Мроi Багны (СИ)

Валога падае знак турэмшчыку. Той тольк╕ таго ╕ чакае. Усм╕хаючыся, Кходз╕ набл╕жаецца да арыштанта, прыста╝ляе а╝таматычны хлыст да ягонай шы╕ ╕ нац╕скае на спуск. Чуецца трэск, ╕ арыштант у сутаргах вал╕цца на падлогу. Цела яго выг╕наецца дугой, на вуснах выступае пена. Курчы до╝жацца з па╝хв╕л╕ны, потым арыштант зац╕хае. Абл╕чча яго роб╕цца шэрым, як пергамент, дыханне ледзь чутна, але ён у по╝най прытомнасц╕. Малайчына, Кходз╕. Кал╕ б удар бы╝ крыху мацнейшы, арыштант бы папросту самле╝, а гэтага нам не трэба. Валога сх╕ляецца над ╕м ╕ цярпл╕ва па╝тарае сваё пытанне:

- Дзе Во╝чак?

- ╤дз╕ к чорту, - хрып╕ць той.

Валога адступае. К╕вае турэмшчыку. Кходз╕, не перастаючы ╝см╕хацца, падыходз╕ць да чалавека, распасцёртага на падлозе, ╕ з размаху б'е яго ботам пад рэбры. Пытальна глядз╕ць на Валогу. Той ма╝чыць. Тады турэмшчык нанос╕ць яшчэ адз╕н удар. ╤ яшчэ.

- Досыць, - кажа Валога.

- Як скажаце, начальн╕к, - адказвае Кходз╕ бадзёрым голасам.

Мажл╕ва, ён паводз╕ць сябе занадта развязна ╝ прысутнасц╕ агента Тайнай Канцыляры╕. Але сёння можна. Сёння яны, Шпег ╕ турэмшчык, ╝ адным войску. Прав╕нцыя супраць метрапол╕╕. Стоячы поруч, яны з пагардай паз╕раюць на чалавека, як╕ курчыцца на падлозе, спрабуючы глынуць паветра.

- Вэл, даражэньк╕. Ты давай ужо ╝сведамляй, - кажа Валога, - Гэта на вол╕ вы гаспадары. А тут я над табою ╕ цар, ╕ бог. Я, ╕ яшчэ Кходз╕. Будзеш натурыцца - зроб╕м так, што ты ╝ласныя вантробы пачнеш выхаркваць. А ╝ справаздачы нап╕шам, што так ╕ было. ╤ пра Сэта свайго забудзь, ён табе не дапаможа. Дык што, успомн╕╝ што-небудзь? Дзе Во╝чак?

- Шпег, ты кайданк╕ здым╕, а? А то ╝жо рук╕ апруцянел╕, - ц╕ха гаворыць арыштант.

- Што? Я не расчу╝, - адказвае Валога, прыкла╝шы далонь да вуха.

- Я горад дрэнна ведаю. Вул╕цу не назаву. Але магу паказаць. ╤ дом, ╕ кватэру. Там яны хаваюцца, - кажа арыштант. Голас яго гучыць слаба.

- Вось гэта прав╕льна. Адразу б так, - ухвальна гаворыць Валога. - Не ╝здумай тольк╕ хлус╕ць мне, Йорхас. ╤накш гутарыць будзеш ужо не са мной, а асаб╕ста з Намесн╕кам. А Намесн╕к наш чалавек сур'ёзны, сам ведаеш. З капустай зварыць ╕ на сняданак з'есць.

Апошнюю фразу Валога прама╝ляе на семгальскай мове. Усё ро╝на гэты рамеец не зразумее. Усе яны аднолькавыя. Жывуць тут па дзесяць гадо╝, але не ведаюць ан╕ слова з тутэйшай мовы

- Падав╕цца. Кайданк╕ здым╕, - адказвае арыштант

Глядз╕ ты, зразуме╝ усётк╕.

- Кходз╕, давай ключ, - кажа Алех Валога.

