Мроi Багны (СИ)

У шарэнзе стражнка распачася нейк рух. Мая вага была прыкавана да плошчы, я не бачыла, як да будынка рэздэнцы пад'еха бранраваны фургон з закрачаным вокнам, спыншыся за спнам салдат. Ляснул металчныя дзверы. Шарэнга расступлася, прапускаючы двух малойчыка у саколках, якя вял пад рук чалавека з залтым крывёй тварам. Яны прайшл зусм побач, я змагла яго разглядзець. Яго вусны был разарваныя, у роце амаль не заставалася зубо, з падбароддзя сцякала цягучая барвовая слна. Выйшашы на пляц, маладзёны зял яго за канер поцягам павалакл па бруку. "Дыверсант! Дыверсант! Схапл дыверсанта!" - пачулся крык з натопу. Маладзёны саколках падцягнул няшчаснага да цэнтра плошчы, дзе гарэл варожыя сцяг, кнул яго пад ног натопу. "Наш розум ясны, а кулак жалезны! У адзным парыве! Адплата!" - лямантава гучнагаварыцель. "Адплата! - патара натоп. - Смерць! На кол! У вогншча яго!" Чалавек стая на каленях, захлшы твар рукам, здавалася, намагася нешта сказаць, але з ягонага горла вырывася тольк хрып. Я зрнула на стражнка. Няжо яны не мяшаюцца?.. З натопу вынырнула мажная жанчына палатнянай блузе шырокай спаднцы з вскам учаплася валасы чалавеку, як стая на каленях. Гэта як быццам паслужыла сгналам для астатнх. На "дыверсанта" абрынуся град удара. Яго павалл на зямлю прынялся азвярэла штурхаць нагам. Ён ляжа у пыле, скурчышыся абхапшы галаву рукам, не спрабава нават супрацляцца. Хтосьц, злачышыся, удары яго нагой пад рэбры, потым у твар. На камян бруку пырснула кро. Натоп шчыльна абступ сваю ахвяру, больш я нчога не бачыла.

Я адчула, як да горла падступла млосць. Ног мае падагнулся, я апусцлася на прыступк рэздэнцы. У галаве шумела, перад вачыма плыл барвовыя плямы. 'У адзным парыве'. Колькх яшчэ 'дыверсанта' трэба забць, каб Агуста задаволлася, нарэшце?..

- Лта, вам блага? - пачула я.

На маё плячо легла рука, зацягнутая пальчатку. Я зняла вочы. Валога стая, схлшыся нада мной, глядзе на мяне амаль са спачуваннем.

- Лта, ды на вас твару няма. Як я вас разумею. Я таксама зрушаны да глыбн душы... падступствам Дуумврату.

Узяшы мяне пад руку, ён дапамог мне падняцца з прыступак.

- Спадарыня Сямшка, кал ласка, збярыцеся, - сказа Шпег. - Яго Мосць не любць стэрычак. Ну сямейка вас. А я напачатку вырашы, што вы не такая чуллвая, як ваш брат.

"Чуллвы" - гэта ён пра Яна? Аднак. Я паднялася, абапраючыся на ягоны локаць - мяне сё яшчэ калацла, ног был як ватныя.

- Хадзем, Лта, - сказа ён. - вазьмце сябе рук, нарэшце!

Удвах мы рушыл да ваходу палац. У нас за спнам ро шале натоп. Я разумела, што гэты дзень ужо вайшо у гсторыю. Менавта такм мы запомнм пачатак вайны - звар'яцелы натоп на плошчы, сцяг, дым полымя, кро на бруку немыя ляманты гучнагаварыцеля.

Адыенцыя

Палац на Трымфальнай, узведзены пятую гадавну з'яднання, бы самым выродлвым будынкам у сталцы. Бязладнае нагрувашчанне цылндрычных веж з вузкм, як байнцы, вокнам шырачэзнай тэрасай над цэнтральным уваходам - вдовшча хутчэй недарэчнае, чым велчнае. Хаця Намеснку нбыта падабаецца.

Кал мы вайшл аванзалу, у мяне замльгацела ваччу ад бляску мармуру, крышталю пазалоты. Проста пасярод залы бруся фантан у каменнай чашы, выкладзенай залацстай мазакай. Над фантанам навсала каласальная трох'ярусная люстра з крыштальным падвескам. У кутах стаял вымпелы барвовыя сцяг - жо давол запыленыя. Сцяну прыгожвала пано з каляровай смальты - белакаменныя вежы крэпасц Царгорада, зубчастыя муры Цытадэл кесары круючай дынасты залатых адзеннях. Злашчаснага Аласа сярод х не было. Дванаццаць гадо таму ён бы зрынуты з трона вынку палацавага перавароту, яго далейшы лёс заставася невядомым. Кажуць, што яго ц то забл, ц то адправл ссылку, дзе ён памёр. А яго найсвятлейшая мамаша цяпер самадзяржана круе мперыяй, мяркуючы па см, з Цытадэл яе вынесуць тольк наперад нагам. Пры жыцц ладу яна нзавошта не аддасць.

Зрэшты, у мяне не было часу разглядваць нтэр'еры. Алех Валога жо цягну мяне наперад - хутчэй, хутчэй! Перада мной замльгал мармуровыя лесвцы з пазалочаным парэнчам, цяжкя крыштальныя жырандол, пунсовыя дываны догя пацёмныя калдоры з мноствам зачыненых дзвярэй. Потым атаматычны пад'ёмнк з люстраным сценкам матавай свяцльняй пад столлю. Зно калдоры - бясконца догя абсалютна аднолькавыя. Кал б не Валога, я бы папросту заблукала гэтым лабрынце. Нарэшце мы спынлся перад высокм дзвярам, абшытым дубовым панэлям.

- Збярыцеся, Лта. Зараз будзеце гаварыць з Намеснкам, - сказа Валога.

Ён нацсну на каваную медную ручку, дзверы бясшумна адчынлся. Мы апынулся памяшканн, якое выглядам памерам больш нагадвала гмнастычную залу, чым працоны кабнет. Падлога заслана барвовым дываном з жорсткм ворсам. Голыя рубчастыя сцены - н карцн, н мапа. Пад высокай столлю гудзел плафоны, схаваныя памж бетонным бэлькам. Мэбл амаль не было. Каля вялзнага, ва сю сцяну, акна з зацемненым шыбам размяшчася грувастк псьмовы стол з чырвонага дрэва, на якм стаял мармуровы чарнльны прыбор, хранометр з цылндрычным цыферблатам абсдыянавы апарат. Побач некальк крэсла з аксамтным сядзенням. Усё.