soldati, nam la gemo esas ulube supre en la turmo.’

‘Ma se homo povus trapasar la gardeni,’ duris dicar la Kimeriano, ‘pro quo lu ne povus irar al gemo tra la supra parto dil turmo, e talmaniere evitar la soldati?’

Itere la Kothano beis.

‘Askoltez lu!’ lu mokante kriis. ‘La barbarulo esas aglo qua flugos a la bordo juvelizita dil turmo, qua esas nur cent-e-kinadek futi super la tero, e havas kurvigita muri plu glata kam vitro polisita!’

La Kimeriano regardachis cirkume, humiligata da la bramo de ridado mokanta qua salutis ca dicajo. Il trovis nula humuro en ol, ed esis tro nova a civilizeso por komprenar olua nepolitaji. Homi civilizita esas plu nepolita kam sovaji, pro ke li savas, ke li povas esar nepolita sen ke lia kranii esez fendigita, generale. Il esis konfuza e chagrenigata, e sendubite forreptus, abasita, ma la Kothana pluse pikis il.

‘Venez, venez!’ lu klamis. ‘Dicez a ca kompatindi, qui esas nur furtisti denaska, dicez a li quale vu furtus la gemo!’

‘Esas sempre moyeno, se la deziro ligesus kun kurajo,’ kurte respondis la Kimeriano iracoza.

La Kothano elektis konsiderar lo kom insulto. Lua vizajo purpureskis pro iraco.

‘Quo!’ lu bramis. ‘Vu audacas docar ni pri nia aferi, e sugestas ke ni es poltroni? Forirez; forirez de me!’ E lu violentoze shovis la Kimeriano.

‘Ka vu mokas me e manuagas me?’ rauke dicis la barbarulo; ilua pronta furio saltis; ed il sufoye shovis la Kothano per frapo de manui apertita qua retrojetis sua tormentanto kontre la tablo krude skultita. Biro spricis del gobletego, e la Kothano bramis pro furio, ektiris sua espado.

‘Hundo barbara!’ lu grondis. ‘Me havos vua kordio pro to!’

Stalo flagris, e la turbo sovaje movis fore. Dum lia lukto li renversis l’unika kandelo e la retreteyo obskureskis, plenigesis per la frakas-bruiso di benki renversita, batado di pedi fulanta, klami, blasfemaji de homi qui falis l’una sur l’altra, ed un akra krio agonioza qua tranchis la bruisego quale kultelo. Kande la kandelo riacendesis, la plu multa gasti ekirabis tra pordi e fenestri frakasita, e ti restanta blotisis dop amasi de vino-bareleti e sub tabli. La barbarulo esis foririnta; la centro dil chambro esis abandonita ecepte da la vundita kadavro dil Kothano. La Kimeriano, havante l’instinto nefalianta dil barbaro, mortigabis sua enemiko en l’obskureso e konfuzeso.

2.