Мроi Багны (СИ)

Кал╕ мы з Янам цягнул╕ся цераз плошчу, я мелькам з╕рнула на музыку з лютняй. Першае, на што я звярнула ╝вагу, было бяльмо на яго правым воку. Потым я агледзела яго з галавы да ног. Лютн╕ст бы╝ апрануты паводле рамейскай традыцы╕ - до╝г╕ чорны каптан з залатым гафтам ╕ боц╕к╕ з загнутым╕ насам╕. ╤ валасы ╝ яго был╕ чорныя, як крыло гругана. Але ён в╕давочна бы╝ не рамейцам. У рамейца╝ бранзаватае адценне скуры ╕ вочы чорныя, як аскепк╕ базальту. Абл╕чча ╝ лютн╕ста было вельм╕ бледнае, а яго адз╕нае вока было дз╕╝нага колеру - залац╕ста-зялёнае. А яшчэ мне здалося, быццам зрэнка ╝ яго выцягнутая, як у змя╕ альбо котк╕. "Л╕ха аднавокае", - м╕льганула ╝ мяне. Лютн╕ст ухмыльну╝ся ╕ к╕╝ну╝, быццам пачу╝шы мае думк╕. Я паспешна адвяла вочы, бо мне не падаба╝ся ягоны поз╕рк. Мне так ╕ не пашчасц╕ла патанчыць у той дзень.

------------

* Гэта сярэднявечная акс╕танская песенька Ai Vist Lo Lop. Як╕м чынам яна трап╕ла ╝ Па╝ночную Прав╕нцыю, не могуць патлумачыць нават рамейск╕я схаласты.

Берэн╕с

- Не, ты не можаш. Не можаш!..

Яна сядз╕ць на ложку сярод скамечаных ко╝дра╝ - напалову аголеная, з непрыбраным╕ валасам╕. Яе бялявыя кудзерк╕, бл╕скучыя ад араматычнага воску, ляжаць ╝ спакусл╕вай лагчынцы пам╕ж лапаткам╕. Шлейка празрыстай сарочк╕ спа╝зла ёй на плячо, агал╕╝шы маленьк╕я пругк╕я грудз╕. У спачывальн╕ пахне сандалам ╕ ружовым алеем. Цяжк╕я аксам╕тныя шторы шчыльна зашмаргнуты. Пад столлю шыпяць газавыя свяц╕льн╕ пад накры╝кам╕ з матавага шкла.

- Сэт! Ты не можаш так паступ╕ць са мною, Сэт, - па╝тарае яна.

Сэт не адказвае. Адвярну╝шыся да люстэрка, ён рупл╕ва зашп╕львае кашулю. Тутэйшыя не прывыкл╕ бачыць яго ╝ цыв╕льнай вопратцы. На людзях ён з'я╝ляецца ╝ чорным к╕цел╕ са срэбным╕ нашы╝кам╕ ╕ фуражцы са знакам Аперанага Сонца. Эмблема Тайнай Канцыляры╕. Сэт Сфага -начальн╕к службы бяспек╕ Прав╕нцы╕, друг╕ чалавек пасля Намесн╕ка. Фармальна - друг╕. Насамрэч тутэйшыя баяцца яго нават больш, чым Намесн╕ка. М╕ка Венд хаця б свой. Семгалец. Сэт - ураджэнец Царгорада. Грамадзян╕н першай катэгоры╕ найчысцейшай рамейскай крыв╕. ╤ гэтага грознага рамейца яна, Берэн╕с Венд, надзейна трымае ╝ сва╕х пяшчотных жаночых руках. Прынамс╕, трымала да сённяшняга дня.

- Што здарылася, Сэт? Ты больш не люб╕ш мяне? У цябе з'яв╕лася ╕ншая? - голас яе дрыжыць, у куточках вачэй бл╕шчаць сляз╕нк╕.

Сэт прыгладжвае валасы ╕ чапляе на нос акуляры з зацемненым╕ шкельцам╕.

