Konan la Barbarulo

Konan ridetis sovaje, nevolunte tushis la cikatri sur sua bruna vizajo. ‘Vu savabus altre, se vu pasabus vua yuneso che la frontieri nordal di Kimeria! Asgard situesas norde, e Vanaheim nordweste de Kimeria, ed esas milito perpetua ye la land-limiti.’

‘Quala sorto de homi es ti dil nordo?’ demandis Prospero.

‘Altstatura e blonda, havanta blu okuli. Lia deo esas Imir, la pruino-giganto, e singla tribuo havas sua propra rejo. Li esas obstinema e feroca. Li kombatas dum la tota dio e drinkas biro e muj-kantas lia sovaja kansoni dum la tota nokto.’

‘Do me opinionas, ke vu similesas li,’ ridis Prospero. ‘Vu ridegas, drinkegas, e muj-kantas bona kansoni; quankam me nultempe vidis altra Kimeriano drinkar irgo ecepte aquo, o ridar, o kantar irgo ecepte mizeroza himni funeral.’

‘Forsan pro ta lando quan li habitas,’ replikis la rejulo. ‘Nultempe esis plu desgaya lando—omnube kolini, foresti ombroza sub cielo preske sempre griza, e la venti jemas tristoze tra la vali.’

‘Ne astonas ke ibe homi esas depresita,’ dicis Prospero levante sua shultri. Il pensis pri la gaye sunoza, plana landi e la blua fluvii ociema di Poitain, la provinco maxim sudala di Aquilonia.

‘Li havas nul esperi hike od pri la vivo futura,’ respondis Konan. ‘Lia dei esas Krom e lua raso obskura qua regnas sensuna loko eterne nebuloza, la lando dil mortinti. Mitra! La manieri dil Æsiri plu multe plezis me.’

‘Nu,’ Prospero dicis ridetante, ‘l’obskura kolini di Kimeria esas fora. E nun me iros. Me pardrinkos gobletedo de blanka vino Nemediana por vu che la korto di Numa.’

‘Bonege,’ grunis la rejulo, ‘ma kisez la dansantini di Numa nur por vu ipsa, por ne implikar la stati!’

Ilua mujanta rido sequis Prospero ek la chambro.

3.

Sub piramidi la granda Set su volvante guatas;
En l’ombri di la tombi lua nigratra homi squatas.
Me parolas la Vorto del celit abismi sen suno—
Sendez servisto por mea odio, ho squamoza Uno!

La suno kushis su e grabis la verdeso e bluo nebulatra dil foresto per orea lumo kurtatempa. Lumradii deskreskanta briletis de la dika ora kateno quan Dion di Atalus sencese tordis en sua grasa manuo dum ke lu sidis en l’abundo flamatra di burjoni e flor-arbori qua esis sua gardeno. Lu movis sua grasa korpo sur la sidilo marmora e furtatre regardetis cirkume, quaze serchar enemiko celata. Lu sidis en ronda bosko de arbori gracila, e la branchi interplektita jetis dika ombro adsur lu. Proxima fonteno arjente tinkletis, ed altra fonteni nevidebla susuris perpetua simfonio tra la granda gardeno.

Dion esis sola ecepte ke esis figuro granda e bruna qua repozis apud lu sur benko marmora; ilta regardis la barono per okuli profunda e solena. Dion ne egardis Thoth-Amon. Lu neprecize konocis lu kom sklavo a qua Askalante multe fidas, ma simile a multa richuli, Dion apene atencis homi sub lua propra rango.

‘Ne esez tante nervoza,’ dicis Thoth. ‘La konspiro ne povas faliar.’

‘Askalante povas erorar same kam altri,’ kurte dicis Dion, qua sudorifis pro pensar pri falio.

‘Ne il,’ la Stigiano ridetis feroce, ‘altre me ne esus ilua sklavo, ma ilua mastro.’

‘Quala parolo?’ deskontente replikis Dion, qua apene atencis la konverso.

L’okuli di Thoth-Amon streteskis. Malgre lua forta volo, lu preske explozis pro sua shamo longe restriktita, odio, e furio, pronta por irga oportunajo danjeroza. To quon lu ne imaginabus esis, ke Dion egardus lu ne kom homo havanta mento e savo, ma nur kom sklavo, ed ergo ento senvalora.

‘Askoltez me,’ dicis Thoth. ‘Vu esos rejulo. Ma vu ne konocas la mento di Askalante. Vu ne povos fidar ad il pos ke Konan mortigesas. Me povas helpar vu. Se vu protektos me pos ke vu atingas povo, me helpos vu.

‘Askoltez, sinioro. En la sudlando me esis granda sorcero. Homi parolis pri Thoth-Amon quaze pri Ramon. La Rejulo Ktesfon di Stigia grande honorizis me, abasis la magiisti de l’altaji por exaltar me super li. Li odiis me, ma timis me, nam me dominacis enti del extero qui venis segun mea advoko e facis to quon me imperis. Per Set, mea enemiko ne savis la horo dum qua lu vekus noktomeze e sentus la fingri unglizita di hororo sennoma an sua fauco! Me facis magio nigra e terorinda per la Serpento-Ringo di Set, olquan me trovis en tombo obskura tri milii sub la tero, obliviita ante ke l’unesma homo reptis ek la maro slimoza.

‘Ma furtisto furtis la Ringo e mea povo ruptesis. La magiisti staceskis por mortigar me, e me fugis. Vestizita kom kamel-duktisto, me voyajis kun karavano en la lando Koth; lore la spolianti di Askalante atakis ni. Omni de la karavano mortigesis ma me ipsa; me salvis mea vivo per revelar ad Askalante mea identeso e per jurar servar il. Bitra esas ta sklaveso!