Мроi Багны (СИ)

Намеснк павярнуся да камна замок, утаропшыся на распаленыя галавешк, якя пералвался лалавым , пасвстваючы, сыпал скрам. Аблчча яго здавалася абыякавым, аднак ад пльнага вока Шпега не схавалася н страшэнная бледнасць Намеснка, н пакутлвыя зморшчынк каля вусна, н глыбокя цен яго пад вачыма. Пэна, Яго Мосць зно мучыць бяссонне, разважа Валога. дурныя сны. Так, сны. Берэнс расказвала. Яе млаваны мужанёк вые па начах так, быццам яго схапл чэрц. Намеснка душаць кашмары. Дакладней, адзн той жа кашмар, як патараецца зно зно. Барвовыя плын, бераг з загусцелай крыв масты з чалавечых костак, перакнутыя над врам. Неба чорна-барвовае, на другм беразе крывавай рак звышаюцца жалезныя скалы, якя маюць зубы вочы, а рацэ, па калена крывавых патоках, блукаюць несупакоеныя мерцвяк, з некаторым з х Намеснк бы знаёмы пры жыцц... Берэнс кажа, што ён вар'ят. Магчыма. Але як жа кепска сё атрымалася, як кепска! не кажы, Алех, што ты тут н пры чым. Яна дзяллася з табой свам планам. А ты нчога не зраб. Не дума, што яна пойдзе да канца... Вось гэта пагана, што ты не дума, Алех. Агент Тайнай Канцыляры думаць павнен засёды. пажадана, галавой.

- Агуста жо ведае пра змову. У Цытадэл распачался чыстк. Магчыма, ён запанкуе зробць памылковы крок, чым сябе выдасць. тады я адпралю Агусце ягоную галаву куфэрачку. Як калф Унсанд калсьц. Ведаеш гэты анекдот, Валога? Кал Агусце даслаць галовы сх яе нядобразычлца, ёй прыйдзецца адчыняць мясную крамку, хм.

"Мяркуеце, гэта верне вам яе прыхльнасць, спадар Намеснк?" - падума Валога. Уголас ён гэтага, вядома ж, не вымав. Мка Венд цяжка падняся з крэсла. Пастая, безуважлва гледзячы на нежывое цела, распасцёртае на дыване. На твары яго раптам з'явлася ранчная смешка.

- Здавалася б, я ведаю сх, хто спць з маёй жонкай, - сказа ён, пасмейваючыся. - Але тут, прызнацца, бы здзлены. Начальнк службы бяспек, гэта ж трэба. Адзн са змошчыка асабсты вораг Уселадарк. Прыбярыся тут, Валога.

Пераступшы цераз цела забтага, Мка Венд накравася да выхаду. Чорта Сямшка, дума Валога, праводзячы Намеснка позркам. Вось тольк яго тут не хапала. У так час... Змова, вайна, пагроза палацавага перавароту. А тут яшчэ гэты смаркач са свам знёслым дэям. Палез, разумееце, у логава цмока, бцца за каханую. дыёт. Балазе Намеснка гэта тольк пазабаляла. на шчасце, Берэнс засталася па-за падазрэння. Гэты дурань усё зя на сябе. Маля, прыранава проста, не за грошы, а з асабстых пабуджэння. Берэнс туды ж: "Не ведаю я яго, упершыню бачу! Хто внаваты, што Яго Мосць набрае ахонк сякую набрыдзь з казарма? А потым яны дазваляюць сабе брудныя фантаз з...мам удзелам! Гэта агдна, брыдка, я адчуваю сябе так, быццам мяне згвалцл!" Атож. Сястрычка засёды была таленавтай акторкай. А яго шкада, усётк. Гэта ж трэба так схбць...

Намеснк выйша, шчыльна прычыншы за сабой дзверы. Засташыся адзноце, Алех Валога некаторы час стая нерухома, утаропшыся на мерцвяка, як ляжа каля яго ног. Прыйшошы да лады дванаццаць гадо таму, Намеснк прыняся будаваць сабе рэздэнцы па сёй правнцы - як правла, у мясцнах малянчых прыемных для жыцця адпачынку. Але рэздэнцыя 'Мярцвячы Ярок' была выключэннем. Размяшчалася яна яловым гушчары, у добрай сотн мль ад сталцы. Лес, што акружа рэздэнцыю, бы кепск - ярысты ды забалочаны, непрыдатны н для палявання, н для конных прагулак. , акрамя таго, па лесе шастал гул. Ва сякм разе, так сцвярджал тутэйшыя. Алех Валога пакуль што не сустрака нводнага, аднак ён цалкам дапуска, што гэтыя пачвары могуць абвацца вакол рэздэнцы. Вдавочна, х прыцягва нялоны трупны смурод, як падымася над ярам ля паночнай сцяны маёнтка. Уласна кажучы, гэты яр спадар Намеснк празва 'Мярцвячым'. Па-шчырасц, Мка Венд не адрознвася асаблвым досцпам бы начыста пазбалены пачуцця гумару, але тут ён трап у яблычак. Яшчэ часы мжусобцы гэта глыбокая, незразумелага паходжання расколна з падтопленых дном зраблася брацкай маглай для пасотн местачкоца, якя са зброяй у руках пастал супраць нтэрвента з паднёвага сходу. Потым вайна скончылася, праз некаторы час у яры зно пачал закопваць целы. У Намеснка засёды было шмат нядобразычлца. Змошчык, рэнегаты, асабстыя вораг Агусты. Усе яны рана ц позна бясследна знкал. Зрэшты, не так ужо бясследна. Алех Валога мог бы сёе-тое расказаць на гэты конт. У багнстых нетрах яра хавалася шмат непрыгожых таямнц. Што ж, зараз да гэтых таямнц дадасца яшчэ адна. Мярцвячы Ярок умее заховаць сакрэты.

Упёршыся ботам у знежывелае цела, Валога штуршком перавярну яго на спну. Вочы рамейца был шырока расхнуты, ашклянелы позрк скраваны столь. Схлшыся над забтым, Валога прыняся пльна зрацца яму твар. Так ёсць. Вочы як быццам паблякл. Цяпер гэта колер не базальту, але стал ц волава. Як у тутэйшых прыморца.

- Цкава. Сапрады, вельм цкава, - прагавары Шпег напаголасу. Затым, працягнушы руку да твару мерцвяка, ён асцярожна закры яму вочы. Назасёды.

Жалезны Цмок

- Хадзем, хадзем, - Памва-Хлуск крану мяне за плячо. - Зараз тут будзе натоп жанера. Вочаку трэба сказаць.