Лета трывожных дажджоў

* * *

Генадзю Бураўкіну

Адкуль прыводзіць сонечны заход
Шчымлівых дум нястройныя чароды?..
Як быццам свет над прорвай стаў на дрот:
Ці пройдзе, ці сарвецца назаўсёды?

Ніхто не знае — ні чарот сівы,

Ні плёс з адбіткам аблачын чырвоных,—
Адкуль у неба гэткія правы,
Каб наш пагляд палоніць заімглёны?

Куды ляціш, маўклівы чалавек,

За чым імкнешся? Сонца зноў узыдзе.
— Я не за ім — я сам шляхі адсек
І толькі на сябе за гэта ў крыўдзе.

Яшчэ крыўдую, можа, на зямлю:

Што так яна мяне прываражыла,
Што так яе пакутна я люблю,
Што так намёртва мне звязала крылы...

Як гэтай рэчцы не спазнаць намер,

З якім яна плыве да акіяна,—
Так з берагоў яе імкне цяпер
Мой думны позірк, мной не разгаданы,

Да рысы той, дзе неба і зямля

У полымі сыходзяцца вячэрнім...
І смутак мой — бо гэта знаю я —
Што ад зямлі не будзе адрачэння...

Гляджу на развітальную зару,

Што лёс мой даляглядам перасекла,
І не малюся — з небам гавару.
А гэты міг — дастойны чалавека.

* * *

Над Беларуссю дажджы,

Вецер заходне-паўночны.
Жнівень сваё аджыў,
А студзень — жыць неахвочы.

Асенняму сонцу не вер:

То выблісне, то патухне,—
Нібы ў эпохі намер:
Быць плакальшчыцай ці павітухай?..

На раздарожжы стаіць

Час, як бадзяга прамоклы.
Над лёсам і сёл, i сталіц
Аселі нябесныя кроквы.

Здаецца, вось-вось ападзе,

Абваліцца дах сусветны, 
Прыцісне і нас, людзей, 
Як гэту зямлю і лета...

Над Беларуссю дажджы — 

Хваліцца радыёхваля, 
Як весткай, што Гандзі Раджыў 
3 Артэгам разрадку віталі,

Як з Веліхавым інтэрв'ю 

Пра ядзерных зім завіруху, 
Як песняй, што ў модным рэвю 
Пакуль яшчэ можна паслухаць...

Гарантый няма цяпер, 

Гняце няпэўнасці высеў. 
Асенняму сонцу не вер 
І ў ногі вясне пакланіся...