Konan la Barbarulo

Dum instanto il shancelis sur gambi larje extensita, sentis sua kosti sinkigita a sua organi e sua vido obskureskar; ilua cimitaro brilis super ilua kapo. Lore ol falis, tranchis tra la squami e karno e vertebri. Ed ube esabis un kablo tordata nun esis hororinde du, batante e tordante su pro morto-angori. Konan shancelante pazis for olia blinda stroki. Il esis malada, vertijanta, e sango fluis ek ilua nazo. Tastante tra nebuleto obskura, il sizis Oktavia e sukusis el til ke el anhelis.

‘Kande me dicas ke vu restez,’ il grunis, ‘restez!’

Il vertijis tante multe ke il ne mem savis kad el respondis. Sizante elua karpo, quaze el esis puerino desobediema, il duktis el cirkum la stumpi abomininda qui ankore tordis e nodigis su sur la pavimento. Il opinionis, ke ulloke fore esis klamado di homi, ma ilua oreli ankore plenigesis per la tondro di sango, ed il ne esis certa.

La pordo falis ad ilua esforci. Se Khosatral pozabis ibe la serpento por gardar to quon lu timis, lu evidente konsiderabis ol kom ampla presorgo. Apertinte la pordo, Konan expektis nova monstro asaltar il, ma en la lumo plu obskura il vidis nur la kurvo dil arko supera, oro-bloko obtuze brilanta, e krecento qua jacis quale mi-luno sur la stono.

Il joyoze sizis ol, e ne tardigis su por pluse explorar. Il turnis su e fugis trans la chambro ed alonge la granda koridoro vers la fora pordo, quan il opinionis irar adextere. Il esis justa. Pos kelka minuti il emersis aden la stradi silencoza, miportante, miguidante sua kompanino. Esis nulu videbla, ma ultre la muro westal sonis krii e klami jemanta qui tremigis Oktavia. Il duktis el al muro sudwesta, e sen desfacileso trovis petra eskalero qua acensis al remparo. Il prenabis dika kordo de tapeto, e nun, atinginte la parapeto, il pozis la kordo mola e forta cirkum la hanchi dil yunino ed abasis el a la tero. Pose, fixiginte un extremajo dil kordo a merlono, il ipsa klimis adinfre. Esis nur un maniero eskapar ta insulo—l’eskalero ye la klifi westal. Tadirecione il hastis, irante cirkum la loko de qua venis la krii e la soni di stroki terorinda.

Oktavia sentis, ke grava danjero restis en ta profundaji folioza. El anhelis e presis su apud sua protektanto. Ma la foresto esis nun silencoza, e li vidis nula formo danjeroza, til ke li emersis del arbori e vidis figuro qua stacis an la bordo dil klifi.

Jehungir Agha eskapabis la fato qua kaptabis sua militisti kande fera giganto subite atakis de la pordego ed abatis ed aplastis li til peceti di karno lacerita ed osti splitigita. Vidante ke l’espadi di lua armarkisti ruptesis an ta monstro homatra, lu savis, ke ico ne esis enemiko homal, e lu fugabis, celis su en la foresto profunda til ke la sono di buchado cesis. Pose lu retroreptis al eskalero, ma sua batelisti ne vartis lu. Ili audabis la kriachi e balde, vartante nervoze, vidis sur la klifo super ili monstro sangizita qua brandisis brakii giganta pro triumfo hororinda. Ili ne plus vartis. Kande Jehungir venis al klifi, ili jus desaparis inter la kani tro fore por audar lu. Khosatral esis foririnta—lu od retroirabis al urbo od vagis tra la foresto serchante ta homo qua eskapabis lu exter la muri.

Jehungir esis pronta decensar l’eskalero e forirar per la batelo di Konan, kande lu vidis la komandero e la yunino irar ek l’arbori. L’experienco qua konjelabis lua sango e preske aplastis lua raciono ne chanjabis l’intenco di Jehungir relate la chefo dil kozaki. Vidar la viro quan lu venabis por mortigar joyigis lu. Lu astonesis vidar la yunino donita a Jelal Khan, ma ne disipis tempo pro el. Lu levis sua armarko e tiris la flecho til olua pinto e lasis ol flugar. Konan blotisis e la flecho splitigesis sur arboro, e Konan ridis.

‘Hundo!’ il mokis. ‘Vu ne povas frapar me! Me ne naskis por mortar per stalo Hirkaniana! Itere probez, porko de Turan!’

Jehungir ne itere probis. Ol esis lua lasta flecho. Lu ektiris sua cimitaro ed avancis, fidis a lua alta helmo e katen-masho. Konan renkontris lu mivoye per espado-jirado blindiganta. La kurva lami kolizionis, retrosaltis, ocilis per arki briletanta qui nebulizis la vido di ti qui esforcis sequar oli. Oktavia spektante ne vidis la stroko ma audis la shoko hakanta, e vidis Jehungir falar, sango spricante ek lua flanko ube la stalo di la Kimeriano fendabis la masho e mordabis til la spino.

Ma la kriacho di Oktavia ne esis incitata da la morto di elua olima mastro. Pos frakas-bruiso di branchi, Khosatral Khel atakis li. La yunino ne povis fugar; jemo eskapis el ed elua genui faliis e faligis el reptachante a la tero.

Konan, inklinanta super la korpo dil Agha, ne movis por eskapar. Chanjante l’espado sangizita ad ilua sinistra manuo, il ektiris la granda mi-lamo dil Yuetshi. Khosatral Khel stacis super il, la brakii levita quale marteli, ma kande la lamo reflektis la lumo dil suno, la gigantulo subite retropazis.