Küçük Prens

- Ты несправедлив, дружок. Я ведь никогда и не умел рисовать - разве только удавов снаружи и изнутри.

“Olsun. Bunlar yeterli. Çocuklar anlayacaktır” dedi.

- Ну ничего, - успокоил он меня. - Дети и так поймут.

Ben de kurşunkalemle bir ağızlık çizerek ona verdim. Verirken yüreğim sızladı.

И я нарисовал намордник для барашка. Я отдал рисунок Маленькому принцу, и сердце у меня сжалось.

“Benim bilmediğim planların var senin...”

- Ты что-то задумал и не говоришь мне...

Ama cevap vermedi küçük prens. Onun yerine bana:

Но он не ответил.

“Biliyorsun, Dünyaya inişim... Yarın Dünyaya inişimin yıldönümü” dedi.

- Знаешь, - сказал он, - завтра исполнится год, как я попал к вам на Землю...

Sonra ekledi: “Buraya çok yakın bir yere inmiştim.”

- И умолк. Потом прибавил:

- Я упал совсем близко отсюда..

Yüzü kızardı.

- И покраснел.

Ve bir kez daha, nedenini bilmediğim bir acı kapladı yüreğimi. Fakat zihnimde bir soru belirmişti.

 И опять, бог весть почему, тяжело стало у меня на душе. Все-таки я спросил:

“Yani sekiz gün önce seninle burada karşılaştığım sabah, insanlardan binlerce kilometre uzakta tek başına dolaşıp durmanın bir nedeni mi vardı? Ait olduğun yere mi dönüyordun?”

- Значит, неделю назад, в то утро, когда мы познакомились, ты не случайно бродил тут совсем один, за тысячу миль от человеческого жилья? Ты возвращался к месту, где тогда упал?

Küçük prens yine kızardı.

Маленький принц покраснел еще сильнее.

“Belki de yıldönümü nedeniyle geldin buraya, ha?”

А я прибавил нерешительно:

- Может быть, это потому, что исполняется год?..

Yine kızardı küçük prens. Sorularıma cevap vermemişti. Ama yüzünün kızarması “Evet” anlamına gelmez miydi?

И снова он покраснел. Он не ответил ни на один мой вопрос, но ведь когда краснеешь, это значит "да", не так ли?

“Ah, sevgili dostum, sanırım biraz korkuyorum” dedim.

- Неспокойно мне... - начал я.

Rahatlatıcı bir sesle: “ Şimdi çalışmalısın. Motorunun yanına gitmelisin. Ben seni burada bekleyeceğim. Yarın akşam yine gel...” dedi.

Но он сказал:

- Пора тебе приниматься за работу. Иди к своей машине. Я буду ждать тебя здесь. Возвращайся завтра вечером...

Ama içim rahatlamamıştı. Tilkiyi hatırladım. İnsan birinin kendisini evcilleştirmesine izin verirken, bir parça da ağlamayı göze alıyor demektir.

Однако мне не стало спокойнее. Я вспомнил о Лисе. Когда даешь себя приручить, потом случается и плакать

26.

Kuyunun yanında eski, taş bir duvar yıkıntısı vardı. Ertesi akşam oraya geri döndüğümde, uzaktan, küçük prensimin bu duvarın üzerinde oturduğunu gördüm. Ayaklarını aşağı sarkıtmıştı. Şöyle diyordu: “Unuttun mu? Burası değildi.”

Неподалеку от колодца сохранились развалины древней каменной стены. На другой вечер, покончив с работой, я вернулся туда и еще издали увидел, что Маленький принц сидит на краю стены, свесив ноги. И услышал его голос.

Biriyle konuştuğu belliydi.

- Разве ты не помнишь? - говорил он. - Это было совсем не здесь.

Наверно, кто-то ему отвечал, потому что он возразил:

“Evet, evet. Tam bu gün. Ama burası doğru yer değil.”

- Ну да, это было ровно год назад, день в день, но только в другом месте...

Ona doğru yürümeyi sürdürdüm, ama halen konuştuğu kişiyi ne görebiliyor, ne de duyabiliyordum. Küçük prens bir kez daha cevap verdi: “Evet, tabii. Ayak izlerimin nerede başladığını görürsün. Beni orada bekle. Bu gece orada olacağım.”