Konan la Barbarulo

Konan forjetis sua neutila espado, sizis pezoza benko e lansis ol per sua tota forteso. Ol esis tala jetajo quala kelki povis mem levar. An la pektoro di Khosatral ol splitigesis. Ol ne mem shanceligis la gigantulo sur lua gambi fortigita. Lua vizajo kelke perdis olua aspekto homal, aureolo de fairo lumizis lua kapo pavoriganta, e quale turmo movanta, lu avancis.

Per tiro desesperanta Konan arachis tota parto di tapeto del muro ed ociligis ol, per esforco muskulal plu granda kam esabis necesa por lansar la benko, adcirkum la kapo dil gigantulo. Dum instanto Khosatral drashis per la brakii, sufokata e blindigita da la stofo adheranta qua rezistis lua forteso quale ligno e stalo ne povus, e dum ta instanto Konan sizis sua cimitaro ed ekkuregis aden la koridoro. Sen inhibar lua rapideso, lu jetis su tra la pordo dil apuda chambro, bruisoze klozis la pordo ed riglagis ol.

Lore turnante su il quik haltis; l’omna sango en lu semblis pulsar aden lua kapo. La homino por qua il tante multe audacabis ibe blotisis sur amaso de silka kuseni, elua orea hararo falis adsur elua nuda shultri, l’okuli esis vakua pro teroro. Il preske obliviis la hororo dop su, til ke frakas-bruiso rikonciigis il. Il sizis la yunino e saltis al pordo opozata. El esis tro impotenta pro pavoro por od rezistar od helpar il. Febla krieto esis la nura sono quan el esis kapabla facar.

Konan ne disipis tempo per probar la pordo. Stroko di ilua cimitaro hakante pecigis la seruro, e saltante tra ol al eskalero ultre ol, il vidis la kapo e shultri di Khosatral aparar tra l’altra pordo. La koloso frakasis la pezoza paneli quaze oli esis ek kartono.

Konan kuregis adsupre per l’eskalero, portis la granda yunino sur un shultro tam facile kam puerino. Adube il iris, il tote ne savis, ma l’eskalero finis avan pordo di chambro ronda e kupolizita. Khosatral venis dop li per l’eskalero tam tacoze kam vento-morto, e tam rapide.

La muri dil chambro esis ek solida stalo, anke la pordo. Konan klozis ol e faligis aden olia plasi la granda stangi furnisita. Il pensis, ke ico esas la chambro di Khosatral, ube lu inkluzas su por dormar sekure for la monstri quin lu liberigas del Fosi por obediar sua imperi.

La rigli apene pozesis kande la granda pordo tremis e sukusesis dal asalto dil gigantulo. Konan levis sua shultri. Hike esis la fino dil voyo. Esis nul altra pordo en la chambro, nek fenestro. Aero, e la stranja lumo nebulatra, venis tra l’interstici en la kupolo. Il probis l’akutajo nikela di sua cimitaro, tre kalma nun ke il esis akulata. Il esforcabis tam bone posible eskapar; kande la gigantulo venos bruisoze tra ta pordo, il atakos per altra asalto sovaja per sua espado neutil, ne pro ke il expektis sucesar, ma pro ke ilua naturo esis mortar luktante. Nun esis nula ago posibla, ed ilua kalmeso esis nek forcita nek fingita.

La regardo quan il turnis a sua bela kompanino esis admiranta ed intensa, quaze ke il havis cent plusa yari por vivar. Il faligabis el senceremonie adsur la pavimento por klozar la pordo, ed el nun genupozis e mashinatre ordinis sua lokli fluanta e vesti mikra. L’okuli feroca di Konan brulis aprobante e devoris elua hararo dika ed orea, elua okuli klara e larja, elua pelo laktatra, brilanta per vivoza saneso, la ferma mami, la konturi dil belega hanchi.

Nelauta krieto eskapis el kande la pordo tremis ed un riglo ruptesis grunante.

Konan ne regardis ol. Il savis, ke la pordo ankore rezistos pokatempe.

‘Li dicis, ke vu eskapabis,’ il dicis. ‘Peskero Yuetsha dicis, ke vu celis su hike. Quale vu nomesas?’

‘Oktavia,’ el respondis mashinatre. Pose la vorti venis impetuoze. El sizis il per fingri desesperanta. ‘Ho Mitra! qua koshmaro esas? La homi—la homi havanta bruna peli—un de li kaptis me en la foresto ed adhike portis me. Li portis me a—a ta —ta ento. Lu dicis a me—lu dicis—ka me dementeskas? Kad ico esas sonjo?’

Il regardetis la pordo qua kurvigesis adinterne quaze per frapo di arieto.

‘No,’ il dicis, ‘es nula sonjo. Ta charniro falias. Es stranja, ke diablo mustas abatar pordo quale homo normal; ma pos omno, lua forteso ipsa esas diablajo.’

‘Ka vu ne povas mortigar lu?’ el dicis anhelante. ‘Vu es forta.’

Konan esis tro honesta mentiar. ‘Se mortivo povus mortigar lu, lu nun esabus mortinta,’ il respondis. ‘Me nochizis mea lamo sur lua ventro.’

Elua okuli obskureskis. ‘Do vu mortos, e me—ho Mitra!’ el kriachis pro subita frenezio, e Konan sizis elua manui, timante ke el domajos su. ‘Lu dicis to quon lu facos kun me!’ el anhelis. ‘Mortigez me! Mortigez me per vua espado ante ke lu abatas la pordo!’

Konan regardis el, negis per kapsigno.

‘Me facos omno posibla,’ il dicis. ‘To ne esos multo, ma ol donos a vu oportunajo por evitar lu e kurez adinfre per l’eskalero. Lore kurez a la klifi. Me havas batelo ligita ye la bazo dil eskalero. Se vu povus ekirar la palaco, vu forsan eskapus lu. L’omna homi dil urbo dormas.’