Мроi Багны (СИ)

Сабралася я вельм хутка. Спехам прыгладзла валасы, прыпудрылася, падвяла вочы вугальным алокам кранула вусны кармнам. Ненавджу гэтыя пудры ды памады, але сёння выпадак вельм адмысловы. Я ду да Намеснка, выглядаць я павнна годна. Потым я апранула сваю лепшую сукенку, накнула лёгк плашч, сунула ног туфл на нзкх абцасах (тольк такх хаджу) зяла кайстру з камоды. У кайстры самае неабходнае - ключы, кашалёк з грашыма, нататнк пяро-самапсец, касцяны грабеньчык маленькае люстэрка. дакументы. На вулцы любы момант мог падысц патруль запатрабаваць пасведчанне асобы. Напрыканцы я нанесла на скрон запясц некальк кропель кветкавай вады - мяне меся адзны флакончык на се выпадк жыцця. Нарэшце, замкнушы кватэру, я выйшла з барака.

Звонку мяне чакала машына. Мне жо даводзлася ездзць у самаходных экпажах, але такх вось, ведамасных, яшчэ н разу. Магутная, раскошная звяруга з серабрыста-шэрым храмраваным бартам прыцемненым вокнам. У салоне было прахалодна. Пахла сандалам. Мяккя сядзенн был абцягнуты скурай, месца кроцы аддзяляла перагародка з гуканепранкальнага шкла. Шум рухавка бы амаль не чутны. Я потайк паглядвала на Алеха Валогу, як сядзе побач са мной. У м было штосьц ад грызуна. Валасы мышынага колеру, вузкая, пацучыная фзяномя. Гнюсны, напэна, тып. Зрэшты, ншых у Канцылярыю не бяруць. Я сё чакала, што ён загаворыць пра Яна, але Шпег пакуль што памочва. Ён сядзе, спакойна гледзячы наперад трымаючы фуражку на згбе локця. Аблчча яго заставалася непранкальным.

На подступах да Трымфальнай плошчы машына спынлася. Дарога была перакрыта, омнбусы самаходныя экпажы стаял, заглушышы рухавк.

- Што там здарылася? - спытала я, прыхнушыся да акна.

- Па-мойму, безнадзейна, - вымав Валога, пастукашы пальцам па дзвярной панэл. - Правльней будзе прайсцся пешшу, я мяркую.

Кнушы кроцу: "Давай аб'езд!", ён выйша з машыны рушы да плошчы проста па праезджай частцы, абыходзячы нерухомыя экпажы. Я пакорлва крочыла след за м. На Трымфальнай ля палаца-рэздэнцы топлся людз. Па перыметры плошчы стаял салдаты нутраных войска, пашыхтавашыся у падвойную шарэнгу. Я глядзела не верыла свам вачам. Апошн раз я бачыла штосьц падобнае мнулай змой, падчас закалота. Тады людзей проста расстралял з внтовак, не дазволшы м нават наблзцца да Трымфальнай. Цяпер жа стражнк стаял нерухома, як стату. Вдавочна, яны не атрымлвал загаду разганяць натоп. Я зрнула на Валогу. Ён бы спакойны, вясёлы нават. Тое, што адбывалася накол, яго быццам бы забаляла. Убачышы маю разгубленасць, Валога паблажлва смхнуся.

- Не любце таканны, спадарыня Сямшка? - спыта ён. - Няма сэнсу прадзрацца скрозь натоп. Лепей будзе абысц плошчу па перыметры, вось тут, дзе стражнк. не турбуйцеся, яны не прычыняць вам шкоды. Яны не стануць умешвацца, кал тольк натоп не выйдзе з-пад кантролю. Але гэта малаверагодна.

Ён узя мяне пад локаць пацягну да рэздэнцы. Мы крочыл здож шарэнг стражнка - хня шчыты шлемы паблсквал на падзённым сонцы. Людз, якя топлся на брукаванцы, выглядал зрушаным. Плошча гудзела, як разварушаны вулей. А над плошчай, над галовам людзей, захлёбваючыся, вшча гучнагаварыцель. "Крывадушнасць Дуумврату... суквецц хлусн зраблся крывавым пладам... забццё бязвнных...баязлва адмаляючы...кданне шакала, якх загнал кут...даць адпаведны адказ... пад гусенцам нашай бронетэхнк... Адплата!"

'Адплата!' - залямантава хтосьц натопе. Натоп ускалыхнуся, над плошчай узняся штандар мперы - залаты каршун на барвовым палотншчы. Затым яшчэ адзн. яшчэ, яшчэ. У лчаныя мгненн плошча заквтнела макавым полем.

- Царгорад! Рамея! Слася, Уселадарка! Слася! Уселадарка! - неслася па-над натопам.

"Дуумврат! - галас гучнагаварыцель. - Гняздое хлусн! Забццё бязвнных! Мужадзевы! Адплата!" На плошчы з'явлся яшчэ сцяг. Спачатку штандар Дуумврату - харуснай дзяржавы Эверона Антрама. Блякла-блактнае палотншча з жотай падвойнай зоркай усярэдзне. Потым замльгал сцяг кран Братэрства - аднаколерныя, двухколерныя, трохколерныя. х несл маладыя, дужыя хлопцы цывльнай вопратцы, трымаючы палотншчам да зямл. "Дуумврат! Крывадушнасць! Адплата!" Натоп трох расступся, я бачыла жароню на трыножку, якая стаяла проста на бруку. У жарон пала агонь. "Падступства! Забццё бязвнных! Мужадзевы!" Маладзёны цывльным падносл сцяг да цэнтра плошчы, дзе стаяла жароня, шпурлял х на брук топтвал пыл пад радасныя крык натопу. У кагосьц руках з'явлася бляшанка з газай. Я бачыла, як нейк малойчык у пунсовай саколцы паднёс паходню спачатку да жарон, потым да аблтых газай палотншча. Шуганула полымя, павал дым. Натоп заро. Над галовам людзей лунал сцяг мперы. Хтосьц з слай штурхну жароню нагой - яна кнулася паваллася вогншча, раскдашы па бруку распаленае вуголле. Да неба паляцел снапы скра. "Пошасць хлусн...свер нясе заразу...агонь нас ачысцць...полымя Горада Зхатлвага...Усёспаленне!"