Мроi Багны (СИ)

Будынак Тайнай Канцыляры╕ - крэпасць з чатырма круглым╕ вежам╕, складзеным╕ з шэрага каменя - знаходз╕цца амаль у самым ╝ цэнтры В╕льска. Пад'езд ахо╝ваюць узброеныя жа╝неры з шаблям╕ нагала. Берэн╕с, апранутая ╝ лёгкае белае футра ╕ з╕мовую сукенку колеру халоднай стал╕, узбягае па прыступках з шэрага мармуру. Каля ╝ваходу варта╝н╕к - малады дурань ва ╝н╕форме - патрабуе пропуск. М╕лае дз╕ця, ты смяешся з мяне? - усм╕хаецца Берэн╕с. Я жонка Намесн╕ка Прав╕нцы╕. Дарэчы, учора ён вярну╝ся ╝ стал╕цу, службе бяспек╕ гэта вядома? Яна з задавальненнем наз╕рае, як варта╝н╕к мяняецца з твару ╕ зап╕наючыся, мямл╕ць: "В╕наваты, спадарыня Венд. Праходзьце, кал╕ ласка".

Кал╕ яна ╝ваходз╕ць у каб╕нет Сэта, памяшканне напа╝няецца густым мускусным водарам яе парфумы. Сэт, в╕давочна, не чака╝ яе в╕з╕ту. Ён сядз╕ць за п╕сьмовым сталом з чырвонага дрэва, заваленым паперам╕. На ╕м чорны к╕цель са срэбным╕ нашы╝кам╕. Берэн╕с цяжка разгадаць ягоныя пачуцц╕, бо на яго абл╕ччы не варушыцца н╕водная цягл╕ца, а поз╕рк яго схаваны за цёмным╕ шкельцам╕.

- Я разумею, што пам╕ж нам╕ ╝сё скончана, - гаворыць яна. - Але апошняя просьба, Сэт. Апошняя, ╕ клянуся, больш ты мяне не ╝бачыш. Я наза╝сёды зн╕кну з твайго жыцця.

Яна сх╕ляецца над п╕сьмовым сталом ╕ адцягвае ка╝нер сукенк╕, дэманструючы ф╕ялетавыя с╕няк╕ на плячах ╕ грудзях.

- Глядз╕, што ён зраб╕╝ са мной. Глядз╕!

Сэт адводз╕ць вочы. Яму вядома, як груба абыходз╕цца з Берэн╕с яе муж-варвар.

- Берэн╕с, мы ╝жо гутарыл╕ на гэтую тэму. Разводу табе н╕хто не дасць. Кал╕ тольк╕ ты не пастрыжэшся ╝ манашк╕. Але гэта для цябе не варыянт, пра╝да?

- Але ╝сё можна вырашыць ╕накш, - кажа Берэн╕с напа╝голасу. Яна ╕нстынкты╝на аз╕раецца цераз плячо, хоць ╕ ведае, што ╝ каб╕неце няма н╕кога, апроч яе ╕ Сэта. - Мяркую, у Канторы няцяжка будзе знайсц╕ чалавека, як╕ заб╕вае за грошы?..

- Што?

Хв╕л╕ну ён ма╝чыць, быццам усведамляючы сэнс пачутага. Затым, падхап╕╝шыся з-за стала, ён к╕даецца да Берэн╕с. Ад яго былой стрыманасц╕ не засталося ╕ знаку. Цяпер усе яго пачуцц╕ як на далон╕. Ягоныя рысы скажае такая лютасць, што Берэн╕с спалохана адступае. Яна яшчэ н╕кол╕ не бачыла яго так╕м.

- Берэн╕с, ты хоць сама сябе чуеш?! - шып╕ць ён.

- Сэт...

Ён хапае яе за запясц╕ ╕ сц╕скае так, што яна ╝скрыквае ад болю.

- Тваё шчасце, што каб╕нет не праслухваецца, - зласл╕ва гыркае ён. - ╤накш бы цягнул╕ цябе адгэтуль у кайданках.

