‘Tacez!’ La toni fantomatra reperkutis tra la granda kaverno tenebroza. ‘Vua destino esas ligita ad Aquilonia. Gigant eventi formacesas en la reto ed sino di Fato, e sorcero dementa pro sango ne obstruktez la voyo di destino imperial. Yarcenti ante nun Set tordis su cirkum la mondo quale pitono cirkum viktimo. Dum mea tota vivo, tam longa kam ta vivi di tri vulgara homi, me luktis kontre lu. Me fugigis lu aden l’ombri di la sudo misterioza, ma en obskura Stigia, homi ankore adoras ta qua segun ni esas l’arkidemono. Quale me luktis kontre Set, tale me luktas kontre lua adoranti e lua partisani e lua akoluti. Montrez vua espado.’
Astonata, Konan obediis, e sur la granda lamo, proxim l’arjenta espado-konko, l’ancienulo trasis, per magra fingro, stranja simbolo brilanta quale blanka fairo en l’ombri. E tainstante kripto, tombo, ed ancienulo desaparis, e Konan perplexe saltis ek sua lito en la granda dormo-chambro havanta ora kupolo. E stacante konfuzigata pro la stranjeso di ta sonjo, il vidis, ke il tenis sua espado en sua manuo. Ed ilua hari herisis sur sua nuko, pro ke en la larja lamo simbolo esis grabita— konturo di fenixo. Ed il rimemoris, ke sur la tombo en la kripto il vidabis to quon il pensabis esar simila figuro ek petro. Nun lu esis kurioza, kad ol esabis nur petra figuro, ed il havis ganso-pelo pro l’omna stranjeso.
Dum ke il stacis, sono furtatra en l’extera koridoro rivivigis il, e ne hezitante por explorar, il meteskis sua homarmaro; il itere esis la barbarulo, suspektema ed alerta quale griza volfo akulita.
5.
Tra la silenco qua plenigis la koridoro dil palaco rejal sekrete iris duadek figuri furtatra. Lia furtema pedi, o nuda o portanta mola ledro, facis nula sono sur o tapiso dika o karelo marmora. La torchi en nichi alonge la koridori brilis rede sur poniardo, espado, ed akut armhakilo.
‘Tacez, omni!’ susuris Askalante. ‘Haltigez ta damnite lauta respirado, irge qua esas! L’oficiro dil noktoguardo forsendis la plumulto dil sentineli de ta koridori ed ebriigis la ceteri, ma ni ankore mustas sorgar. Retroirez! La guardo venas!’
Li presis su dop grupo de koloni skultita, e preske quik dek giganti portanta nigra homarmaro pretermarchis per mezurita pazi. Ilia vizaji montris dubito regardante l’oficiro qua duktas ili de ilia devo-posteno. Ta oficiro esis kelke pala; dum ke la guardo pasis la konspiranti celita, on vidas ke il vishas sudoro del fronto per trepidanta manuo. Il esis yuna, e tala perfideso kontre rejo ne esis facila por il. Il mentale maledikis la spensemeso vanitatoza qua debizabis il al pekunio-prestisti ed igis il esar nur piono di politikisti konspiranta.
La guardo iris kliktante e desaparis del koridoro.
‘Bonege!’ Askalante ridetis. ‘Konan dormas sengarda. Hastez! Se li trovas ni mortiganta il, ni perdesas—ma kelka homi federus su a rejo mortinta.’
‘Yes, hastez!’ kriis Rinaldo; sua blua okuli brilis quale l’espado quan il ociligis super sua kapo. ‘Mea lamo durstas! Me audas la vulturi venanta! Adavane!’
Ili hastis temerare alonge la koridoro ed haltis avan orizita pordo portanta la simbolo dil drako rejala di Aquilonia.
‘Gromel!’ imperis Askalante. ‘Enruptez ica pordo!’
La gigantulo inhalis profunde e lansis sua potenta korpo kontre la paneli; olti jemis e kurveskis sub la shoko. Itere il squatis e lansis su. Per rigli krakanta e frakas-bruiso de ligno, la pordo ruptesis e falis.
‘Aden!’ bramis Askalante, brulante pro la spirito dil ago.
‘Aden!’ kriis Rinaldo. ‘Morto al tirano!’
Ili quik haltis. Konan afrontis ili, ne nuda viro vekanta perplexe sen armi de dormado profunda por esar buchita quale mutono, ma barbarulo alerta ed akulata, mi-homarmarizita, ed havanta sua longa espado en sua manuo.
Dum instanto l’imajo restis—la quar nobeluli rebela ye la pordo ruptita, e la amaso de vizaji sovaja e haroza qui presis dop ili—omnu senmova pro ta vidajo dil gigantulo havanta okuli brilanta qua stacis, espado en manuo, meze dil chambro lumizita da kandeli. Tainstante Askalante vidis, sur tableto apud la lito rejal, la ceptro arjenta e la dina ora cirkleto qua esis la krono di Aquilonia, e ta vidajo freneziigis il pro dezirego.
‘Aden, kanalii!’ kriis la proskriptito. ‘Il es nur un kontre duadek ed havas nula kasko!’
Vere; ne esabis sata tempo por metar la pezoza kasko plumizita, o lacagar la flanko-plaki dil kuraso, nek esabis tempo por sizar la granda shildo del muro. Ma Konan esis plu bone protektita kam irga enemiko ecepte Volmana e Gromel, qui portis homarmaro.