Konan la Barbarulo

‘Lore kun dekesis maliculi ni eniros la palaco per tunelo sekreta. Pos ke la ago esas facita, mem se la populo ne bonvole recevas ni, la Nigra Legiono di Gromel suficos retenar l’urbo e la krono.’

‘Ka Dion pensas, ke ta krono donacesos ad il?’

‘Yes. Ta grasa stultulo reklamacas ol pro traco di sango rejal. Konan grave eroris permisir vivar homi qui ankore klamas su kom decendanti dil olda dinastio de qua il arachis la krono di Aquilonia.

‘Volmana deziras esar restaurit al favoro rejal quan il juis sub l’olda reji, por levar sua povrega domeni ad olima grandiozeso. Gromel odias Palantides, komandero dil Nigra Draki, e volas komandar la tot armeo, lu havas l’obstineso dil Bosonano. Unike ek ni omna, Rinaldo havas nul ambiciono personal. Lu konsideras Konan nur kom barbaro havanta manui sangizit e pedi ruda qua venis ek la nordo por spoliar lando civilizita. Lu idealigas ta rejo quan Konan mortigis por obtenar la krono, rimemoras nur ke lu ulfoye patronesis l’arti, ed oblivias la malaji di lua regnado, ed igas la populo obliviar. Li ja kantas necelate la Lamento por la rejulo, per qua Rinaldo laudas la santa maliculo e denuncas Konan kom “sovajo del abismo havante nigra kordio.” Konan ridas, ma la populo grondas.’

‘Pro quo lu odias Konan?’

‘Poeti sempre odias ti qui havas povo. Segun li, la perfekteso esas sempre dop la last angulo od ultre la nexta. Li eskapas la prezento per revadi pri la pasinto e la futuro. Rinaldo esas torcho flamifanta di idealismo, levante su, lu supozas, por renversar tirano e liberigar la populo. Relate me—nu, plura monati ante nun me perdabis omna ambiciono ecepte atakar la karavani dum mea restanta vivo; nun olda revi movas. Konan mortos; Dion acensos la trono. Pose lu anke mortos. Unope ti omna qui kontreagas me mortos—per fairo, per stalo, o per ta vini mortiganta quin tu komprenas brasar. Askalante, rejulo di Aquilonia! Quale tu prizas lo?’ La Stigiano levis sua larja shultri.

‘Ulfoye esis tempo,’ lu dicis per bitreso necelata, ‘kande me anke havis ambicioni, kompare a qui le vua semblas belacha ed infantala. A quala stando me falis! Mea olima egali e rivali ya regardegus, se li vidus Thoth-Amon dil Ringo kom sklavo di exterlandano, mem proskriptito, qua helpas la meskina ambicioni di baroni e reji!’

‘Tu fidis a magio e ceremoniachi,’ sensucie replikis Askalante. ‘Me fidas a mea mento ed espado.’

‘Menti ed espadi esas quaze festuki kontre la sajeso dil Obskureso,’ grunachis la Stigiano; lua nigra okuli briletis per lumi ed ombri minacanta. ‘Se me ne perdabus la Ringo, nia standi esus inversita.’

‘Tamen,’ respondis nepaciente la proskriptito, ‘tu portas la strii de mea flogilo sur tua dorso, e probable duros portar oli.’

‘Ne esez tante certa!’ La diablatra odio di la Stigiano instante brilis rede en lua okuli. ‘Uldie, ulmaniere, me ritrovos la Ringo, e trovinte olu, per la serpento-denti di Set, vu pagos—’

La iracoza Aquiloniano staceskis e frapegis lu ye la boko. Thoth retroe shancelis, sango spricis ek lua labii.

‘Tu troe audacas, hundo,’ grunis la proskriptito. ‘Sorgez; me esas ankore tua mastro e savas tua obskur sekretajo. Irez adsur la tekti e klamez, ke Askalante es en l’urbo ed intrigas kontre la rejulo—se tu audacus.’

‘Me ne audacas,’ murmuris la Stigiano, e vishis la sango de sua labii.

‘No, tu ne audacas.’ Askalante ridetis kolde. ‘Nam se me mortus per tua ruzo o perfideso, ermito-sacerdoto en la dezerto sudal saveskus, e ruptus la siglo di manuskripto quan me livis en lua manui. E lektinte, lu susurus vorto en Stigia, e vento noktomeze reptus de la sudo. Ed ube tu celos tua kapo, Thoth-Amon?’

La sklavo fremisis e sua bruna vizajo paleskis.

‘Sato!’ Askalante abrupte chanjis sua tono. ‘Me havas tasko por tu. Me ne fidas a Dion. Me imperis, ke lu kavalkez a lua domeno rural e restez ibe til ke la canoktala laboro finigesas. La grasa stulto hodie ne povus celar sua nervozeso koram la rejulo. Kavalkez a lu, e sen ke tu ne rajuntas lu sur la voyo, irez a lua domeno e restez apud lu til ke ni advokas lu. Ne lasez lu ek tua regardo. Lu esas perplexa pro timo e forsan forfugus—forsan mem kurus a Konan pro paniko e revelus la tot intrigo, per esperar salvar sua propra pelo. Irez!’

La sklavo reverencis, celis l’odio en sua okuli, ed agis segun l’impero. Askalante turnis su a sua vino. Super la turmo-pinti juvelizita la jorno levis su tam karmezina kam sango.

2.

Kande me esis militisto, la lauta timbalin li amansis;
Avan la pedi di mea kavalo la homi oro-polvon lansis.
Nun me esas la granda rejulo, mea tracin persequas gardi,
En mea vino nun veneno, ye mea dorso nun poniardi.

La voyo di reji