Küçük Prens

"Он не понимает, как велика опасность. Он никогда не испытывал ни голода, ни жажды. Ему довольно солнечного луча..."

Küçük prens sanki ne düşündüğümü anlamış gibi:

Я не сказал этого вслух, только подумал. Но Маленький принц посмотрел на меня и промолвил:

“Ben de susadım. Hadi gidip bir kuyu arayalım” dedi.

- Мне тоже хочется пить... Пойдем поищем колодец...

Bunun yararsız olduğunu anlatan bir işaret yaptım. Çölün ortasında bir kuyu aramak saçmaydı. Yine de birlikte yürümeye başladık.

Я устало развел руками: что толку наугад искать колодцы в бескрайней пустыне? Но все-таки мы пустились в путь.

Hiç konuşmadan saatlerce yürüdük. Karanlık bastırdı, yıldızlar da tek tek belirmeye başladı. Susuzluğumun etkisiyle, yıldızlara bakarken kendimi rüyada gibi hissettim. Küçük prensin sözleri zihnimde yankılanmaya başlamıştı.

Долгие часы мы шли молча. Наконец стемнело и в небе стали загораться звезды. От жажды меня немного лихорадило, и я видел их будто во сне. Мне все вспоминались слова Маленького принца, и я спросил:

“Demek sen de susadın?” diye sordum. Ama sorumu yanıtlamadı. Sadece: “su kalbimize faydalıdır” dedi.

- Значит, и ты тоже знаешь, что такое жажда?

Но он не ответил. Он сказал просто:

- Вода бывает нужна и сердцу...

“Ne demek istediğini anlamamıştım, ama bir şey sormaım. Artık ona soru sormanın hiçbir yararı olmadığını gayet iyi biliyordum.

 Я не понял, но промолчал. Я знал, что не следует его расспрашивать.

Yoruldu ve kumların üzerine oturdu. Ben de yanına oturdum. Kısa bir sessizlikten sonra:

Он устал. Опустился на песок. Я сел рядом. Помолчали. Потом он сказал:

“Yıldızlar çok güzel... Çünkü içlerinden birinde, şu an göremediğim bir çiçek yaşıyor” dedi.

- Звезды очень красивые, потому что где-то там есть цветок, хоть его и не видно...

“Elbette” dedim. Sessizce ay ışığının altındaki kum tepeciklerini izledim.

- Да, конечно, - сказал я только, глядя на волнистый песок, освещенный луною.

“Çok de çok güzel” dedi sonra.

- И пустыня красивая... - прибавил Маленький принц.

Gerçekten güzeldi. Çölleri hep sevmişimdir. Bir kum tepeciğinin üstüne oturursun. Hiçbir şey görmezsin. Hiçbir şey işitmezsin. Sadece çölün o sessiz, gizemli ışıltısını hissedersin.

Это правда. Мне всегда нравилось в пустыне. Сидишь на песчаной дюне. Ничего не видно. Ничего не слышно. И все же тишина словно лучится...

“Çöl çok güzel” dedi küçük prens, “çünkü bir yerlerinde bir kuyu gizliyor.”

- Знаешь, отчего хороша пустыня? - сказал он. - Где-то в ней скрываются родники...

Bense çölün o gizemli ışıltısının farkına varmış, şaşırmıştım. Küçük bir çocukken çok eski bir evde otururduk. Burada bir hazinenin gizli olduğunu anlatmışlardı belki de. Ama bu hikaye evimizi büyülü bir ev yapmıştı.

Я был поражен. Вдруг я понял, почему таинственно лучится песок. Когда-то, маленьким мальчиком, я жил в старом-престаром доме - рассказывали, будто в нем запрятан клад. Разумеется, никто его так и не открыл, а может быть, никто никогда его и не искал.

Benim evim, ruhunun derinliklerinde bir sır saklıyordu...

Но из-за него дом был словно заколдован: в сердце своем он скрывал тайну...

“Evet,” dedim, “ne bir evin, ne yıldızların, ne de çölün güzelliğinin nereden geldiği bilinmez.”

- Да, - сказал я. - Будь то дом, звезды или пустыня - самое прекрасное в них то, чего не увидишь глазами.

“Benimle aynı fikirde olmana çok sevindim” dedi küçük prens.