LA SORCISTO DE OZ

‘Me iros,’ deklaris la Terorigilo; ‘nam, se tu trovus ke tu ne povas transsaltar l’abismo, Dorothy mortigesus, o la Stana Hakisto esus grave nochizita sur la suba roki. Ma ne importas se me esus sur tua dorso, pro ke la falo tote ne domajus me.’

‘Me ipsa tre pavoras pri falar,’ dicis la Poltrona Leono, ‘ma me supozas, ke esas nul alternativo ecepte probar. Do acensez mea dorso e ni probos.’

La Terorigilo sideskis sur la dorso dil Leono, e la granda bestio marchis al bordo dil abismo e squatis.

‘Pro quo tu ne kuras e saltas?’ demandis la Terorigilo.

‘Pro ke to ne es la maniero per qua ni Leoni agas,’ lu respondis. Quik saltante, lu precipitis su tra la aero e sekure venis al altra latero. Li omna multe joyis vidar quante facile lu facis to, e pos ke la Terorigilo decensabis del dorso, la Leono itere springis trans la fosato.

Dorothy decidis, ke el irez nun; do el prenis Toto aden sua brakii ed acensis la dorso dil Leono, e tenis forte lua krinaro per un manuo. Tainstante semblis ke el flugas tra la aero; e lore, ante ke el povis pensar pri to, el esis sekura ye l’altra latero. La Leono retroiris la triesma foyo e queris la Stana Hakisto, e pose li omna sideskis dum kelka minuti por donar repozo al bestio, nam la granda salti igabis lu indijar la respirado, e lu anhelis quale hundego qua tro longatempe kurabis.

Li trovis calatere ke la foresto esis tre densa, ed ol aspektis obskura e tenebroza. Pos la repozo dil Leono, li marchis alonge la voyo ek flava briki e single taceme pensis en sua mento, kad li ultempe venos al terminajo dil foresto ed itere atingos la brilanta sunlumo. Por augmentar lia jeneso, li balde audis stranja bruisi en la profundaji dil foresto, e la Leono susuris a li, ke en ca regioni habitas la Kalidahi.

“Qui esas la Kalidahi?’ demandis la puerino.

‘Li esas monstra bestii havanta korpi quale ursi e kapi quale tigri,’ respondis la Leono; ‘e li havas ungli tante longa ed akuta, ke li povus lacerar me aden du parte tam facile kam me povus mortigar Toto. Me multe timas la Kalidahi.’

‘Me ne astonesas, ke tu timas,’ replikis Dorothy. ‘Li evidente esas hororinda bestii.’

La Leono esis respondor kande subite li venis ad altra abismo transiranta la voyo; ma ico esis tante larja e profunda, ke la Leono quik komprenis, ke lu ne povas transsaltar ol.

Do li sideskis por konsiderar to quo li facez, e pos serioze meditado la Terorigilo dicis,

‘Yen alta arboro stacanta proxim la fosato. Se la Stana Hakisto povus hakar ol, por ke ol falus til l’altra latero, ni povus facile transmarchar per ol.’

‘To esas ecelant ideo,’ dicis la Leono. ‘On preske suspektas, ke tu havas cerebro en tua kapo vice palii.’

La Hakisto quik laboreskis e tante akuta esis lua hakilo, ke balde l’arboro esis preske tote trahakita. Lore la Leono pozis sua forta avanpedi an l’arboro e pulsis per sua tota forteso, e lente la grand arboro inklinesis e falis kun frakasbruiso trans la fosato, la supra branchi adsur l’altra latero.

Li jus ireskis sur ta stranja ponto kande akra grondo igis li omna adsupre regardar, e li hororis vidar kuranta vers li du grandega bestii havanta korpi quale ursi e kapi quale tigri. ‘Ti esas la Kalidahi!’ tremante dicis la Poltrona Leono.

‘Hastez!’ kriis la Terorigilo, ‘ni transirez.’

Do Dorothy unesme iris tenanta Toto en la brakii; la Stana Hakisto sequis, e pose la Terorigilo. La Leono, quankam lu certe pavoregis, turnis su por afrontar la Kalidahi, e lore bramis tante laute e terorigante ke Dorothy kriis e la Terorigilo retrofalis, e mem la feroca bestii haltis ed astonate regardis lu.

Ma, konocante ke li esas plu granda kam la Leono, e memorante ke li esas du kontre nur un, la Kalidahi itere hastis adavane, e la Leono transiris per l’arboro e turnis su por vidar, quon li nun facos. Sen haltar dum instanto, la feroca bestii anke transireskis per l’arboro, e la Leono dicis a Dorothy,

‘Ni perdesas, nam li certe laceros ni aden peci per lia akut ungli. Ma stacez dop me, e me kombatos li tam longe kam me vivos.’

‘Vartez instante!’ kriis la Terorigilo. Lu pensabis quale agar maxim bone, e nun demandis, ke la Hakisto forhakez la cislater extremajo dil arboro. La Stana Hakisto quik hakeskis e, la du Kalidahi preske transirinte, l’arboro bruisoze falis aden l’abismo kunportanta la bestii leda e grondanta, e li omna frakasesis sur l’akuta roki ye la fundo.

‘Nu,’ dicis la Poltrona Leono, sospirante profunde pro alejo, ‘me vidas, ke ni vivos ya pokatempe, e me joyas pri to, nam certe ne vivar esus tre deskomoda. Ta enti tante pavorigis me, ke mea kordio ankore bategas.’

‘Ha,’ triste dicis la Stana Hakisto, ‘me deziras, ke me havez kordio qua batas.’

Ta aventuro igis la voyajanti mem plu anxia ekirar la foresto, e li marchis tante rapide ke Dorothy fatigesis, e mustis vehar sur la dorso dil Leono.