Мроi Багны (СИ)

Кал╕ паром м╕на╝ белакаменную гавань Бал-Сах╕р, з марск╕х глыб╕нь падня╝ся ворм╕кс-вадзяны змей. Ён набл╕з╕╝ся ╝шчыльную да борта, так што вандро╝цы магл╕ разгледзець яго до╝гае лускаватае цела, аблепленае дновым╕ ракав╕нам╕, ╕ рагатую галаву, з якой зв╕сал╕ жмуты тонк╕х ╕ гнутк╕х шчупальца╝, падобных да грывы. Варонкападобная глотка ╕стоты была разя╝лена, ╕ бачны бы╝ патройны шэраг выгнутых, вострых, як штылеты, зубо╝. На працягу некальк╕х м╕ль ворм╕кс пераследва╝ судна, пакуль матросы начной вахты, узбро╕╝шыся бусакам╕, не к╕нул╕ся да краю палубы, ╕ ╝дарам╕ сталёвых наканечн╕ка╝ адагнал╕ пачвару ад парома. Вадзяны змей спын╕╝ся, але яго працяглае выццё яшчэ до╝га неслася над водам╕, ╕ здавалася, быццам гэта крычыць само мора - тужл╕ва, страшна.

Кал╕ першы прамень Сонца заззя╝ над Парф╕равым морам, наперадзе паказал╕ся стромк╕я скал╕стыя бераг╕ ╕ сцены Царгорада, уздыбленыя высока над хвалям╕. Вел╕зарны горад набл╕жа╝ся. Ужо можна было разглядзець падвойнае кальцо сцен, як╕я зе╝рал╕ байн╕цам╕ ╕ шчац╕н╕л╕ся вартавым╕ вежам╕, лятучыя в╕ядук╕, палацы ╕ тры╝мфальныя арк╕ Верхняга Горада - а таксама цагляныя, учарнелыя ад куродыму будын╕ны працо╝ных прадмесця╝ ╕ лаб╕рынты фабрычных квартала╝, ахутаныя шызым смогам. Двое вандро╝ца╝ разам падал╕ся наперад ╕ знерухомел╕, учап╕╝шыся ╝ ко╝зк╕я ад наледз╕ парэнчы. Узня╝шы вочы, яны зачаравана глядзел╕ на вел╕чныя, н╕бы вычасаныя з манал╕ту муры Царгорада, што нав╕сал╕ над водам╕ ╕ быццам вянчал╕ сабой стромк╕я ╝цёсы. Абодва был╕ ╝схваляваныя, але кожны з уласнай прычыны. Адз╕н з ╕х бачы╝ стал╕цу ╤мперы╕ ╝першыню ╝ жыцц╕. Друг╕, ураджэнец Царгорада, до╝г╕ час змушаны бы╝ жыць далёка ад радз╕мы.

- Ну, як табе? Уражвае? - спыта╝ рамеец свайго спадарожн╕ка.

Малады чалавек у задуменнасц╕ пак╕ва╝ галавой. Ягоныя акуляры адразу з'ехал╕ на кончык носа, ╕ ён звыклым жэстам вярну╝ ╕х на месца.

- Царо╝ стал╕ца, Горад З╕хатл╕вы, Аройна брат, - прамов╕╝ ён напа╝голасу. - Я, адрачэнец ╕ выгнанн╕к, вяртаюся, каб суз╕раць тваё падзенне...

Гавары╝ ён на семгальскай мове.

- Во╝чак, ты можаш без ╕стэрык╕? - з прыкрасцю сказа╝ рамеец ╕ адвярну╝ся, змагаючыся з чарговым прыступам млосц╕. Аматарам марск╕х вандровак ён пэ╝на не бы╝.

- Я не сх╕льны да нервовых прыпадка╝, Йорхас, - запярэчы╝ Стах Во╝чак. - Пачуццё, якое я перажываю цяпер, ёсць суцэль натуральная усхваляванасць дз╕кага тубыльца, як╕ ╝гледзе╝, нарэшце, стал╕цу. Што тычыцца прыведзенай цытаты, то гэта фрагмент помн╕ка л╕таратуры 'Сказ пра Горад З╕хатл╕вы'. Перакла╝ з рамейскай на семгальскую прафесар Дам'ян Рос╕ца. Той самы, як╕ няда╝на бы╝ арыштаваны па абсурдным абв╕навачанн╕. Каб быць дакладным, за крамольную л╕таратуратворчасць. Што тым больш дз╕╝на, бо 'Горад З╕хатл╕вы' цэнзурай не забаронены, прынамс╕, яго рамейская верс╕я.

Стах гавары╝ з'едл╕ва, але Йорхас не ╝лав╕╝ ╕рон╕╕.

- Супакойся, Во╝чак, - сказа╝ ён змрочна. - З цябе яшчэ с╕мвал супрац╕ву ляп╕ць. Глядз╕, раздумаюцца.

- Ды я спакойны. Спакойны, хоць ты ╝ пельку галавой, - прамов╕╝ той меланхал╕чна. Рамейцы начыста пазба╝лены пачуцця гумару, як ёсць, так ёсць.

На подступах да стал╕цы марск╕я плын╕ раб╕л╕ся не╝таймавана-╕мкл╕вым╕, ╕ стырн╕ку даводз╕лася ╝жываць усё сваё майстэрства, каб правесц╕ судна ╝ бяспечную гавань, не да╝шы яму разб╕цца аб уцёсы. Падхопленае цячэннем, судна ляцела да скал╕стага берага. У промнях ран╕шняга сонца распаленым золатам заз╕хацел╕ мака╝к╕ храма╝ у Верхн╕м Горадзе. Потым м╕ж уступ╕стым╕ вул╕цам╕ прам╕льгнула Зборавая плошча - базальтавая зван╕ца, дзе, паводле падання, некал╕ захо╝ва╝ся Дар Творцы, зубчатыя сцены Цытадэл╕, складзеныя з дз╕кага каменю колеру старой крыв╕, ╕ белыя ╕гольчатыя вежы над Пахавальняй, дзе спачывал╕ ╕мператары к╕руючай дынасты╕. ╤х нятленныя целы, забальзамаваныя, нацёртыя парфумам╕ ╕ ╝браныя ╝ залатыя адзежы, ляжал╕ ╝ крыштальных ладдзях-дамав╕нах, абцягнутых барвяным╕ ша╝кам╕. Адз╕наццаць валадаро╝ дынасты╕ Парф╕ранароджаных, што ╝жо трыста гадо╝ к╕руе ╤мперыяй. Апроч Ала╕са. Ён бы╝ пахаваны на манастырск╕х мог╕лках, каля сцен таго самага кляштара, дзе яго напаткала смерць. Накольк╕ вядома, пахавал╕ яго ╝ простай труне, без асабл╕вых цырымон╕й, побач са свежай маг╕лай А╝густы Феафана, якая сканала некальк╕м╕ дням╕ раней. Адпявання╝ таксама не ладз╕лася, бо Ала╕с бы╝ самагубцам. Хаця, кал╕ паразважаць, гэта можна смела назваць забойствам.

Каля самых уцёса╝ спрактыкаваны стырн╕к павярну╝ штурвал. Абм╕ну╝шы небяспечную плынь, паром, што курсава╝ па Парф╕равым моры м╕ж Н╕рам ╕ Царгорадам, увайшо╝ у ц╕хую гавань. Пасажыры, як╕я прабав╕л╕ ноч у цёплых каютах, высыпал╕ на палубу, рыхтуючыся сысц╕ на бераг.

- Пайшл╕, крамольн╕к, - прагавары╝ Йорхас ╕ рушы╝ да трапа.