Konan la Barbarulo

La chambro esis granda ed ornita, chera tapeti an la muri polisita e panelizita, dika tapisi sur l’ivora pavimento, ed alta plafono ornita per skulturi intrikoza ed spirali arjenta. Dop skribtablo ivora ed or-inkrustita sidis viro di qua la larja shultri e pelo sunbrulita ne konvenis ta luxoza cirkumaji. Il plu multe semblis esar parto di la suno e la venti e l’altaji dil frontieri. Ilua maxim mikra movi revelis muskuli quale stala resorti ligita ad akuta mento e la koordino di naskinta militisto. Esis en ilua agi nulo cirkonspekta o moderema. Il o repozis perfekte—tam senmova kam bronza statuo—o movis, ne per la spasmozeso di tensa nervi, ma per rapideso felinatra qua nebulizis la regardo di ti qui penis sequar il.

Ilua vesti esis ek chera stofo ma simple facita. Il portis nula ringo od ornamento, ed ilua nigra harari tondita quadrate ligesis cirkum ilua kapo nur per rubando ek stofo arjenta.

Nun il forpozis l’ora pinselo per qua il laboroze skisabis sur papiro vaxizita. Il pozis sua mentono adsur la pugno, e regardis envidieme per blua okuli subbruletanta la homulo qua stacas avan il. Ta homulo okupesis tainstante da sua propra aferi, nam il tiris la laci di sua homarmaro or-inkrustita ed abstraktite siflis —ago nekonvencional, pro ke il esis koram rejulo.

‘Prospero,’ dicis la viro an la tablo, ‘ta aferi stat-politikal tedas me plu kam mea omna kombati.’

‘To omna es parto di la ludo, Konan,’ respondis la Poitainano havanta bruna okuli. ‘Vu es rejulo—vu mustas plear la rolo.’

‘Me dezirus kavalkar kun vu a Nemedia,’ Konan dicis envidieme. ‘Semblas esir multa yari depos ke me havis kavalo inter mea genui—ma Publius dicas, ke pro aferi en la urbo, me mustas restar. Lu esez maledikita!

‘Renversinte l’olda dinastio,’ il duris dicar per l’intimeso komoda qua existis nur inter il e la Poitainano, ‘esis sat facila, quankam tatempe ol semblis bitre harda. Regardante la sovaja voyo per qua me iris, ti omna dii di laboro, intrigo, masakro e tribulo semblas esir quaze sonjo.

‘Me ne sonjis sat fore, Prospero. Kande la Rejulo Namedides jacis mortigita ye mea pedi e me arachis la krono de lua sangizita kapo e pozis ol sur mea propra kapo, me atingabis la fina limito di mea sonjo. Me men preparabis sizar la krono, ne retenar ol. En l’olda dii libera me nur deziris akut espado e rekta voyo al enemiki. Nun nula voyo es rekta e mea espado es neutila.

‘Renversinte Namedides, tatempe me esis la Liberiganto—nun li sputas ye mea ombro. Li pozis statuo di ta porko en la templo di Mitra, ed homi adiras e lamentas avan ol, aklamas ol kom santa imajo di santa monarko mortigita da barbarulo havanta manui sangizita. Kande me kom mercenario duktis lua armei a triumfo, Aquilonia ne atencis ke me es stranjero, ma nun ne povas pardonar me.

‘Nun en la templo di Mitra venas por brular incenso a la memorajo di Namedides viri quin lua pendanteri mutilis e blindigis, viri di qui la filiuli mortis en lua subtera karceri, di qui la spozini e filiini esis tranita aden lua serayo. La stulti chanjema!’

‘Rinaldo grandaparte responsas,’ replikis Prospero, e plufermigis sua espado-rimeno. ‘Lu kantas kansoni por freneziigar homi. Pendigez lu en lua bufono-vesti de la maxim alta turmo en l’urbo. Lasez lu rimifar por la vulturi.’

Konan sukusis sua leono-kapo. ‘No, Prospero, lu es ultre mea manui. Granda poeto es plu granda kam irga rejo. Lua kansoni esas plu potenta kam mea ceptro; nam lu preske arachis la kordio ek mea sino kantante por me. Me mortos ed esos obliviita, ma la kansoni di Rinaldo vivos por sempre.

‘No, Prospero,’ duris la rejulo, dum ke solena dubito obskuris ilua okuli, ‘esas ulo celata, ula subfluo quan ni ne konocas. Me sentas ol, quale me sentis dum mea yuneso la tigro celata en l’alta herbi. Esas agitado sennoma tra la rejio. Me esas quale chasero squatante apud sua faireto meze dil foresto, audante pedi furtatra qui pazas en l’obskureso, e preske vidas la lumo di okuli brulanta. Utinam me kaptez ulo tushebla por fendar per mea espado! Me dicas, ke ne hazarde la Pikti recente tante feroce atakis la frontieri, por ke la Bosonani advokez helpo por retrobatar li. Me devis kavalkir kun l’armeo.’

‘Publius timis intrigo por kaptar e mortigar vu ultre la frontiero,’ replikis Prospero. Il glatigis la silka surtuto sur la brilanta masho-kuraso ed admiris sua figuro longa e gracila en spegulo arjenta. ‘Pro to il urjigis vu restar en l’urbo. Ta dubiti naskas de vua instinti barbara. Lasez la populo grunachar! La mercenarii esas nia homi, e la Nigra Draki, ed omna raskalo en Poitain juras per vu. Vua unika danjero es asasino, e to esas neposibla, la viri dil trupi imperial gardas vu e die e nokte. Quon vu facas?’

‘Mapo,’ Konan fiere respondis. ‘La mapi dil korto bone montras la landi sudal, estal, e westal, ma en la nordo oli esas nebuloza ed eroroza. Me ipse adjuntas la landi nordal. Hike Kimeria, ube me naskis. Ed—’

‘Asgard e Vanaheim.’ Prospero regardis la mapo. ‘Per Mitra, me preske kredis, ke ta landi es fablatra.’