LA SORCISTO DE OZ

Li joyis ke la foresto mindenseskis dum ke li marchis, e posdimeze li subite venis a larja fluvio rapide fluanta avan li. Altralatere li vidis ke la voyo ek flava briki duktas tra belega lando, verda prati puntizita per gaya flori, e la tota voyo bordizita da arbori havanta saporoza frukti. Li tre joyis vidar ca charmanta lando avan li.

‘Quale ni transiros la fluvio?’ demandis Dorothy.

‘Facile facita,’ respondis la Terorigilo. ‘La Stana Hakisto konstruktez rafto por ni, por ke ni flotacez a l’altra latero.’

Do la Hakisto sizis sua hakilo e hakeskis arboreti por konstruktar rafto, e dum ke lu tale laboris, la Terorigilo trovis an la rivo arboro plena de bona frukti. To plezis Dorothy, qua manjabis nulo ecepte nuci dum la tota dio, ed el facis abundanta repasto ek la matura frukti.

Ma facar rafto bezonas multa tempo, mem por ulu tante diligenta e nefatigebla kam la Stana Arboro-Hakisto, e la laboro ne kompletigesis ante nokto. Do li trovis komoda loko sub l’arbori ube li bone dormis til jorno; e Dorothy sonjis pri la Smeralda Urbo, e pri la bona Sorcisto Oz, qua balde retrosendos el ad elua propra hemo.

La Sorcisto de Oz, Chapitro 8

Chapitro 8

La mortiganta Papavereyo

Ye la sequanta matino nia partieto de voyajanti vekis rinovigita ed esperoza, e Dorothy dejunetis quale princino per pruni e persiki del arbori apud la fluvio.

Dop li esis l’obskura foresto quan li sekure trapasabis, quankam li sufrabis multa senkurajigaji; ma avan li esis lando belega e sunlumoza qua semblis invitar li a la Smeralda Urbo.

Certe la larja fluvio separis li de ta belega lando; ma la rafto preske kompletigesis, e pos ke la Stana Hakisto hakabis plusa lenii e kunfixigabis oli per ligna stifti, li esis pronta komencar. Dorothy sideskis meze dil rafto e tenis Toto en sua brakii. La Poltrona Leono pazante sur la rafto, ol forte inklinesis, nam lu esis grand e pezoza; ma la Terorigilo e la Stana Hakisto stacis sur l’altra extremajo por rektigar ol, e li havis longa stangi en la manui por pulsar la rafto tra la aquo.

Komence li iris tre bone, ma atingante la mezo dil fluvio, la rapida fluo movis la rafto advale, plu e plu for la voyo ek flava briki; e la aquo esis tante profunda ke la longa stangi ne povis tushar la fundo.

‘Esas mala,’ dicis la Stana Hakisto, ‘nam se ni ne povas atingar la tero, ni portesos aden la lando dil maligna Sorcerino del Westo, ed el sorcos ni e sklavigos ni.’

‘E do me ne ganos cerebro,’ dicis la Terorigilo.

‘E me ne ganos kurajo,’ dicis la Poltrona Leono.

‘E me ne ganos kordio,’ dicis la Stana Hakisto.

‘E me ne retroiros a Kansas,’ dicis Dorothy.

‘Ni certe mustas atingar la Smeralda Urbo se posible,’ duris la Terorigilo, e lu pulsis tante forte per sua longa stango, ke ol fixeskis en la funda fango dil fluvio, ed ante ke lu povis ektirar ol o disprenar ol, la rafto formovesis e la kompatinda Terorigilo abandonesis tenante la stango meze dil fluvio.

‘Adio!’ lu kriis a li, e li tre regretis livar lu; advere, la Stana Hakisto ploreskis, ma fortunoze rimemoris ke lu forsan rustizesus, e do vishis la lakrimi per la tuko di Dorothy.

Komprenende to esis malajo por la Terorigilo.

‘Me nun standas plu male kam kande me konoceskis Dorothy,’ lu pensis. ‘Lore me restis sur stango en maizo-agro, ube me povis fingar, omnakaze, ke me pavorigis la korniki; ma certe ne utilas Terorigilo sur stango meze dil fluvio. Me timas ke me nultempe havos cerebro!’

La rafto flotacis advale, e la kompatinda Terorigilo livesis fore dop li. La Leono dicis:

‘Ni mustas facar ulo por salvar ni. Me opinionas, ke me povas natar al rivo e tirar la rafto dop me, se vi nur forte tenos l’extremajo di mea kaudo.’

Do lu saltis aden la aquo e la Stana Hakisto sizis l’extremajo di lua kaudo, e la Leono nateskis per sua tota forteso vers la rivo. Esis penigiva laboro, quankam lu esis tre granda; ma pokope li tiresis del fluo, e lore Dorothy prenis la longa stango dil Stana Hakisto ed helpis pulsar la rafto al tero.

Li omna esis tote fatigita fine atinginte la rivo e pazinte del rafto sur la herbaro verda e beleta, e li anke savis, ke la fluvio portabis li fore del voyo ek flava briki olqua duktas al Smeralda Urbo.

‘Quon ni nun facez?’ demandis la Stana Hakisto, dum ke la Leono kushis su sur la herbaro por lasar la suno sikigar lu.

‘Ni mustas ulmaniere retroirar al voyo,’ dicis Dorothy.

‘La maxim bona programo esas marchar alonge la fluvio-rivo til ke ni itere venas al voyo,’ komentis la Leono.

Do repozita Dorothy kolektis sua korbo e li ireskis alonge la herboza rivo retroe al voyo de olqua la fluvio portabis li. Esis belega lando havanta multa flori e fruktarbori e sunlumo por gayigar li, e se li ne tre chagrenabus pri la kompatinda Terorigilo, li esabus tre felica.

Li marchis tam rapide posible, Dorothy haltis nur unfoye por kolektar bela floro; e pos kurta tempo la Stana Hakisto ekkriis,

‘Regardez!’

Lore li omna regardis la fluvio e vidis la Terorigilo perchita sur la stango meze dil aquo, e lu aspektis tre sola e trista.

‘Quon ni povas facar por salvar lu?’ demandis Dorothy.