Мроi Багны (СИ)

Ён шо, прад м падал гарады дзяржавы, войск кдался нацёк, цары гублял свае кароны распасцрался пыле, нцма прад Зверам, мя якому - Намад. Але каля мураваных сцен Горада Зхатлвага Намад спынся.

"Горад Зхатлвы бы цвярдыняй на кра пустын, цытадэллю на мяжы Поначы Подня, яго вартавыя был млаваным дзецьм Творцы.

Вандронк стая каля сцен цытадэл, сам цёмны, як грэх, з цемрай вачах, стая не рушы далей. Але пала цвярдыня".

Так, яны прайграл тады. Прынял бой - прайграл. Намад увайшо у Горад Зхатлвы. Ён адабра х мрою, зачын х сэрцы, зраб хня душы чорным. Яны сам зраблся Намадам. Але кожным з х Горад Зхатлвы. Проста яны нбыта сне. Спяць ужо дог, дог час няк не могуць абудзцца.

- Няхай яны прачнуцца, - прашапта Стах адным вуснам. - Госпад Вышн...Творца...Мтра селадар...хто-небудзь... Няхай яны прачнуцца!..

Забойца

У салоне омнбуса пахла цвллю. Моташны, учэпсты пах, як лпне да адзежы валасо быццам лезе пад скуру - лазн не адмыеш. Не ведаю, што за разумнк дадумася абшываць падлог сядзенн омнбуса дывановым пакрыццём. Напачатку гэта выглядае прыгожа, парадна нават, але з цягам часу абка робцца шэрай ад пылу слзкай ад бруду, а непагадзь дывановы насцл пад нагам ператвараецца козкае месва. цвллю тут смярдзць, ды старым анучам, як са скрын старызнка... Омнбус еха, гайдаючыся на рысорах, уздож асветленых праспекта плошча, якя патанал зелянне кветках. Вулцы был запонены людзьм, уздож набярэжнай Вльяры шпацыравал парачк. Многя трымал руках дагаватыя пакеты з непразрыстай плёнк, у якх был схаваныя пляшк з выпкай. Распваць спрытус на вулцы было сурова забаронена, але тутэйшыя дано навучылся абыходзць гэтую забарону.

Омнбус спынся пад чыгуначным мостам. Выйшашы з салона, я перасекла чыгуначнае палатно накравалася да жылога квартала, абнесенага плотам. Вулцы был пустынныя, не вдаць было нават прапойца - мусць, нядана тут прайшо патруль. У вокнах барака гарэл агн, за апушчаным франкам рухался цен. Сем' збрался за вячэрай.

Каля ваходу барак я сустрэла Яна. Не чакала, што ён прыйдзе. Апошн раз я бачыла яго змку, падчас аблавы. З таго часу ад яго не было някх звестак. Я не адразу пазнала Яна цывльнай вопратцы - паруснавая куртка, нагавцы, чаравк на высокай шнуроцы. Ён сядзе на лацы, выцягнушы ног, сунушы рук кшэн куртк звесшы галаву на грудз. Здавалася, што ён спць, але ледзь тольк я наблзлася, як ён ускну галаву - сну н адным воку - засмхася.

- Прывтанне, сястрычка, - сказа ён.

- Ну, чаго прыйшо? - адказала я няветла.

Ён перасмыкну плячыма.

- А што, не маю права? Тут мой дом, мж ншым.

"У казарме твой дом", падумала я.

- Добра, Ян. Заходзь, кал жо з'явся, - прамовла я слых.

Разам мы прайшл барак. У кватэры было душна. У цёмным пако бубн Народны Вяшчальнк. Плявузгалка, як называюць яго тутэйшыя. Я правяла брата малюсенькую кухню. Уключыла святло. Запалла агонь у плце, паставла чайнк. Ян сядзе за сталом, па-ранейшаму трымаючы рук кшэнях. У святле электрычнай лямпы яго аблчча здавалася жатлява-шэрым. Нябожчык... Ён сапрады бы вельм бледным. паводз ён сябе неяк дзна. Сядзць як на голках, нацягнута смхаецца. Такм я яго яшчэ не бачыла. Спачатку мне падалося, што ён трох п'яны, але я хутка зразумела, што памыляюся. Спрытусам ад яго не пахла. Цвярозы, як шкельца. сётк з м штосьц было не так.

Напэна, нешта здарылася казармах, разважала я. Мабыць, гэта неяк звязана з маблзацыяй. У Паночнай Правнцы дано жо гулял чутк аб вайне з Дуумвратам, якая няхльна наблжаецца. Невядома, адкуль пайшо гэты розгалас. Кал верыць Народнаму Вяшчальнку, то на паночна-заходняй мяжы сё было спакойна. Адносна спакойна. Хба тольк сутычк з пастанцам - ледзь не штодня Вяшчальнк бадзёра рапартава аб расправе над чарговай херай альбо затрыманн завадатара. Але н слова аб вайне. Аднак усё рона аднекуль прасочвался трывожныя вестк. Эверон Антрам сцягваюць войск да мяжы. У Паночную Правнцыю дуць эшалоны з баявым машынам. Гандлёвы Альянс разарва чарговы кантракт з Саветам Наглядчыка. На подн спынена некальк самерытавых млыно. Ва сходнх фемах уводзяць картк на збожжа рапсавы алей - там пачался перабо з харчам, народзе расце незадаволенасць. Кал вайна сётк пачнецца... Няжо нутраныя войск таксама кнуць на лню фронту? Яны ваяваць-то не меюць. Гарматнае мяса, лепей не скажаш... На плце засвста чайнк. Я паклала заварку мбрык кнула туды жменю засушаных лясных сунц. Запарыла гарбату, выцягнула з буфета глняныя кубк слок мёду.

- А я гавары табе - не звязвайся з гэтым крамольнкам, - сказа раптам Ян.

Я здрыганулася так, што ледзь не выпусцла з рук кубак.

- Стах? Ян, ты не ведаеш, дзе ён? - спытала я адразу ж прыкусла язык. Не варта было мне пра яго пытацца...

Ян тузану плячом.

- Ну, дзе. У Братчыка, ясная рэч.

- У каго? - перапытала я з неразуменнем.

- Ты што, навны не слухаеш? - ён матну галавой у бок пакоя, дзе на сцяне мармыта Вяшчальнк. - Братчык. Ну, пастанцы. Так яны сябе называюць.

Ён хутка азрнуся, як быццам хтосьц мог нас падслухваць, загавары напаголасу: