LA SORCISTO DE OZ

Dum ta tempo Dorothy ed elua kompani marchis tra la densa foresto. La voyo ankore esis pavita per flava briki, ma ti esis multe kovrita per sikigita branchi e mortinta folii del arbori, e la marchado tote ne esis bona.

Esis poka uceli en ica parto dil foresto, nam uceli amas ruro ube esas multa sunlumo; ma tempope sonis basa grondo de sovaj animalo celita inter l’arbori. Ta soni igis batar rapide la kordio dil puerino, nam el ne savis ti quin facis oli; ma Toto savis, e lu marchis proxim la flanko di Dorothy, e mem ne aboyis reciproke.

‘Quante longe,’ la puerino demandis del Stana Hakisto, ‘til ke ni ekiros la foresto?’

‘Me ne savas,’ esis la respondo, ‘nam me nultempe iris al Smeralda Urbo. Ma ulfoye mea patro iris adibe, kande me esis puero, ed il dicis, ke esis longa voyajo tra danjeroza regiono, quankam plu proxim l’urbo ube habitas Oz, la lando esas belega. Ma me ne pavoras, dum ke me havas mea oleuyo, e nulo povas domajar la Terorigilo, e tu portas sur la fronto la marko dil kiso dil benigna Sorcerino, e to protektos tu kontre noco.’

‘Ma Toto!’ anxie dicis la puerino; ‘quo protektos lu?’

‘Ni ipse protektos lu, se lu subisas danjero,’ respondis la Stana Hakisto.

Tainstante venis del foresto terorinda bramo, e quik aden la voyo saltis granda Leono. Per frapo di lua pedo lu igis la Terorigilo jirar plurfoye al bordo dil voyo, e pose lu batis la Stana Hakisto per sua akuta ungli. Ma lu astonesis, ke lu ne povis domajar la stano, quankam la Hakisto falis a la voyo e jacis senmove.

Mikra Toto, nun koram enemiko, kuris aboyante vers la Leono, e la granda bestio apertabis sua boko por mordar la hundo, kande Dorothy, pavoroza ke Toto mortigesos, e nesuciema pri danjero, hastis adavane e frapetis la Leono sur lua nazo tam forte posible, kriante:

‘Ne audacez mordar Toto! Tu devas shamar, granda bestio quale tu, mordar kompatinda hundeto!’

‘Me ne mordis lu,’ dicis la Leono frotanta per pedo sua nazo ube Dorothy frapabis ol.

‘No, ma tu esforcis to,’ el replikis. ‘Tu esas nulo ma granda poltrono.’

‘Me savas lo,’ dicis la Leono, ed inklinis sua kapo pro shamo. ‘Me sempre savis lo. Ma quale preventar ol?’

‘Me certe ne savas. Imaginez, frapar burizita homo quale la kompatinda Terorigilo!’

‘Ka lu es burizita?’ astonate demandis la Leono spektanta dum ke el levis la Terorigilo a lua pedi e riformacis lu.

‘Komprenende lu esas burizita,’ respondis Dorothy, ankore iracoza.

‘Pro to lu faligesis tre facile,’ komentis la Leono. ‘Me astonesis vidar lu jiranta talmaniere. Kad l’altra esas anke burizita?’

‘No,’ dicis Dorothy, ‘lu esas ek stano.’ Ed el helpis la Hakisto staceskar.

‘Pro to lu preske obtuzigis mea ungli,’ dicis la Leono. ‘Skrachar la stano igis kolda tremo kurar alonge mea dorso. Quo esas ta animaleto pri qua tu es tante tenera?’

‘Lu esas mea hundo, Toto,’ respondis Dorothy.

‘Kad lu esas ek stano, o burizita?’ demandis la Leono.

‘Nek l’una nek l’altra. Lu esas—es—esas karno-hundo,’ dicis la puerino.

‘Ho. Lu esas remarkinda animalo, e semblas remarkinde mikra, vidante lu nun. Nulu intencus mordar tala mikrajo ecepte poltrono quale me,’ duris triste la Leono.

‘Pro quo tu esas poltrono?’ demandis Dorothy regardante astonate la granda bestio, nam lu esis tam granda kam kavaleto.

‘Esas misterio,’ respondis la Leono. ‘Me supozas, ke me naskis kom poltrono. L’omna altra animali del foresto naturale expektas, ke me esez brava, nam la Leono esas omnube konsiderata esar la Rejo dil Bestii. Me saveskis, ke se mi bramas tre laute, omna vivanti pavoras ed eskartas su de mea voyo. Irgekande me renkontris homo, me tre teroris; ma me bramis a lu, e lu sempre forkuris tam rapide posible. Se l’elefanti e la tigri e l’ursi ulfoye probabus kombatar me, me ipse forkurabus—me esas tanta poltrono; ma tam balde kam li audas ke me bramas, li omna esforcas eskartez su de me e me evidente lasas li forirar.

‘Ma lo ne esas justa. La Rejo di Bestii ne esez poltrono,’ dicis la Terorigilo.

‘Me savas lo,’ replikis la Leono forvishanta lakrimo del okulo per l’extremajo di sua kaudo; ‘to esas mea granda tristajo, e facas mea vivo tre desfelica. Ma irgekande esas danjero, mea kordio rapide batas.’

‘Forsan tu esas kordiika,’ dicis la Stana Hakisto.

‘Forsan me esas,’ dicis la Leono.

‘Se yes,’ duris la Stana Hakisto, ‘tu devas joyar, nam to pruvas, ke tu havas kordio. Meaparte, me havas nula kordio; do me ne povas esar kordiiko.’

‘Forsan,’ penseme dicis la Leono, ‘se me havus nula kordio, me ne esus poltrono.’

‘Ka tu havas cerebro?’ demandis la Terorigilo.

‘Tale me supozas. Me nultempe regardis por trovar ol,’ respondis la Leono.

‘Me iras al grand Oz por demandar, ke lu donez cerebro a me,’ komentis la Terorigilo, ‘nam mea kapo esas burizita per palii.’

‘E me iras por demandar, ke lu donez kordio a me,’ dicis la Hakisto.

‘E me iras por demandar, ke lu retrosendez me e Toto a Kansas,’ anke dicis Dorothy.

‘Ka vi opinionas, ke Oz povas donar kurajo a me?’ demandis la poltrona Leono.

‘Tam facile kam lu povas donar cerebro a me,’ dicis la Terorigilo.