Мроi Багны (СИ)

Мы праехал яшчэ пару дзясятка мль, кал наперадзе паказался агн пражэктара. Па гасцнцы рухалася калона ваеннай тэхнк. Хуткаходныя колавыя браневк шчацнлся ствалам гармат. Няклюдныя "рухомыя крэпасц" пазл, ляскаючы гусенцам вырыгваючы клубы едкага дыму. Цяжкя дальнабойныя машыны транспартавался на гусенчных платформах. У святле пражэктара барвавел сцяг мперы.

- Во, вдал? - сказа Войцах, тыцнушы пальцам у ветравое шкло. - На вайну дуць. Геро.

Ён крутану стырно, мы павярнул на грунтавую дарогу, што стужкай влася сярод палё. Машыну адразу ж затрэсла на калдобнах. Так, гэта не па гасцнцы ехаць... Мнушы рапсавыя пал, мы апынулся на пляскатай ранне з параскданым там сям гаям ляскам, якя здавался начной цемрадз суцэльным згусткам чарноцця. Час ад часу за вокнам мльгал астрак жатлявага электрычнага святла - жылыя пасёлк. Нарэшце апошня прыкметы цывлзацы застался ззаду, здож дарог пацягнулся хвойныя лясы балоцстыя пустк, зарослыя асотам вербам. Шлях ляжа на понач. Да мора.

Некальк разо я правальвалася сон - каротк, цяжк, без мроя. Я сётк страшна стамлася за гэты дзень. Аднойчы я заснула давол надога, кал прачнулася, то бачыла, што Войцах Гарэза перамясцся на сядзенне справа. Ён спа, адкнушыся на спнку крэсла, а за стырном сядзе Вэл Йорхас. У машыне было горача, Йорхас скну куртку, засташыся кашул-саколцы без рукаво. Пры святле лямпачк я разгледзела дзную адмецну на яго правым перадплеччы - лчбы лтары. "Ф.А.8-16".

Ян штосьц гавары. Вельм-вельм цха. Я схллася да яго.

- Што, Ян?

- Ён мае колер. Барвовае на чорным. Як сполах. Гэта вельм дзна...

Ян замача. Я асцярожна абняла яго, прыхнула да сабе.

- Усё будзе добра, - сказала я. - Пасп. Пастарайся заснуць.

Далей мы ехал мочк. Цшыню паруша тольк гуд рухавка. Я ведала, што хутка бачу Сташака. Але я нчога не адчувала. Н радасц, н хвалявання. Нчога. Усе пачуцц быццам памерл, заледзянел. Прыхнушыся да акна, я глядзела на начное неба, понае зорак. Наперадзе было мора.

Мярцвячы Ярок

Лясная рэздэнцыя Намеснка, негалосна празваная 'Мярцвячым Ярком', была агорнута цемрай. Нават у гасцнай зале, дзе тольк што знаходзлся тры чалавек, панава змрок. Адзнай крынцай святла тут служы камн, у якм палала, патрэскваючы, бярозавае паленне. У крэсле перад камнам сядзе Мка Венд, прэфект Паночнай Правнцы. Абапёршыся аб разныя падлакотнк паклашы падбароддзе на счэпленыя пальцы рук, ён задуменна глядзе на агонь. На яго бледных шчоках скакал чырванаватыя водсветы. Твар Намеснка заставася непранкальным, ншто не выдавала м н гневу, н схваляванасц - тольк дзнаватая, ледзь заважная смешка талася куточках ягоных вусна. У паветры пахла порахам. Каштоны дыван пад нагам Намеснка бы запырсканы крывёй, а пад высокай столлю з перакрыжаваными бэлькам, здавалася, усё яшчэ лунала рэха стрэлу. Алех Валога, агент Тайнай Канцыляры, стая насупраць Намеснка, сцскаючы руцэ парабелум. Мачанне было невыносным, але Шпег не наважвася загаварыць першым.

- Хвацк ж ты, Валога, - вымав, нарэшце, Намеснк. - А такая была задушэная гутарка. Шкада.

- Внаваты, Ваша Мосць. Капсула, - адчакан Алех Валога.

- Ды бачы я, бачы. Не апрадвайся, - прагавары той бясколерным голасам. - У любым выпадку сказа бы ён не больш, чым мне так ужо вядома.

Яны абодва паглядзел на знежывелае цела, якое ляжала на падлозе тварам унз. Мярцвяк бы апрануты чорную унформу Канцыляры. Фуражка са срэбнай эмблемай зляцела з яго галавы, у патылцы зерала дзрка. Сэт Сфага, начальнк службы бяспек Правнцы. Друг чалавек пасля прэфекта. Фанабэрысты рамеец, ён нават на парозе смерц не адступся ад свах замашак. Глядзе на х, семгальца, як на быдла. Намеснку смяяся проста вочы. 'Спытай у куратара, Мка! Ён жа бы у цябе руках. Што, упусцл? Як жаль...'

'Пляваць мне на вашых куратара. Хто галоны лялькавод? Ну, адказвай,' - патрабава Намеснк.

'Табе дастаткова ведаць, што чалавек гэты Цытадэл. ты яго не спынш, Мка!..'

Потым адбылося сё вельм хутка. Намеснк на мгненне адвярнуся - звонку гална заскрэблася акно, прымусшы яго здрыгануцца. Сэт скарыстася гэтай пазай. Маланкавым рухам ён выхап капсулу з атропасам - з рукава, ц што? - паднёс яе да вусна. Але Валога зрэагава хутчэй. Усадз Сэту свнец галаву, перш чым той паспе разгрызц капсулу. Усё рона гэта бы нчога не змянла. Але прыемна было сведамляць, што памёр гэты рамеец не ад яду, а ад кул Алеха Валог.

- Суцэль зразумела, што за см гэтым стаяць людз з Цытадэл. Змошчык. Вораг Агусты. Разлк х ясны. Бунты правнцыях аслабяць армю. Гэта пацягне за сабой ваенныя нядачы, якя яшчэ больш раззлуюць народ. Незадаволенасць уладай будзе няхльна расц. У такх варунках падняць мяцеж у Царгорадзе - справа адной хвлны. А потым пераварот змена кранцтва. Снклт ухвалць любую кандыдатуру, кал гэтых маразматыка падмазаць як след. А грошы кандыдата ёсць, гэта вдавочна. Але хто ён? Валога, ёсць меркаванн? - спыта Намеснк, зрнушы на Шпега.

- Няк не, Ваша Мосць, - адчакан той.

- Я так дума.