Мроi Багны (СИ)

Падлога мяне пад нагам кнулася, мне здалося, што я пачынаю правальвацца ледзяную, врлвую пустэчу. Усё накол раптам зраблася нейкм зыбкм, як быццам я глядзела на свет скрозь шкляны слок з вадой. Перада мной прамльгну белы, перакошаны твар Гле. Яна штосьц крычала, але я яе не чула. Не памятаю, як я выбегла з карчмы апынулася на вулцы. "Ян, о Госпадзе, Ян! Не трэба, ой, не трэба..." Потым я проста кдалася па горадзе, як вар'ятка. Я не ведала, куды мне бегчы, дзе шукаць чалавека, як мог бы заступцца за брата. Потым, знясленая, я апусцлася на лаву нейкм дворыку. У вушах у мяне звнела, вочы засц чырванаваты туман, а сэрца калацлася так, быццам гатова было разарвацца. "Ян, Госпадзе, Ян!.." Я сядзела, заплюшчышы вочы абхапшы галаву рукам. Мне здавалася - яшчэ хвлна, я памру. Альбо звар'яцею. Альбо...

- Лта, Лта, - пачула я. Голас бы жаночы. Я не адказала. У мяне не было сл нават расплюшчыць вочы. Яна села побач. Абняла мяне. Ад яе пахла мёдам лесам, сенажацям спелым сунцам, раншнм туманам сасновай жывцай, нагрэтай сонцам. Морам.

- Не бойся, не бойся, - шаптала яна. - Слухай.

Каля самае брамы нябыту

Лунал дзве шэрыя птушк,

Гулял рапсавым пол,

Гарэзл чорных разорах

У часы квтнення Сусвету,

Кал дожджык яшчэ бы чысты,

Не спаганены, не скажоны,

Кал людзей было сэрца,

А сэрцы душа жывая,

маленьк пастух гна статк

На луг, дзе блакт смарагды...

- Адкуль гэта? - спытала я напаголасу. - Я чула гэта раней...

Там, дзе дожджык спяшаецца мора,

Збраючы вльгаць сусвета,

Там, дзе рэк спяшаюцца мора

нясуць карабл да абшара,

Туды, дзе блакт смарагды,

хвал гайдаюцца ночы ...

Я расплюшчыла вочы. Дворык бы пусты. На лаве побач са мной нкога не было. Я не ведала, што гэта было - ц то сон, ц то мроя наяве. Але я адчувала, што слы вярнулся да мяне, а ад жаху роспачы не засталося знаку.

- Нчога, Ян, нчога, - сказала я, падымаючыся на ног. - Я цябе не пакну. Чуеш? Я выцягну цябе з гэтай багны, Ян. Усё будзе добра. Пажывём яшчэ трошк.

Сход. Мстэры

Паводле закона, кожны грамадзянн ме права падаць прашэнне аб адыенцы Намеснка. Адказу можна было чакаць кольк загодна дога - ад некалькх дзён да некалькх месяца. Звычайна просьбт атрымлва адмову, але некаторым - такх был адзнк - сётк давал дазвол на прыймо. Нхто не веда, ад чаго гэта залежыць. Проста як пашанцуе, напэна. Я падала прашэнне Сакратарыят у той жа дзень, кал даведалася пра замах на забойства. Гэта была мая адзная магчымасць выратаваць Яна.

Наступныя некальк дзён я проста чакала. Дзе мой брат ц жывы ён наогул, я не ведала. Я спадзявалася знайсц яго Вльскм Астрозе, але камендант паведам, што зняволеных на мя Ян Сямшка х не значыцца. Працу карчме я закнула. Зрэшты, Каначык усё рона бы мяне звольн. Каму ахвота звязвацца з сястрой злачынцы? Зачыншыся сваёй кватэрцы, я сядзела, як звер у нары. Слухала Вяшчальнк. Аднак пра замах больш не было ан слова. Здавалася, што пра гэты выпадак папросту забылся. Цяпер усе навны был аб Дуумвраце. Вераломства саюзных каралества крывадушнасць Братэрства, вяшчала Калегя Прады. Сабатаж у прыгранччы. Пяцёра забтых лмтата. Дзея нечуванай дзёрзкасц. Народ абураны патрабуе адплаты. А цяпер свецкая хронка. Кароль Эверона - мужадзева. Ён дзелць ложак з прыкрасным юнаком ходзць па палацы жаночых сукенках... Чортава плявузгалка, не выключыш яе! Кал тольк не выдраць провад са сцяны. Але гэтага лепш не рабць, бо адразу заявяцца правяральшчык кацяць штраф. А плацць мне няма чым, бо працу я страцла. Як жыць цяпер?.. Аднак пра гэта я старалася не думаць. Цяпер найгалонае - выратаваць Яна. А там паглядзм. Нешта будзе.

Кал калдоры барака забразгата дзвярны званок, я зразумела, што гэта да мяне. Я адчынла дзверы. На парозе стая чалавек у чорным кцел са срэбным нашыкам фуражцы са знакам Аперанага Сонца. Тайная Канцылярыя.

- Лта Сямшка? - спыта ён.

- Так, - я кнула.

Я не бачыла, якога колеру яго вочы - на м был акуляры з цёмным шкельцам, але па ягоным маленн я адразу зразумела, што гэта не рамеец. Тутэйшы. Наш чалавек. Ураджэнца Паночнай Правнцы вельм неахвотна брал на кранчыя пасады. А гэтаму неяк пашчасцла прабцца Шпег. Найрэдк выпадак.

- Алех Валога, - прадстався ён. - Служба бяспек Правнцы.

Алех. Я жо чула гэтае мя.

- Спадарыня Сямшка, Намеснк жадае бачыць вас, - паведам Шпег. - Майце ласку прайсц са мной.

- Так, канечне, - сказала я, запнаючыся. У роце мяне раптам перасохла. - Тольк...мне трэба сабрацца. Вы дасце мне некальк хвлн?

Ён павольна кну.

- Збрайцеся, спадарыня Сямшка. Тольк не зацягвайце з гэтым. Яго Мосць - вельм заняты чалавек.