Konan la Barbarulo

Ma la sango di Konan boliis. Il kuris adavane, hakis per la lamo krecentaforma. Ed ol ne splitis. Sub olua akutajo, l’obskura metalo dil korpo di Khosatral tranchesis quale karno ordinara sub hako-kultelo. Del profunda tranchuro fluis stranja ikhoro, e Khosatral kriis per la sono funeral di granda klosho. Lua brakii terorinda frapis, ma Konan, plu rapida kam l’armarkisti qui mortabis per ta drashili hororinda, evitis oli e frapis itere ed anke itere. Khosatral shancelis; lua kriachi esis hororinda audar, quaze metalo havis lango di doloro, quaze fero kriachis e bramis pro tormento.

Lore lu turnis su e shancelis aden la foresto; lu faletis, tramplis arbusti, shokis arbori. Ma quankam Konan persequis lu per la rapideso di granda pasiono, la muri e turmi di Dagon aparis tra l’arbori ante ke la viro rajuntis la gigantulo.

Lore Khosatral itere turnis su, flogis la aero per stroki desesperanta; ma Konan, furiante quale berserkulo, ne esez negita. Quale pantero abatas alkulo akulita, tale il jetis su sub la brakii frapanta e stekis la lamo krecentaforma til la mancho aden ta loko ube esus kordio di homo.

Khosatral shancelis e falis. En formo di homo lu falis, ma formo di homo ne frapis la lemo. Ube esabis imajo di vizajo homal esis nun nula vizajo, e la metala membri fuzesis e chanjis ... Konan, qua ne retroirabis de Khosatral vivanta, nun retrotiris su paleskinte de Khosatral mortinta, nam il vidis transformo terorinda; mortante, Khosatral itere divenis la kozo qua reptabis adsupre del Abiso milyari ante nun. Strangulata pro repugneso netolerebla, Konan turnis su por fugar de ta vidajo; ed il subite vidis, ke la turmi di Dagon ne plus aparis dop l’arbori. Oli desaparabis quale fumo—la rempari, la turmi, la granda bronza pordegi, la velvuri, l’oro, l’ivoro, e la bruna homini, e la viri havanta razita kapi. Kun la paso dil intelekto nehomal qua donis a li duesma nasko, li pasis itere aden la polvo qua li esabis dum epoki nekontebla. Nur la stumpi di ruptita koloni levis su super muri krulita e pavi frakasita e kupolo fendita. Konan itere regardis la ruinaji di Xapur quale il rimemoris oli.

La sovaja komandero longatempe stacis quale statuo; lu neprecize komprenis la tragedio kosmal di ta efemereso intermitant nomita homaro e la kapucizita formi di obskureso qui spolias ol. Lore audinte sua nomo kriata per toni timanta, il tresayis, quale on vekas de sonjo, itere regardetis la kozo sur la tero, trepidis, e turnis su vers la klifi e la yunino qua vartis ibe.

El regardegis timoze aden l’arbori, e salutis il per mirepresita krio pro alejo. Il forsukusis de su la monstroza vidaji nebulatra qui pokatempe obsedabis lu, ed itere esis kustumale vivoza.

‘Ube esas lu?’ El trepidis.

‘Lu iris retroe al inferno ek qua lu reptis,’ il gaye respondis. ‘Pro quo vu ne decensis l’eskalero ed eskapis per mea batelo?’

‘Me ne desertus—’ el diceskis, ma chanjis sua intenco e kelke budeme dicis, ‘Me havas nula loko a qua irar. La Hirkaniani itere sklavigus me, e la pirati—’

‘Ka pri la kozaki?’ il sugestis.

‘Ka li esas plu bona kam la pirati?’ el demandis desestimante. L’admiro di Konan kreskis vidar, ke el tante bone rekuperis sua aplombo pos subisir tala teroro. Elua arogo amuzis il.

‘Vu semblis tale opinionar en la kampeyo apud Ghori,’ il respondis. ‘Vu lore libere donis vua rideti.’

Elua reda labio tordesis pro desestimo. ‘Ka vu supozas, ke me amoreskis kun vu? Ka vu supozas, ke me shamus me por barbarulo bir-glutachanta e karno-manjachanta, sen esir koaktita? Mea mastro—di qua la kadavro ibe jacas—koaktis me tale agar.’

‘Ho!’ Konan aspektis kelke depresita. Ma il ridis per nediminuta zelo. ‘Ne importas. Vu nun apartenas a me. Kisez me.’

‘Vu audacas demandar—’ el iracoze diceskis, ma sentis su sizata de sua pedi e klemata an la sino muskuloza dil komandero. El feroce baraktis, ma il nur ridegis vivace, ebria pro sua posedo di ca kreuro splendida qua tordas su en ilua brakii.

Il facile haltigis elua baraktado, drinkis la nektaro de elua labii per sua tota pasiono nerepresita, til ke la brakii qui luktis kontre il esis moligita ed envolvis konvulse ilua dika kolo. Lore il ridis aden ta klar okuli, e dicis: ‘Pro quo chefo dil Libera Homi ne esez preferinda a hundo urbala de Turan?’

El forsukusis sua flava lokli, ankore priklita en omna tendino da la fairo di ilua kisi. El ne liberigis il. ‘Ka vu judikas vu egala al Agha?’ el dicis.

Il ridis e marchegis vers l’eskalero, portante el en sua brakii. ‘Vu judikos,’ il fanfaronis. ‘Me incendios Khawarizm kom torcho por lumizar vua voyo a mea tendo.’

Noto biografiala