- Здаецца, я даходл╕ва растлумачы╝ табе, Берэн╕с, - гаворыць Сэт, гледзячы на яе адб╕так у люстэрку. - Нехта стро╕ць падкопы супраць мяне. Дамагаецца маёй адста╝к╕. В╕давочна, хтосьц╕ з майго атачэння. Альбо гэта чалавек Намесн╕ка. ╤накш як бы ён даведа╝ся аб нашай сувяз╕?

Яна выдае нервовы смяшок.

- Госпадзе, Сэт. Кал╕ ты пра тую анан╕мку...

Ён рэзка абарочваецца ╕ глядз╕ць проста на яе. Яна не бачыць выразу ягоных вачэй за цёмным╕ шкельцам╕.

- Праз тую анан╕мку мяне выкл╕кал╕ ╝ Цытадэль, на к╕л╕м да Маг╕стра ╕ запатрабавал╕ тлумачэння╝, - гаворыць ён холадна. - Канечне, я высветлю, хто гэты пацук. Але зараз нашы стасунк╕ неабходна абмежаваць. Спадзяюся, ты зразумееш мяне, Берэн╕с.

Яна ма╝чыць. Яе фарфоравы тварык крыв╕цца, вял╕зныя зелянява-шэрыя вочы напа╝няюцца слязам╕. Але яна стрымл╕вае сябе. Няма сэнсу закочваць сцэну. Яна можа паводз╕ць сябе так са сва╕м братам - яе пран╕зл╕выя в╕ск╕ палохаюць яго да па╝смерц╕, ╕ ён гатовы зраб╕ць што за╝годна, тольк╕ б яна замо╝кла. З Сэтам так╕ нумар не пройдзе. Яна мо╝чк╕ наз╕рае, як ён нацягвае сурдут бутэлечнага колеру ╕ нак╕двае на плечы ва╝нянае з╕мовае пал╕то. Нарэшце, суха к╕ну╝шы: "Бывай", Сэт сыходз╕ць. Некаторы час яна нерухома сядз╕ць на ложку. Потым падымаецца, ╕ суну╝шы ног╕ ╝ хатн╕я футравыя туфл╕ з высок╕м╕ тонк╕м╕ абцас╕кам╕, падыходз╕ць да туалетнага стол╕ка, на як╕м пам╕ж парцалянавых ваз з пунсовым╕ ружам╕ ╕ флакона╝ з парфумам╕ пабл╕сквае абс╕дыянавы апарат. Яна здымае слуха╝ку, ╕ крутану╝шы дыск, цэдз╕ць скрозь зубы:

- К╕мЫч, машыну!

Берэн╕с едзе да брата. На вул╕цы глухая ноч, але ёй усё ро╝на. Яна ╝рываецца ╝ ягоную спальню, н╕бы тайфун. Нема в╕шчыць. Шпурляе ╝ сцяну крыштальныя кубк╕, вазы, срэбныя падсвечн╕к╕ - ╝сё, што трапляецца ёй пад руку. Яе брат Алех, яшчэ трох╕ ачмурэлы спрасонку, сядз╕ць на ложку ╕ глядз╕ць на яе са спалохам. Ён апрануты ╝ паласатую п╕жаму, валасы ╝скудлачаны. Алех не падобны да сястры н╕ норавам, н╕ знешнасцю. Берэн╕с рэдкая прыгажуня, высокая ╕ стан╕стая, Алех - н╕зеньк╕ ╕ несамав╕ты, з валасам╕ шараватага колеру ╕ цёмным╕, маленьк╕м╕, як пацерк╕, вочкам╕ на вузкай ф╕з╕яном╕╕. ╤ хто бы паверы╝, што гэты шчур у п╕жаме - агент Тайнай Канцыляры╕. Друг╕ чалавек пасля Сэта. А дзе бы ён бы╝, кал╕ б не Берэн╕с? Пэ╝на, перакладва╝ бы паперк╕ ╝ якой-небудзь жандармеры╕, ╕ гэта ╝ лепшым выпадку. Алех гэта цалкам усведамляе, ╕ таму рахмана церп╕ць усе яе капрызы ╕ ╕стэрык╕. Што яшчэ яму застаецца? Без Берэн╕с ён н╕хто.