LA SORCISTO DE OZ

La Leono e la Hakisto sukusis lia kapi, pro ke li ne savis. Do li sideskis ye la rivo e triste regardegis la Terorigilo til ke Cikonio preterflugis e, vidante li, haltis por repozar ye la bordo dil aquo.

‘Qui vi esas, ed adube vi iras?’ demandis la Cikonio.

‘Me esas Dorothy,’ respondis la puerino; ‘e ti esas mea amiki, la Stana Hakisto e la Poltrono Leono, e ni iras al Smeralda Urbo.’

‘Ico ne esas la voyo,’ dicis la Cikonio tordante sua longa kolo e regardante la stranja partio.

‘Me savas to,’ Dorothy dicis, ‘ma ni perdis la Terorigilo, e meditas quale itere querar lu.’

‘Ube lu esas?’ demandis la Cikonio.

‘Ibe en la fluvio,’ respondis la puerino.

‘Se lu ne esus tante granda e pezoza, me querus lu por vi,’ komentis la Cikonio.

‘Lu tote ne esas pezoza,’ avide dicis Dorothy, ‘nam lu esas burizita per palii, e se tu portos lu a ni, ni dankos tu tre, tre multe.’

‘Nu, me probos,’ dicis la Cikonio; ‘ma se me trovas ke lu esas tro pezoza por portar, me mustas itere faligar lu aden la fluvio.’

Do la ucelego flugis aden la aero e super la aquo til ke el venis adube la Terorigilo perchis sur la stango. Lore la Cikonio per sua grand ungli sizis la Terorigilo per la brakio e portis lu aden la aero ed al rivo, ube Dorothy e la Leono e la Stana Hakisto e Toto sidas.

Itere trovante su inter sua amiki, lu esis tante felica ke lu embracis li omna, mem la Leono e Toto; e marchante lu kantis ‘Tol-de-ri-de-oh!’ ye singla pazo, lu esis tante gaya.

‘Me timis, ke me mustas sempre restar en la fluvio,’ lu dicis, ‘ma la benigna Cikonio salvis me, e se me ultempe ganos cerebro, me itere trovos la Cikonio e facos ula bonajo reciproke.’

‘Esas bona,’ dicis la Cikonio fluganta apud li. ‘Me sempre prizas helpar irgu trublata. Ma me nun mustas forirar, pro ke mea infanti vartas me en la nesto. Me esperas ke vi trovos la Smeralda Urbo e ke Oz helpos vi.’

‘Danko,’ replikis Dorothy, e lore la benigna Cikonio flugis aden la aero e balde desaparis.

Li marchis askoltante la kantado dil uceli brilante plumizita e regardante la bela flori olqui nun esis tante densa ke la sulo esis tapisizita per oli. Esis granda flori flava e blanka e blua e purpura, pluse grand amasi de skarlata papaveri havanta tante intensa koloro, ke li preske dazlis l’okuli di Dorothy.

‘Oli esas belega, ka ne?’ demandis la puerino respirante la spicoz odoro dil flori.

‘Me supozas to,’ respondis la Terorigilo. ‘Kande me havos cerebro, me probable plu prizos oli.’

‘Se me nur havus kordio, me amus oli,’ anke dicis la Stana Hakisto.

‘Me sempre prizis flori,’ dicis la Leono; ‘oli semblas tre febla e frajila. Ma esas en la foresto nulo tam intense kolorizita kam ici.’

Li nun venis a plu e plu multa papaveri granda e skarlata, min e min mult altra flori; e balde li trovis su meze dil granda prato de papaveri. Esas bone savata, ke kande kunesas multi de ta flori, lia odoro esas tante povoza ke irgu qua respiras ol dormeskas, e se la dormanto ne forportesas del odoro dil flori, lu dormos por sempre. Ma Dorothy ne savis to, ed el ne povis eskapar la omnuba flori intense reda; do balde l’okuli divenis pezoza ed el sentis, ke el mustas sideskar por repozar e dormar.

Ma la Stana Hakisto ne permisis lo.

‘Ni mustas hastar ed atingar la voyo ek flava briki ante nokto,’ lu dicis, e la Terorigilo konkordis kun lu. Do li marchis til ke Dorothy povis ne plus stacar. Elua okuli klozesis malgre elua peni ed el obliviis ube el esis e falis adinter la papaveri e profunde dormeskis.

‘Quon ni facez?’ demandis la Stana Hakisto.

‘Se ni abandonus el hike, el mortus,’ dicis la Leono. ‘L’odoro dil flori mortigas ni omna. Me ipsa povas apene apertar mea okuli e la hundo ja dormas.’

Lo esis vera; Toto falabis apud sua mastrineto. Ma la Terorigilo e la Stana Hakisto, qui ne esis ek karno, ne trublesis dal odoro dil flori.

‘Kurez rapidege,’ dicis la Terorigilo a la Leono, ‘ed ekirez ca mortiganta florbedo tam balde posible. Ni portos la puerino, ma se tu dormeskus, tu es tro granda portesar.’

Do la Leono vivacigis su ed adavane saltis tam rapide posible. Instante lu ne esas videbla.

‘Ni facez sidilo per nia manui, e portez elu,’ dicis la Terorigilo. Do li kolektis Toto e pozis la hundo aden la gremio di Dorothy, e pose facis sidilo havanta lia manui kom benko e lia brakii kom sidilo-brakii, e portis la dormanta puerino inter li tra la flori.

Li marchadis, e semblis ke la tapiso de mortiganta flori cirkondanta li nultempe finos. Li sequis la fluvio-kurvo e fine trovis lia amiko la Leono profunde dormanta inter la papaveri. La flori esis tro forta por la grandega bestio ed il fine cedabis su e falabis nur kurta disto del fino dil papaverbedo, ube la dolca herbaro extensis su en prati belega e verda avan li.

‘Ni ne povas helpar lu,’ triste dicis la Stana Hakisto; ‘pro ke lu esas multe tro pezoza por portar. Ni mustas livar lu hike dormanta por sempre, e forsan lu sonjos, ke lu fine trovis kurajo.’

‘Me regretas,’ dicis la Terorigilo; ‘la Leono esis tre bona kamarado, quankam poltrono. Ma ni irez.’