Konan la Barbarulo

Ma la hororo qua paralizabis e destruktabis Askalante incitis en la Kimeriano furio frenezioza simila a dementeso. Per tordo volkanal dil tota korpo il retrofalis, ne atencis l’agonio di sua brakio lacerita, e tranis la monstro kun il. Ed ilua manuo frapis ulo quan ilua milito-mento rikonocis kom la mancho di l’espado frakasita. Instinte il sizis olu e frapis per la tota povo di nervo e tendino quale on poniardagas. La lamo ruptita sinkis profunde e la brakio di Konan liberigesis dum ke la boko abomininda beis pro angoro. La rejulo forlansesis violentoze, ed il, levante su per un manuo, vidis astonate la konvulsi terorinda di la monstro, ek qua dika sango spricis tra la granda vunduro lacerita da la lamo ruptita. Dum ke il spektis, olua baraktado cesis ed ol jacis spasmoze, regardante adsupre per sangoza okuli mortinta.

Konan palpebragis e sukusis la sango ek sua propra okuli; semblis ad il ke la ento fuzis aden amaso slimoza e nestabila.

Lore mixuro de voci tushis ilua oreli, e la chambro plenigesis per la fine vekigita homi dil korto—kavalieri, peri, dami, soldati, konsileri—omni balbutis e kriis ed obstruktis l’una l’altra. La Nigra Draki asistis furiante, blasfemante ed arufita, manui sur manchi di glavi e blasfemi stranjera en lia denti. Pri la yuna oficiro dil pordo-guardo nulu savis, e lu ne esis trovita lore o pose, quankam on avide serchis lu.

‘Gromel! Volmana! Rinaldo!’ klamis Publius, chefa konsilero, e tordis sua grasa manui stacante inter la kadavri. ‘Nigra perfideso! Ulu pendigesos pro to! Advokez la guardo.’

‘La guardo es hike, olda stultulo!’ arogante dicis Palantides, komandero dil Nigra Draki; il obliviis la rango di Publius pro la preso di ta instanto. ‘Cesez vua miaulado e helpez ni bandajizar la vunduri di la rejulo. Il preske sangifas til morto.’

‘Yes, yes!’ kriis Publius, homo facita por projeti, ne agi. ‘Ni bandajizez ilua vunduri. Querez omna mediko dil korto! Ho, mea suvereno, quala shamo por l’urbo! Ka vu esas mortigita?’

‘Vino!’ dicis anhelante la rejulo de la kanapeo ube li pozabis il. Li adportis gobleto ad ilua labii sangifanta ed il drinkis quale homo mimortinta pro dursto.

‘Bonege!’ il grunis e retrofalis. ‘Mortigado es maledikite sika laboro.’

Li estanchabis la sango-fluo, e l’inata vivo-forteso dil barbaro asertis su.

‘Unesme la poniardo-vunduro en mea flanko,’ il imperis la korto-mediki. ‘Rinaldo kompozis kansono mortiganta ibe, ed akuta esis la plektro.’

‘Ni devabis pendigir lu longe ante nun,’ balbutis Publius. ‘Nulo bona venas ek poeti—qua esas?’

Il nervoze tushis la kadavro di Askalante per sua pedfingro sandalizita.

‘Per Mitra!’ klamis la komandero. ‘Ilta esas Askalante, olima komtulo de Thun! Qua diablo duktis lu de lua frequenteyo dezertal?’

‘Ma pro quo lu tale regardegas?’ susuris Publius retrotirante su, sua propra okuli larja, e stranja pikado inter la kurta hari sur la nuko di sua grasa kolo. L’altri taceskis regardante la proskriptito mortinta.

‘Se vi vidabus to quon lu e me vidis,’ grondis la rejulo, qua rekte sideskis malgre la protesti dil mediki, ‘vi ne astonesus. Velkigez via vido per regardo a—’ Il subite haltis, boko beanta, fingro indikanta vane. Ube la monstro mortabis, esas nur nuda pavimento.

‘Krom!’ il blasfemis. ‘La ento fuzis aden l’obceneso qua genitis ol!’

‘La rejulo deliras,’ susuris nobelulo. Konan audis e klamis barbara blasfemi.

‘Per Badb, Morigan, Macha e Nemain!’ il konkluzis iracoze. ‘Me es racionoza! Ol esis quale mixuro di Stigiana mumio e babuino. Ol venis tra la pordo, e la raskali di Askalante fugis avan ol. Ol mortigis Askalante, qua preske trapikis me. Pose ol venis a me ed me mortigis ol—quale, me ne savas, por ke mea hakilo rikochis de ol quale de roko. Ma me opinionas, ke la Sajulo Epemitreus koncernis su pri to—’

‘Askoltez, il nomas Epemitreus, mortinta dum mil-e-kinacent yari!’ li susuris l’una a l’altra.

‘Per Imir!’ bramis la rejulo. ‘Canokte me parolis kun Epemitreus! Il advokis me en sonjo, e me alongiris nigra stona koridoro skultita per olda dei, a petra eskalero, sur la gradi di qua esis la konturo di Set, til ke me atingis kripto e tombo ube esis fenixo skultita—’

‘Per la nomo di Mitra, suverena rejulo, tacez!’ Esis la chefa sacerdoto di Mitra qua kriis, e sua vizajo esis pala.

Konan sukusis sua kapo quale leono sukusanta sua krinaro, e sua voco esis densa per la bramo di leono iracoza.

‘Ka me esas sklavo, por klozar mea boko segun vua impero?’

‘No, no, mea suvereno!’ La chefa sacerdoto trepidis, ma ne pro timo di iraco rejal. ‘Me ne intencis ofensar.’ Lu inklinis sua kapo a la rejulo e parolis per susuro qua atingis nur la oreli di Konan.