Мроi Багны (СИ)

Вэл Йорхас так ж, як усе яны. З асмалкам замест вачэй. з 'цвком' у галаве. Нацыя шаленца. З м гутарыць трэба, як з вар'ятам - асцярожненька, абмнаючы вострыя вуглы, крый Божа спрачацца, доводзць штосьц. Тольк так з м можна паразумецца. Стаху гэтага нхто не тлумачы, сам дапетры. А Йорхас яму не сябар. Проста па збегу акалчнасцей яны апынулся адным чане. Па вялкм рахунку, Стах амаль нчога не ведае пра чалавека на мя Вэл Йорхас. Кантрабандыст з Луннчк. Быццам бы. Намалявася, кал сябры 'Еднасц' пачал рыхтаваць замах на Намеснка. Тады яны ездзл Луннчку за свнцовым стрыжням. Набыць х можна было кантрабандыста. Вузкя цылндры тры далон дажынёй. Давол важкя, але весь цяжар тут ад свнцу, з якога яны зроблены. Спрасаваны самерытавы пыл, запаяны цылндры, сам па сабе амаль нчога не важыць. А мж тым аднаго такога стрыжня дастаткова, каб забяспечыць электрычнасцю цэлы квартал. Самерытавым пылам слкуюцца гганцкя фабрык. На м працуюць самаходныя экпажы, паветраныя карабл ваенная тэхнка. А яшчэ з яго можна зрабць начыннё для 'пякельнай машынк' кнуць яе пад колы экпажа, якм будзе ехаць Намеснк. Альбо закласц пад трыбуну, з якой ён любць глядзець на парады. Гэты прысуд вынесл яму сябры 'Еднасц'. Ад мя народа Семгалена. Мка Венд не проста гвалтанк братазабойца. Вльск Астрог помнць, як забвал Дзяржаву. Ахмстрыньчык сам падпса указ. Амаль тры сотн семгальца за адну ноч. Палтык афцэры. Паэты флосафы. Акадэмк багасловы. м стралял патылцу, а потым валакл па калдорах, падчапшы на крук, каменная падлога была слзкая ад крыв. Каралества Семгален спынла тады сваё снаванне. А цяпер надышо час адплаты. Яны добра падрыхтавался. Але нейк момант усё пайшло глум. Тайная Канцылярыя мела свайго паведамляльнка 'Еднасц'. Стах ужо ведае, хто гэта бы. Вташ Скурка. Тутэйшы. Яны вучылся ва нверстэце Славеснасц, на адным факультэце. Вташ выгляда значна маладзейшым за свае гады, гэта яго страшна раздражняла. Ён нават адпусц вусы бародку, каб надаць сабе самавтасц. Хадз у фарсстым, бутэлечнага колеру сюртучку з медным гузкам, а свае рэдкаватыя валасы намашчва брыльянцнам. Стах яму давяра. Яны разам ездзл Луннчку да кантрабандыста. А пасля бойн на плошчы Стах хавася ягоным доме. Пакуль не прыйшл жандары. з м людз Намеснка. Вташ Скурка х прывё. Цкава, ён ацале падчас той стралянны? Магчыма. Вташ кнуся на вулцу, як тольк наймты Ахмстрыньчыка схаплся за парабелумы. Пасля гэтага Стах яго больш не бачы, н жывым, н мёртвым.

У порце х чакала машына з кроцам. Севаст распарадзся. Гэта ж трэба, кольк пашаны. Хаця Стах з задавальненнем прагуляся бы пешшу, падзвся на Царгорад. На жаль, сёння не выпадае. Адыенцыя мусла адбыцца рэздэнцы Севаста, якая размяшчалася недзе прыгарадзе. Машына ехала па кольцы, мнаючы скранныя кварталы. Стах сядзе, прыхнушыся да акна мкнучыся як след запомнць хаця б тое нямногае, што пашчасцць убачыць. Першае, што кнулася вочы, была незвычайная архтэктура. Цяжкаважная, давол нязграбная забудова, як н дзна, чымсьц нагадвала паночную, то бок, семгальскую, накшталт той, што яшчэ захавалася старажытных мястэчках Правнцы. Як быццам дойлды, што будавал Царгорад, калсьц здзейснл вандроку на Понач, паглядзел на тамтэйшыя цкавостк вярнушыся, паспрабавал выканаць па памяц штосьц падобнае. А атрымалася не вельм. 'Топарна', адшука Стах прыдатнае слоца. Планрока вулц была трох бязладная. Прысадзстыя будынк з пацямнелага каменю стаял шчыльную, панатыканыя тут там, часам без усякага парадку. Некаторыя з х мел звыклыя двусхльныя дах мансарды з круглым вокнам, над ншым грувасцлся важкя купалападобныя надбудовы круглявыя вежы. Фасады многх дамо был прыгожаны крытым тэрасам з калонам, дзе-ндзе траплялася нават грубаватая ляпнна выглядзе вяночка, а таксама грлянд з лсця, пладо ды кветак. У некаторых будынках мелся невялкя, сажань на сажань, прысценк на зрон першага паверха - прастакутныя, з вузкм каляровым акенцам макакам, зробленым з блскучай блях альбо вычасаным з гранту. Прызначэнне х было незразумела. Лядон? Хатня каплчк? Разглядваючы горад з акна машыны, Стах раптам злав сябе на думцы, што яму падабаецца. Збольшага. Гэта цяжкаватая лабрынтная архтэктура не пазбалена была своеасаблвай прыгажосц. гэта тольк скраны. Пэна, цэнтр горада выглядае куды больш парадна.

Ён паправ акуляры, што зно спазл яму на кончык носа, непрыкмет зрну на Йорхаса, як сядзе з процлеглага боку, адвярнушыся да акна. Дажыся, называецца, мльганула яго думках. хто бы мог падумаць, што кал-небудзь Стах Вочак пачне супрацончаць з акупантам. А потым хрансты назавуць яго калабарантам. Як пць даць. Кал наогул узгадаюць... Так, годзе, спынся, абарва ён сябе. Я лаз ва сё гэта не дзеля таго, каб трапць у хронк. А гэтаму 'акупанту' я жыццём абавязаны, як н круц. 'Стах Вочак? - Так...'