Konan la Barbarulo

‘Por ke il sempre retenez me, il skribis pri me en manuskripto, siglis ol e donis ol aden la manui di ermito habitanta la frontieri sudala di Koth. Me ne audacas stekar poniardo aden il dormanta, o trompar il ad ilua enemiki, pro ke pose ta ermito apertos la manuskripto e lektos—tale Askalante instruktis lu. E lu parolos vorto en Stigia—’

Itere Thoth fremisis e paleskis.

‘Homi ne konocis me en Aquilonia,’ il dicis. ‘Ma se mea enemiki en Stigia saveskus ube me esas, ne la larjeso dil duimo dil mondo inter ni suficus salvar me de tala fato quala fendus la kordio di bronza statuo. Nur rejulo kun kasteli e legioni de espadagisti povus protektar me. Do me revelas a vu mea sekretajo, ed urjigas ke vu paktez kun me. Me povas helpar per mea sajeso, e vu povas protektar me. Ed uldie me trovos la Ringo—’

‘Ka ringo? Ka ringo?’ Thoth ne juste evaluabis la tota egoismo di ca homo. Dion ne mem ne askoltabis la paroli dil sklavo, lu esis tote absorbita per sua propra pensado, ma ta lasta vorto ruptis sua su-atenco.

‘Ka ringo?’ lu repetis. ‘To memorigas da me—mea ringo di fortuno. Me obtenis ol de furtisto Shemida qua juris, ke il furtabis ol de sorcero fore en la sudo, e ke ol donos a me fortuno. Me pagis sat multo ad il, Mitra savas lo. Per la dei, me bezonas nun mea omna fortuno pro ke Volmana ed Askalante tranis me aden lia sangoza komploti—me trovez ta ringo.’

Thoth rapide staceskis, la sango redigis sua vizajo e sua okuli ardoreskis pro la furio stuporigita di homo qua subite komprenas l’advera profundaji di stupideso porkatra di stultulo. Dion ne atencis lu. Levante kovrilo sekreta en la sidilo marmora, lu tastis dum instanto en amaso de bagateli de omna sorti— berloki barbara, osto-peceti, ornivachi belacha—fortuno-ornivi e juveli magiala quin la karaktero supersticoza dil homo igabis lu kolektar.

‘Ha, yen ol!’ Lu triumfe levis ringo stranje formacita. Ol esis ek metalo simila a kupro, fasonita kom squamoza serpento havanta tri volvaji, la kaudo tenata en la boko. Olua okuli esis flava gemi qui brilis funeste. Thoth-Amon kriis quaze lu esis frapita, e Dion jiris e beis, lua vizajo subite pala. L’okuli dil sklavo brulis, la boko larje apertesis, la granda bruna manui extensesis quale unglegi.

‘La Ringo! Per Set! La Ringo!’ lu kriachis. ‘Mea Ringo—furtita de me—’

Stalo briletis en la manuo di la Stigiano e, levante lua larja bruna shultri, lu stekis la poniardo aden la grasa korpo dil barono. Krio alta e dina de Dion ruptesis da gluglo strangulata e la tota mola korpo krulis quale butro fuzita. Stultulo al fino, lu mortis frenezioze pavorante e ne savis pro quo. Forjetinte la kadavro velkinta, ja obliviante ol, Thoth sizis la ringo per la du manui, lua okuli ombroza flamifis pro timinda avideso.

‘Mea Ringo!’ lu susuris pro exulto terorinda.

Quante longe lu blotisis super ta kozo funesta, tam senmova kam statuo, e drinkis olua maligneso aden lua nigra anmo, ne mem la Stigiano savis. Kande lu sukusis su ek sua revado ed ektiris sua mento ek l’abismi noktal ube ol exploris, la luno levis su e lansis longa ombri trans la glata dorso marmora dil gardeno-sidilo, ye la bazo di qua jacis la plu obskur ombro qua esabis la sinioro de Atalus.

‘Ne plus, Askalante, ne plus!’ susuris la Stigiano, e lua okuli brulis en la nokto tam rede kam ti di vampiro. Squatante, lu sizis manuedo de sango konjelanta del flako en qua lua viktimo jacis, e frotis ol aden l’okuli dil kupra serpento til ke la flava gemi esis kovrita per maskilo karmezina.

‘Blindigez vua okuli, mistika serpento,’ lu kantis per susuro qua frostigis la sango. ‘Blindigez vua okuli kontre la lunlumo ed apertez oli a plu obskur abismi! Quon vu vidas, ho serpento di Set? Quan vu advokas ek l’abismi dil Nokto? L’ombro di qua falas sur la deskreskanta Lumo? Advokez lu a me, ho serpento di Set!’

Dum ke lu karezis la squami per stranja movado cirklatra dil fingri, movado qua sempre adportis la fingri retroe a lia komenco-punto, lua voco sinkis plu base e lu susuris nomi obskura e sorci sangoza qui esis obliviita tra la mondo ecepte en la doplandi feroca di Stigia tenebroza, ube formi monstratra movas en la krepuskulo dil tombi.

Esis movado en la aero cirkum lu, tala vortico quala esas en aquo kande ul ento venas a la surfaco. Sennoma vento frostiganta suflis kurte vers lu, quaze de Pordo apertita. Thoth sentis ento dop lu, ma ne addope regardis. Lu fixigis sua regardo ye la marmoro lunlumizita, ube tenua ombro flotacis. Dum ke lu duris sua sorci susuranta, ta ombro kreskis e klarigesis, til ke ol esis distinta ed hororinda. Olua konturo ne dessimilesis to di giganta babuino, ma tala babuino nultempe marchis sur la tero, ne mem en Stigia. Ankore Thoth ne regardis, ma tiris ek sua zono sandalo di sua mastro—sempre portata segun la febla espero ke lu povus tale uzar ol—e jetis ol dop su.