Лета трывожных дажджоў

КАНВЕЕР...

Справа верша спосабам «калаж»

«Назначаны ці абраны?..»
«Вучоныя ў пашчы кратэра...»
«Адбыўся кангрэс наркаманаў...»
«Забілі меліяратара...»

«Народ не бярэ ні грама...»

«Камп'ютэр — ахвяра логікі...»
«Пайшло не жыццё, а крама:
Чарга і ў загс, і на могілкі...»

Стаю і з ветрам на пару

Перажоўваю тумбу з афішамі,
Смакую навіны... «Каспараў
Абышоў у прэтэнзіях Фішара...»

«Бабруйск — беларускі Гановер,

Ды толькі фартуна не бліснула...»
«Збіраўся ўзарваць Кагановіч
Сабор Васіля Дабраіснага…»

Размаху было аж замнога:

«Байкальская, магістральная»,—
Што ні лозунг — веку дарога,
Што ні грудзі — плошча астральная:

Не падняць аберуч мундзіра...

«Мерзлаты застойныя прáледні…»
«Можа, праўду шукаць у Сібіры,
Дзе шукаў ледзь не кожны праведнік?

«Пашукайце, што побач страчана,—

Ці не лепей паехаць у Лепель?..»
«Перадаць ці прадаць нашу спадчыну?..» —
Гвалт народжаных у кураслепе...

«Лішні клас для роднае мовы...»

І «з народа» вокліч нязгоды:
«Нам было і таго дастаткова...»

«О народ, не дастойны свабоды» —

Гэта кліча тэатр на прэм'еру...

А ў канцы паласы — як падскрэбышы:
Жыццяпіс Дэбюсі, і Дэбіша
Верш да славы грукае ў дзверы...

Шар зямны да вачэй абклеены:

У навінах — як дошка аб'яў.
Словы, словы — нібы з канвеера...
А навокал — вецер гуляў...

Вецер шумеў,

Бо гаварыць не ўмеў...