Мроi Багны (СИ)

Лякарня месцлася прысадзстым цагляным будынку, абсаджаным чэзлым кпарысам. За хворым прыглядвал манашанк з мясцовага кляштара. Тут панавала страшная нэндза. У пацёмным калдоры востра пахла карболкай, фарба на сценах растрэскалася звсала струпам, а рассохлыя маснцы па-здраднцку рыпел спружынл пад нагам. Дзверы агульную палату был прыадчыненыя, я разгледзела шэраг вузкх жалезных ложка, на якх покатам ляжал нерухомыя целы - мужчыны, жанчыны, старыя, дзец, усе адным памяшканн. Гэта был "звычайныя" хворыя. Пакараных на эшафоце трымал асобным пакойчыку, як знаходзся самым канцы калдора. Аб такх нхто не клапацся. х проста кдал на койку сыходзл. Некаторых потым забрал сваяк. Некаторыя памрал.

Кал я вайшла, мяне ледзь не занудзла ад спёртага паветра. Перш-наперш я кнулася да акна разнасцежыла яго. Потым я агледзела пакойчык. Тут стаяла некальк коек. Усе яны был пустыя, апроч адной. На ёй ляжа Ян. Жывы. Змярцвела-бледны, з закарэлай ад крыв павязкай на вачах. Яго калацла, як у лхаманцы, вусны был абкусаныя. За весь гэты час нхто не падышо да яго, каб хаця бы даць яму вады.

Я хацела забраць яго дадому, але хутка зразумела, што справа безнадзейная. Сам ён не дойдзе, а без старонняй дапамог я яго не дацягну. Але штосьц трэба было рабць. Хаця бы змыць кро з яго твару. Я вызрнула калдор паклкала адну з манашанак. Сунушы ёй некальк манет - балазе кашэль бы з сабой - я папрасла прынесц цёплай вады чыстых бнто. Потым я спытала, ц маюцца х якя-небудзь лек - абеззаражвальныя для загойвання ран? Не, адказала яна, няма нчога, бо не маем сродка. Тады я аддала ёй увесь кашэль загадала схадзць да аптэкара набыць усё неабходнае. Рахманая сястра падцснула вусны - пэна, яна не прывыкла, каб ёй камандвал сякя прасталюдзнк - але кашэль узяла. Незабаве яна вярнулася са склянкам аптэчным прыналежнасцям.

Рэшта дня прайшла, як у пекле. Я сядзела каля ложка брата, трымаючы яго за руку. Час ад часу я размешвала шклянцы з вадой выцяжку кораня красак давала яму пць маленькм глыткам. Зелле заглушала боль прыносла забыццё. За расхнутым акном чуся натужлвы гуд, па сценах пакоя пазл дагаватыя цен. У небе над горадам плыл паветраныя карабл. Яны был свнцовага колеру, х тугя бак льснлся, як рыбна луска, а пад брухам лунал на ветры барвовыя палотншчы. Карабл плыл на паночны захад. Тое, чаго сё так чакал, адбылося. Уселадарка кнула войск на Дуумврат.

Зрэшты, аб Агусце я зараз не думала. Я спрабавала явць, як мы будзем жыць далей. Працу карчме я страцла новай, хутчэй за сё, ужо не знайду. Хутка мне не будзе чым заплацць за кватэру. Значыць, мы з братам апынемся на вулцы... Можна, канечне, сысц кляштар, да рахманых сясцёр. Такх, як я, прымаюць ахвотна. Але хто тады будзе даглядаць Яна? Можна зрабцца куртызанкай у вясёлым доме. Але кольк я там працягну? Год, два, пяць гадо? "Публчныя дзячынк" згараюць хутка, як свечк. А што будзе з Янам?

Спакваля за акном згусцся змрок, завулку запаллся алейныя лхтары. У пакойчыку мелася лямпа з выключальнкам, але святла я не запальвала. Сядзела прыцемку. Як гэта - жыць у цемры, думала я. Увесь час у цемры... Я здрыганулася, кал Ян загавары. Мне здавалася, што ён у забыцц. Ён расцсну далонь. Я бачыла прадагаваты шкляны фал памерам з пазногаць на вялкм пальцы рук. Фал мацавася да тонкага срэбнага ланцужка. Я ведала, што такх капсулах заховаюць атропас. Смяротны яд, адной кропл якога досыць, каб забць чалавека. "Адкуль гэта?" - спытала я. Ян сказа, што да яго прыходзл. Адзн чалавек. Незадога да мяне. Ён не назва свайго мя гавары як быццам у канер, нбыта мкнучыся змянць свой голас. Але Ян яго пазна. Валога. Алех Валога. Брат Берэнс. Той самы, агент Канцыляры, помнш? Яшчэ б не помнць. Ну каламутны жа тып. Прыпёрся жабрацкую лячэбнцу, каб перадаць Яну капсулу з атропасам. Выконва чыйсьц загад? Альбо гэта яго асабстае рашэнне? Вырашы збавць ад пакут нядалага забойцу... Зрэшты, атруты тут дастаткова, каб забць двах. У той момант мне здавалася, што смерць будзе найлепшым выйсцем для нас абах. для мяне, для Яна.

Потым я пачула, як у цемры пад акном нешта зашастала. Мне здалося, што гэта нейкая жывёла. Зараз палезе хату. Тольк гэтага не хапала. Я падышла да акна збралася жо зачынць яго, але нечакана аконную раму чаплася нечая рука з догм пальцам. Потым над падваконнкам з'явлася галава з ускалмачаным валасам. Я разгледзела прыцемку круглявае аблчча, абсыпанае вяснушкам. Зусм малады хлопец, гадо шаснаццац, не больш. На м была зрэбная свтка вышываная кашуля, якх ходзяць вяскоцы.

- Ты Лта? - спыта ён.

- Так... - я кнула.

Хлопец падцягнуся на руках сеся на хсткм падваконнку.

- Хлуск я, - сказа ён. - Ну, Памва. Ты Стаха ведаеш? Дык вось мы ад яго. А цябе тут як быццам непрыемнасц?

Гавары ён на "псаванай рамейскай", увесь час укручваючы слоцы з тутэйшай мовы.

- Пачакайце... Вы - гэта хто? - спытала я.

- Мы - гэта Братчык, - адказа ён напаголасу па-змонцку смхнуся.