Мроi Багны (СИ)

Шэсце спын╕лася. Наперадзе ╝твары╝ся затор, ззаду пачал╕ нап╕раць. Я не бачыла, што адбываецца ╝ галаве калоны. Кал╕ наперадзе пачул╕ся стрэлы ╕ над вул╕цай паплы╝ парахавы дым, я ╝сё яшчэ не верыла. Пэ╝на, яны страляюць у паветра, думала я. Гэта ж не вул╕чны бунт. Не могуць яны расстрэльваць бяззбройных людзей... Затым я пачула немыя ляманты. Нато╝п змяша╝ся, ╕ пачал╕ся пан╕чныя ╝цёк╕. Мяне не затаптал╕ тольк╕ таму, што я адступ╕ла за круглую тумбу з аф╕шам╕. Я апусц╕лася на брукаванку ╕ сядзела так, сц╕сну╝шыся ╝ камяк ╕ закры╝шы вушы далоням╕. На╝кол бегл╕ людз╕. Некаторыя з ╕х падал╕ ╕ больш не падымал╕ся. А потым... Потым пачул╕ся стрэлы з боку праспекта Тры╝мфатара╝. Стралял╕ з нато╝пу. Яны ╝сётк╕ мел╕ зброю ╝ руках. ╤ не камян╕ ды лом╕к╕, як звычайныя пратэсто╝цы, а сапра╝дныя баявыя ствалы. Адкуль?.. З праспекта стралял╕. Прычым траплял╕ гало╝ным чынам у сва╕х. Людз╕ апынул╕ся ╝ пастцы. Наперадзе был╕ в╕нто╝к╕ стражн╕ка╝, ззаду... Пачалася форменная бойня. Я адпа╝зла да краю ходн╕ка, кожную секунду рызыкуючы атрымаць кулю ╝ сп╕ну, ╕ скурчылася каля бардзюра, тварам ун╕з. У мяне над галавой штосьц╕ пасв╕ствала, варушыл╕ся валасы. Потым усё сц╕хла. Плошча абязлюдзела. У паветры пахла порахам ╕ крывёю. Не╝забаве на плошчы з'яв╕л╕ся коранеры. Як сцярвятн╕к╕, хадз╕л╕ яны пам╕ж целам╕ заб╕тых, падн╕мал╕ ╕х з бруку, к╕дал╕ на нас╕лк╕ ╕ цягнул╕ да метал╕чнага фургона без вокна╝. Снег у ╕х пад нагам╕ бы╝ брудна-барвовым.

У той дзень дадому я вярталася позна. Омн╕бусы не хадз╕л╕, ╕ да свайго барачнага пасёлка я змушана была даб╕рацца пешшу. Я крочыла ╝здо╝ж вузкай, засыпанай снегам вулачк╕. Нада мной нав╕сал╕ цагляныя сцены двухпавярхов╕ка╝ - у так╕х дамах звычайна селяцца сем'╕ рабочых. Л╕хтары не гарэл╕, за вокнам╕ таксама панавала цемра. Людз╕ не наважвал╕ся запальваць святло - баял╕ся, што па вокнах пачнуць страляць.

Я не спалохалася, убачы╝шы наперадзе скурчанае цела, якое нерухома ляжала на снезе. Небараку, пэ╝на, падстрэл╕л╕ сёння на плошчы. Да дому так ╕ не дайшо╝... Над целам стаял╕ два бадзяжныя сабак╕ ╕ азвярэла грызл╕ яго, выдз╕раючы зубам╕ вял╕зныя шматы мяса. Я адступ╕ла на крок, ╕ агледзе╝шыся, падхап╕ла са снегу абломак дошк╕. Трэба адагнаць сабак ад мерцвяка. Нядобра, кал╕ звяры цягаюць па завуголл╕ чалавечыя костк╕. Я голасна закрычала на ╕х ╕ замахнулася дошкай. Адна з жывёл╕н, глуха загырка╝шы, адскочыла ╝ цень. Другая, аз╕рну╝шыся, пачала павольна падымацца на задн╕я ног╕. Тое, што я спачатку прыняла за бадзяжных сабак, насамрэч было чымсьц╕ ╕ншым. Я разгледзела сл╕зкаватую шэрую скуру, пазба╝леную по╝сц╕, загнутыя к╕пцюры, галаву з касмыкаватай грывай ╕ рухомым╕ завостраным╕ вушам╕. Абл╕чча пачвары дз╕╝на нагадвала чалавечае, нягледзячы на пляскаты нос, выскаленую сл╕нявую пачшу ╕ да╝гаватыя вочы, як╕я свяц╕л╕ся ╝ цемры. Я павольна адыходз╕ла, ╕мкнучыся не раб╕ць рэзк╕х руха╝. Абедзьве ╕стоты мо╝чк╕ глядзел╕ на мяне з цямрэчы. Мне здавалася - вось яшчэ крок, ╕ яны нак╕нуцца на мяне. Але мяне не кранул╕.

Апыну╝шыся на рагу вул╕цы, я нарэшце павярнулася ╕ пабегла з ус╕х ног. Я ╝жо зразумела, што менав╕та я ╝бачыла. Гул╕. Пажыральн╕к╕ мярцвячыны. Н╕хто не мог патлумачыць, адкуль яны ╝зял╕ся ╝ Па╝ночнай Прав╕нцы╕. Некаторыя казал╕, што гэта рамейцы прыцягнул╕ ╕х сюды. На╝рад ц╕. Рамейцы сам╕ ╕х баяцца. Гэтыя дэманы з'я╝ляюцца там, дзе шмат памерлых, як╕я до╝га ляжаць без пахавання - на палях б╕тва╝, альбо ╝ гарадах, дзе лютуе пошасць. У В╕льск ╕х прыцягну╝ пах смерц╕. У тую ноч я тварам у твар сутыкнулася з ╕ншасветным жахам - ╕ не заг╕нула. Я тады яшчэ не ведала, што сапра╝дны жах чакае мяне наперадзе, ╕ ён мае ╕мя чалавека, а не дэмана.

Намесн╕к

Пасля бойн╕ на плошчы жыццё ╝ стал╕цы пачало патроху вяртацца ╝ звыклую каля╕ну. З вул╕ц прыбрал╕ мерцвяко╝ ╕ змыл╕ кро╝ з брукаванк╕. Быццам ╕ не было н╕чога. Намесн╕к тры дн╕ ма╝ча╝, а потым выступ╕╝ са зваротам да народа. Жыхаро╝ горада сагнал╕ на Тры╝мфальную плошчу. Намесн╕к выйша╝ на тэрасу свайго палаца-рэз╕дэнцы╕ ╕ сказа╝ до╝гую напышл╕вую прамову. Напрыканцы ён пав╕ншава╝ сва╕х падданых з чарговай перамогай ╤сц╕ны ╕ Дабра над паскудствам ерас╕ ╕ чужашальства. У той дзень я ╝першыню ╝бачыла Намесн╕ка на свае вочы. Ён стая╝ на мармуровай тэрасе, убраны ╝ шэры палявы мундз╕р. Ягоны твар з восп╕нкам╕ бы╝ бледным. Тонк╕я вусны крыв╕л╕ся ва ╝смешцы. Вочы ╝ яго был╕ светла-шэрага колеру, а валасы белыя, быццам выбеленыя марской соллю. Яго мац╕-ахм╕стрыня была родам з Дольнай Зямл╕.