- Сэт, пусц╕!.. - гаворыць яна дрыготк╕м голасам. У вачах яе бл╕шчаць слёзы - ц╕ то ад болю, ц╕ то ад кры╝ды - Я ╝сё зразумела. Пусц╕!

Выбегшы ╝ кал╕дор, яна сутыкаецца з Алехам ╕ ледзь не зб╕вае яго з ног. На падлогу ляцяць скураныя тэчк╕ ╕ паперы.

- Алех, ты... ты што, падслухва╝?! Шп╕ён╕╝ за нам╕?

Яна глядз╕ць на яго зверху ╝н╕з. Алех, укленчы╝шы на барвовым к╕л╕ме, як╕м засланы кал╕дор, зб╕рае з падлог╕ парассыпаныя дакументы.

- Сястрычка, май л╕тасць,- гаворыць ён спакойна. - Дзяржава на мяжы вайны, у стал╕цы крамольн╕к╕. Берэн╕с, ты можаш уяв╕ць, ╝ як╕м я зараз стане? Друг╕я сутк╕ ╝жо не сплю, як╕ там шп╕янаж.

***

Закрычыць груганнё над долам╕,

Ад журботы згарчэе мёд,

Не сагрэюць нас кветк╕-полымя,

Не растопяць у сэрцы лёд...

Пакойчык на гарышчы пад самым дахам. Падлога засцелена ва╝чыным╕ шкурам╕. Адз╕нае круглае акенца глядз╕ць на раку, за якой цямнее абледзянелы гай. Святла яны не запальваюць. ╤х скамечаная вопратка раск╕дана па падлозе. У галавах ляжыць нядбайна к╕нутая вайсковая в╕нто╝ка.

- Берэн╕с, - кажа ён напа╝голасу.

Яна ляжыць на мякк╕х шкурах, зак╕ну╝шы рук╕ за патыл╕цу, на яе абл╕ччы блукае ╝смешка.

- Берэн╕с...

Ён гарнецца да яе, хоча абняць. Берэн╕с рэзка адштурхвае яго, а потым, пры╝зня╝шыся, ╝саджваецца на ╕м конна. Учапляецца яму ╝ валасы, уп╕ваецца ╝ вусны. Пачынае рытм╕чна разгойдвацца, сц╕скаючы сцёгны. Ён енчыць. Берэн╕с чуе сваё ╝ласнае перарыв╕стае дыханне. Потым яны ╝ знямозе валяцца на во╝чыя шкуры. Берэн╕с не адпускае яго. Прыц╕скае да сабе, перак╕ну╝шы сцягно цераз ягоны торс. Яны ляжаць так, як звер з дзвюма сп╕нам╕. У ╕х над галовам╕ грукоча сарваны ветрам л╕ст даху. Быццам нейкая пякельная х╕мера пляскае св╕нцовым╕ крылам╕.

- Ян. Сям╕шка, - павольна прама╝ляе Берэн╕с.

Яна адсо╝ваецца, пры╝зн╕маецца на локц╕. Ён глядз╕ць на яе з захапленнем ╕ адданасцю - як пёс на свайго гаспадара. Здаецца, ён сапра╝ды кахае яе. Яе стражн╕к. Маладая, моцная жывёл╕нка. Нажаль, занадта абмежаваная, каб гаварыць аб нейк╕х сур'ёзных аднос╕нах. Хаця, час ад часу яна ╕ напра╝ду адчувае да яго жарсць. Працягну╝шы руку да в╕нто╝к╕, як╕я ляжыць побач на падлозе, Берэн╕с асцярожна праводз╕ць кончыкам╕ пальца╝ па халодным ствале.

- Ты заб╕ва╝ кал╕-небудзь, Ян Сям╕шка? - пытаецца яна.

- Даводз╕лася, - адказвае ён не вельм╕ ╝пэ╝нена.

- А ты мог бы заб╕ць дзеля мяне, Ян? - прама╝ляе яна вельм╕ ц╕ха.

- Ну, гэта гледзячы каго, - кажа ён з каротк╕м смяшком.