Мир сновидений

KUN KELLO SEISOO

Täa kansa on kuin kaupunki,

min tomin kello seisovi,
ja aikaa kysymähän niin
nyt kaikki juoksee naapuriin.

Mut toisen kello edistää

ja toisen jälkeen iban jää
ja kaikki toimet nurin käy,
kun ajan johtajaa ei näy.

Jos tääll' ois mies, jos yksikin,

niin itse nousis tomihin
ja voiman oikeudella han
sen kellon vetäis käymähän.

Ja huutais: «Näin on aika maanl» —

ja ornan päänsä mukaan vaan
hän ajan kellon asettais —
ja kaikki uskoa sen sais!

Ja vaikk’ ei ois se tullutkaan

niin sekunnilleen oikeaan,
ois pälkähästä päästy pois
ja jokin aika saatu ois.

Mut mies se viipyy, viipyy vaan

ja yhä seisoo kello maan
ja kaikki toimet nurin käy,
kun ajan johtajaa ei näy.

Из сборника «Ночная пряха» / Yökehrääjä (1897)

ОНА СЛОВНО ИДЁТ ПО ЦВЕТАМ

Ступает — словно вдет по цветам,

парит, будто музыки крылья,
склонила так гибко стройный стан,
когда молча мимо скользил я.

И доколе достанет мне сил, чтобы петь

и звенеть в этом мире струнами,
ей по синим волнам моих песен лететь,
над синими плыть цветами!

HÄN KULKEVI KUIN YLI KUKKIEN

Hän kulkevi kuin yli kukkien,

hän käy kuni sävelten siivin,
niin noijana notkuvi varsi sen,
kun vastaban vaiti ma hiivin.

Ja kunis mun voimani kukoistaa

ja soi minun soittoni täällä,
sinis laulujen laineilla käydä hän saa
ja kulkea kukkien päällä!

* * *

Кораблики дети пускают,

и в селах звенит хоровод,
купальница в рощах цветет,
щебечет весна, не смолкая.

Южный ветер ласкает

юную в поле рожь —
чего же ты, девочка, ждешь?
Другие уж свадьбу играют!

* * *

Jo Iapset laivoja veistää,

jo karkelot kyliltä soi,
kevät laulaen lehtoja astuu
ja kumpuja kullervoi.

Suvituuli jo Suomehen saapui,

puki nuoriksi nunnet ja puut —
Oi, joutuos impeni nuori,
jo häitänsä viettävi muut!

ПЕСНЯ МАРЬЯТТЫ

 Зыбку качаю вечером поздно,

зыбку из ветхой дуги.
Спи-задремли, наглядевшись на звезды,
шума наслушавшись елей морозных,
под песню мою и пурги,
в зыбке из ветхой дуги!

Ясли щелясты, в прорехах попона,

инеем стены блестят.
Мамина ласка, нежность бессонная,
светлое грейте дитя!

Все твою маму и гонят, и судят —

ей ни ночлега, ни хлеба не будет.
Крут каменистый просящего путь!
Твой — будет легче хоть чуть?

Ясли щелясты, в прорехах попона,

смертно холодная ночь.
Вот мой сиротка, судьбина студеная,
сдуй, унеси его прочь!

Спи-засыпай, луговой мой птенчик,

баюшки-баю-баю.
Спи в пуховой перине метели
на милосердной белой постели —
знать, ледяной приготовила венчик
Смерть на головку твою?