Мроi Багны (СИ)

Намеснк Мка Венд, апрануты нязменны палявы мундзр, стая каля акна, заклашы рук за спну, глядзе на плошчу. Адсюль, з вышын некалькх паверха, Трымфальная была як на далон. Унзе сё яшчэ шале натоп, але крыка ляманта было амаль не чуваць.

- Валога, вы спазнлся на чатыры хвлны, - прамов Мка, нават не зрнушы на нас. Позрк яго бы прыкаваны да плошчы.

- Внаваты, Ваша Мосць. Натоп. Подступы да плошчы перакрыты, - прагавары Шпег.

Намеснк пахта галавой.

- Гэта не натоп. Гэта народ. Народ прыйшо сюды, каб выказаць сваю волю. А воля народа - воля Госпада Вышняга, як сказана Выслоях Праведнка. Ты згодны са мной, Валога?

- Так, Ваша Мосць, - адчакан Шпег.

- Мяне часам упкаюць у залшняй жорсткасц, - працягва Намеснк. Голас яго гуча рона. - Кажуць, нбыта Паночнай Правнцы лады гавораць з народам на мове гвалту. Някай свабоды слова. Але зрнце на гэта. Людз на плошчы, нхто не чынць м перашкод. Хба гэта не свабода слова? хба магчыма такое Дуумвраце, як ганарыцца свам вольнасцям? О, не. У Дуумвраце гэтых людзей дано бы разагнал газавым стрэльбам, вось ся х свабода... Ц я памыляюся?

Ён рэзка адвярнуся ад акна таропся проста на мяне. Яго аблчча з воспнкам здавалася абыякавым, тольк куточках вусна талася дзнаватая смешка.

- Ваша Мосць... Спадар Намеснк... - прагаварыла я.

За той час, пакуль я чакала адказу з Сакратарыяту, я падрыхтавала цэлую прамову-зварот да Намеснка, неаднаразова пракручвала яе памяц. Але цяпер усе словы раптам вылецел мяне з галавы, я з жахам зразумела, што ледзьве магу сабрацца з думкам.

- Ян Сямшка...мой брат...здзейсн злачынства. ён заслуговае самага суровага пакарання. Але, спадар Намеснк... - я запнулася.

- Ну? Працягвай, - сказа Мка Венд.

Ён усмхася куточкам вусна глядзе на мяне - з агдай? З пагардай? Не. Я бы назвала гэта цканасцю. Ён разглядва мяне, як пацешную заморскую жывёлнку. Я была роднай сястрой чалавека, як здзейсн замах на ягонае жыццё. Гэта выклкала яго пэны нтарэс. Мажлва, з гэтай прычыны ён да дазвол на адыенцыю. Захаце на мяне паглядзець.

- Я прашу вас аб мласэрнасц, спадар Намеснк, - гаварыла я адрывста. - Прабачце яму. Злтуйцеся. Кал ласка. Пашкадуйце. Тое, што адбылося, гэта... нейкае вар'яцтва. Мой брат засёды стався да вас з пашанай. Вы был для яго зорам ва см. А той учынак... Штосьц прымусла яго. Альбо нехта. Ён зраб гэта не па сваёй вол...

- Гэта твае меркаванн, альбо ён дзялся з табой свам планам? - перапын мяне Намеснк.

- Ён гавары, што захапляецца вам. Я пэнена, што гэта было шчыра.

Намеснк кну.

- Згодны. Шчырасць. Гэта яго ёсць. А таксама нанасць. Няяная нанасць, уласцвая хба што юродзвым. Зрэшты, нчога дзнага. Такя блажэнныя дыёты часта робяцца прыладай у руках ншых.

З гэтым словам Намеснк перавё позрк на Валогу, як стая ля дзвярэй, выцягнушыся струнку.

- Я ведаю гэтага Сямшку, - сказа Намеснк, пльна гледзячы на Валогу быццам свдруючы яго позркам. - Шараговец трыста дваццатай нумеры. Засёды бы на добрым рахунку. Алех Валога яго дапытва. На чатыры вок, так бы мовць. Сямшка няк не звязаны з пастанцам. Ягоны чынак бы прадыктаваны асабстым матывам. Глупства. Якое ж глупства.

" што гэта азначае, Мка? - хацела я спытаць прамачала. - Гэта неяк змякчае яго вну ц наадварот, пагаршае?"

- Вядома, некаторым вельм хацелася б раздзьмуць з гэтага скандал. Прыплесц сюды палтыку, - гавары Мка Венд. - Маля, Намеснк ужо нчым не круе, нчога не кантралюе. Валога, нагадай, што сказала Агуста, даведашыся пра гэты нцыдэнт?

- Уселадарка спрыняла гэта вельм хваравта, Ваша Мосць, - вымав Валога, утаропшыся на цылндрычны хранометр. Сустракацца позркам з Намеснкам ён вдавочна пазбяга.

- Што сказала Агуста? Нагадай, - надтрэснутым голасам патары Намеснк.

- Агуста сказала: "Шкада, шкада, мой бялявы варвар ужо не той". Ваша Мосць, - прамов Валога без усякага выразу.

Намеснк змгну, на ягоных скулах надзьмулся жалак - мне падалося нават, што ён скрыгатну зубам. Зараз ён выхапць парабелум ложыць Валогу на месцы, падумала я. мяне заадно. Гэта ж трэба, такая абраза. Але Мка стрыма сябе.

- Ты яшчэ маеш што сказаць, Лта Сямшка? - спыта Намеснк, зрнушы на мяне. Аблчча яго зно зраблася абыякавым.

- Спадар Намеснк. Мой брат... - пачала я.

- Строга кажучы, мне ён не цкавы, - гучна сказа Намеснк. - Было б дэальна, кал б гэта справа наогул не атрымала агалоск. А цяпер людз не зусм сумленныя будуць выкарыстоваць гэта для сваёй бруднай прапаганды. Ну як тут павнен паступць спадар Намеснк?

- Злтуйцеся, Ваша Мосць. Прабачце яму, - прамовла я вельм цха.

Падышошы да мяне шчыльную, Мка зя мяне пальцам за падбароддзе зазрну мне твар. Я разгледзела тонк белы шнар над яго верхняй губой.

- Вы з братам выглядаеце, як блзняты, - сказа Мка. - Хаця вас, здаецца, рознца некальк гадо?

Потым, адштурхнушы мяне, ён павярнуся да акна знерухоме, гледзячы на плошчу.

- Ваша Мосць... - прагаварыла я.

Намеснк мача.

- Спадарыня Сямшка, адыенцыя скончана, - сказа Алех Валога, беручы мяне пад локаць.