Мроi Багны (СИ)

Берэн╕с вые. Алех ма╝чыць, ╕ гэта яшчэ больш распальвае яе лютасць. Яна хапае са стала парцалянавую статуэтку ╕ з размаху шпурляе сабе пад ног╕ - цацка рассыпаецца на аскепк╕. А потым, быццам рапто╝на аслабе╝шы, Берэн╕с апускаецца на падлогу ╕ плача, закры╝шы абл╕чча рукам╕. Алех, уздыхну╝шы, выб╕раецца, нарэшце, з ложка ╕ падыходз╕ць да яе на дыбачках. Кладзе руку ёй на плячо.

- Ну што ты, Берэн╕с? Што такое? - пытаецца ён мякка.

Яна раптам абдымае яго, прыц╕скаецца, хавае твар ╝ яго на грудзёх, як перапалоханая дзя╝чынка. Яна больш не злуе. Цяпер ёй па-сапра╝днаму страшна. Пакуль Сэт бы╝ побач, яна адчувала сябе абароненай - ╕ ад М╕к╕, ╕ ад тых, у Цытадэл╕, як╕я гуляюць чалавечым╕ лёсам╕, як папяровым╕ лялькам╕. ╤ вось Сэт сышо╝, ╕ яна цяпер н╕бы дз╕ця, заблукалае ╝ лесе, по╝ным пачвар.

- Дапамажы мне, Алех, - шэпча яна. - Дапамажы мне!..

***

У валасах тва╕х кветк╕-полымя,

Яд смяротны на вуснах тва╕х,

Ты ма╕м╕ валодаеш мроям╕,

Ты за╝сёды ╝ думках ма╕х...

Сэт больш не прыйдзе. Ёй спатрэб╕╝ся амаль тыдзень, каб гэта ╝свядом╕ць. Яна не губляла надзе╕, што ён раздумаецца. Вернецца да яе. Знойдзе пацука-даносчыка, як╕ нап╕са╝ тую анан╕мку. ╤ Алех паабяца╝ паспрыяць... Усё гэта было самападманам. Рамеец не стане рызыкаваць сваёй кар'ерай дзеля жанчыны нячыстай крыв╕.

Чорт, як жа горача!... ╤ сон не йдзе... Берэн╕с б'ецца ╕ к╕даецца ╝ сваёй пустой пасцел╕, як у л╕хаманцы. Яе ятрыць усё - ╕ по╝ня, што свец╕ць проста ╝ акно спальн╕, ╕ патрэскванне вуглё╝ у кам╕не, ╕ драпанне мышэй за сценам╕. У пако╕ нацеплена. Не прадыхнуць. Сц╕скаецца горла. Яна падымаецца з пасцел╕, нак╕двае па╝зверх карункавай сарочк╕ плашч з тонкай во╝ны ╕ выходз╕ць у цёмны кал╕дор. Тут таксама душна. Яна жадае ╝здыхнуць на по╝ныя грудз╕. Выходз╕ць на тэрасу. Звонку ╝здо╝ж сцяны рухаюцца цёмныя постац╕ - стражн╕к╕ на начной варце. М╕ка наб╕рае сабе ахо╝н╕ка╝ са стал╕чных казарм. Найлепшых з ╕х. Кажа, што хлопцам трэба даваць шанец. Служба ╝ Намесн╕ка можа стаць першай прыступкай ╝ ╕хняй кар'еры... Адз╕н з ахо╝н╕ка╝ за╝важае Берэн╕с ╕ заступае ёй дарогу, але разгледзе╝шы яе абл╕чча ╝ святле по╝н╕, з пашанай сх╕ляе галаву ╕ адыходз╕ць ╝ цень.

Берэн╕с ста╕ць на тэрасе, уперы╝шы вочы ╝ начную цемрадзь, ╕ прагна ╝дыхае сцюдзёнае паветра. Рэз╕дэнцыя знаходз╕цца ╝ прадмесц╕ В╕льска на беразе ц╕хаплыннай В╕льяры. Рака але╕ста пабл╕сквае сярод зацярушаных снегам луго╝, ╕ вада ╝ ёй здаецца чорнай, н╕бы смала. У бясхмарным небе ззяе ╕льдз╕стая з╕мовая по╝ня. Яна падобна на круглявы чэрап, як╕ хмыл╕цца, думае Берэн╕с. Або на твар пракажонага. Чортава по╝ня!.. Яе сэрца шалёна калоц╕цца. Адчай паступова змяняецца злосцю. Я не заслужыла ╝сяго гэтага, гаворыць сабе Берэн╕с. Не заслужыла...

Раптам Берэн╕с адчувае, што яна тут не адна. На тэрасе ёсць хтосьц╕ яшчэ. Яна абарочваецца. Стражн╕к. Той самы. Ён усё яшчэ тут. ╤х поз╕рк╕ сустракаюцца, ╕ ён не адводз╕ць вачэй. Берэн╕с уск╕двае брыво. Якая дзёрзкасць! Яна з ц╕кавасцю разглядвае яго пры святле месяца. Юнак гадо╝ васемнаццац╕. Не вельм╕ прыгожы, але ╕ не вырадак. Верхняя губа рассечана - пэ╝на, пачаставал╕ ╝ п'янай бойцы. Сам невысок╕, але прысадз╕сты - гэткае дрэ╝ца. ╤ што ён так уперы╝ся на яе? Глядз╕ць з пэ╝ным захапленнем. Яна прыгадвае, што пад плашчом ╝ яе тольк╕ тоненькая сарочка. Берэн╕с павольна ╝см╕хаецца. ╤дзе да яго. На хаду ск╕двае плашч, заста╝шыся ╝ адной сарочцы. Яе адразу ж апякае холадам, але яна не зважае. Набл╕з╕╝шыся да стражн╕ка, Берэн╕с мо╝чк╕ абдымае яго, запячата╝шы яму рот пацалункам перш, чым ён паспявае штосьц╕ сказаць. Яе пальцы прабягаюць па ягоных валасах - як н╕ дз╕╝на, мякк╕х, н╕бы футра ласк╕. Потым яна прыц╕скаецца да яго ╝с╕м целам, цалуе, лашчыць, як дагэтуль лашчыла тольк╕ Сэта. Адчу╝шы ягоную далонь на сва╕м сцягне, яна дазваляе яму пры╝зняць край яе карункавай сарочк╕.

Потым, прыкры╝шыся ва╝няным плашчом, яна ляжыць на ягоным кажусе, к╕нутым проста на камян╕ тэрасы. Холаду яна больш не адчувае. Стражн╕к ужо падня╝ся на ног╕ ╕ спрабуе прывесц╕ да ладу сваю скамечаную ╝н╕форму. Рух╕ яго так╕я нязграбныя, што ёй станов╕цца смешна. Берэн╕с падн╕маецца на ног╕, нетаропка набл╕жаецца да яго. Кончыкам╕ пальца╝ бярэ яго за падбароддзе. Павольна цалуе ╝ вусны. Адх╕ляецца.

- Ты ж н╕кому не раскажаш, пра╝да, дз╕цятка? - пытаецца яна шэптам.

Ён матляе галавой. Берэн╕с ведае, што ён не скажа.

- Як тваё ╕мя? - пытаецца яна, усм╕хаючыся.

- Ян. Сям╕шка.

***

Ты мой хмель, ты атрута салодкая,

За цябе хоць у пекле згарэць,

Без цябе ╕снаванне самотнае

Горш за вязн╕цу, горай за смерць...

- К╕мыч, машыну!