Хутка ж ён злама╝ся. Мы ж, л╕чы, яшчэ ╕ не пачынал╕. Зрэшты, чалавек, як╕ прайшо╝ Фарнагск╕ Астрог ╕ самерытавыя шахты, выходз╕ць на волю ╝жо зламаным. ╤ абмежаваным у правах. Вэлу Йорхасу яшчэ пашанцавала, трап╕╝ пад амн╕стыю. Але амн╕сц╕раваны - не значыць апра╝даны. З'я╝ляцца ╝ Царгорадзе яму забаронена пад пагрозай арышту. Вось ╕ бо╝таецца ╝ Лунн╕чцы, як гэта самае ╝ палонцы. ╤ сядзе╝ бы сабе ц╕ха, дык не, з крамольн╕кам╕ звяза╝ся. Крэц╕н, што тут скажаш.

Турэмшчык Кходз╕ ры╝ком падн╕мае арыштаванага з падлог╕. Шчо╝каюць кайданк╕. Вэл Йорхас, лаючыся напа╝голасу, расц╕рае знямелыя запясц╕. Алех Валога к╕дае безуважл╕вы поз╕рк на хранометр. Спяшацца няма куды. Наперадзе ноч.

Аблава

У тую ноч я прачнулася ад таго, што над нашай вул╕цай запал╕л╕ электрычны пражэктар на рухомай мачце. Так╕я пражэктары мел╕ся ╝ кожным квартале В╕льска, ╕ ╝ключал╕ ╕х тольк╕ падчас надзвычайнага станов╕шча. Дзесьц╕ ╝далечын╕ ра╝нула с╕рэна. Потым пачул╕ся рэзк╕я св╕стк╕ жандара╝. Аблава. Пасля расстрэлу плошчы прайшло ╝жо больш за тыдзень, але паляванне на мяцежн╕ка╝ усё яшчэ працягвалася. Уначы чул╕ся св╕стк╕ ╕ вокрык╕ каманд, а ╝дзень па вул╕цах горада раз'язджал╕, грукочучы, сталёвыя фургоны з кратам╕ на вокнах. У так╕х фургонах перавоз╕л╕ арыштанта╝ - каго ╝ астрог, а каго ╕ на Гарматную, груганню на пацеху.

Я ляжала, гледзячы ╝ цемру. Па сценах ╕ стол╕ з перыядычнасцю ╝ некальк╕ хв╕л╕н прабяга╝ прамень пражэктара. Потым я пачула, як зарыпел╕ ╝ваходныя дзверы, ╕ ╝ кал╕доры штосьц╕ зашастала. У нашым бараку мел╕ся дзве кватэры, злучаныя агульным кал╕дорам, ╕ вонкавыя дзверы звычайна не зачынял╕ся. Маёй першай думкай было - пэ╝на, сусед-забулдыга вярну╝ся дадому. Зараз пачне лам╕цца да сабе ╝ кватэру, лаючы жонку апошн╕м╕ словам╕. Потым будзе калатнеча ╕ крык╕. Потым яны пам╕рацца ╕ ╝лягуцца спаць. ╤х звычайная ╕мпрэза... Хв╕л╕ны йшл╕, але з-за дзвярэй не данос╕лася ан╕ гуку. У кал╕доры панавала грабавая ц╕шыня. Памёр ён там, ц╕ што?

Вокрык╕ жандара╝ был╕ ╝сё бл╕жэй. Не╝забаве я пачула ╝ аддаленн╕ ляск в╕нтовак ╕ тупат мноства ног, абутых у цяжк╕я вайсковыя чарав╕к╕. Стражн╕к╕. Ходзяць па дамах з аблавай. Адк╕ну╝шы ко╝дру, я сядзела на ложку ╝ адной ╕льняной кашул╕ ╕ напружана прыслухвалася. Я ╝жо зразумела, што да нас у дом зайшо╝ чужы чалавек...мяцежн╕к. Шукае паратунку. Гэта зграя гон╕ць яго, як зацкаванага звера. ╤ н╕хто за яго не заступ╕цца... Я асцярожна спусц╕ла ног╕ на падлогу, на дыбачках набл╕з╕лася да дзвярэй ╕ прыклала да ╕х вуха. Затым я зняла заса╝ку, ╕ прыадчын╕╝шы дзверы, выз╕рнула ╝ кал╕дор.

- Ёсць хто? - спытала я напа╝голасу.