Мроi Багны (СИ)

- Як, у кляштары? Дажыл╕ся, называецца. ╤ куды тольк╕ свет коц╕цца? - прыгаворвала яна, запа╝няючы фармуляры. - ╤ хто ╝ вас там так╕ спрытны? Пэ╝на, дзячок як╕ прыгожаньк╕? Ц╕ гэта бы╝ садо╝н╕к? Можа, апольн╕к? Ат, свавольн╕к╕... Добра, ма╝чу, ма╝чу. Не мая гэта справа.

╤ларыя ма╝чала, кусаючы вусны. Ведала б гэтая курыца, хто бацька дз╕цяц╕. ╤ хто яго мац╕. ╤гумення сказала: 'Разбярыся з ╕м'. З мац╕ ╝жо 'разабрал╕ся'. Дыван на падлозе келл╕ бы╝ зал╕ты крывёй. ╤ сафа, абцягнутая с╕н╕м аксам╕там, таксама. На сафе ляжала цела, загорнутае ╝ скрыва╝леную прасц╕ну.

- Я не нараджала гэтае дз╕ця, ойча. Я н╕кол╕ не мела дзяцей. Але яны хацел╕, каб я заб╕ла яго, - кажа ╤ларыя. Голас яе гучыць слаба.

- Ойча. Што я вам за 'ойча'? Эх, людзцы, людзцы. Кал╕сьц╕ ледзь не богам звал╕, цяпер вось чортам кл╕чуць. А за 'ойча' дзякуй, канечне.

Лок╕с. Чорный Шаман. Глядз╕ць на яе, незласл╕ва пасмейваючыся. Разма╝ляе на "псаванай рамейскай'. Ведае аднекуль. Яго ╤ларыя не ба╕цца. Ён падобны да старца-сх╕мн╕ка. Сс╕велыя валасы, вусы ╕ бародка, а твар гладк╕, без адз╕най зморшчынк╕. ╤ вочы колеру волава. Рамейцы таксама нараджаюцца са светлым╕ вачыма, а потым раёк чарнее ад грахо╝. А пасля смерц╕ вочы зно╝ становяцца чыстым╕. Тольк╕ нема╝ляты ды памерлыя ╝ нас без граху. Сх╕л╕╝шыся над ╤ларыяй, Лок╕с кладзе далонь ёй на лоб. Пальцы яго правай рук╕ дакранаюцца да яе запясця. Прыкры╝шы вочы, ён услухо╝ваецца ╝ б╕ццё яе жыцця. Слабое, занадта слабое. Кал╕ б жыла ╤ларыя на вял╕кай зямл╕, да╝но бы ╝жо сканала. А тут трымае Мроя. ╤ абяцанне. Не памерц╕ без споведз╕.

- Ойча, я зграшыла, - шэпча ╤ларыя.

Лок╕с к╕вае.

- Ведаю. У ╕гуменн╕ кашэль сцягнула. Н╕чога, не збяднела яна. Затое злая была, як чорт. За грошык душу прадасць.

Лок╕с смяецца. ╤ адкуль тольк╕ ведае? Яна яму не гаварыла... Шкада, што Лок╕с не можа прыняць у яе споведзь. Ён не святар, ╕ ён служыць ╕ншым багам. А ╕гумення ╕ напра╝ду не збяднела. У яе келл╕ стольк╕ золата. Ледзь не болей, чым у Саборы ╝с╕х Праведн╕ка╝, што ╝ горадзе Н╕р. ╤ раскошная мэбля, абаб╕тая аксам╕там, ╕ газавыя свяц╕льн╕ пад столлю, ╕ кашто╝ны дыван, у як╕м нага тоне па самую шчыкалатку... Дыван, зрэшты, бы╝ безнадзейна сапсаваны. Яны к╕нул╕ на яго скрыва╝лены труп, кал╕ ╝вайшл╕. Потым, пра╝да, цела перанесл╕ на сафу. Ала╕с ╕м загада╝. Ён таксама там бы╝. Сядзе╝ на кра╕ сафы побач з нябожчыцай, ╕ выгляд у яго бы╝ зус╕м не царск╕ - вопратка пашматаная ╕ заляпаная граззю, валасы ╝ беспарадку, сам белы, як смерць. Н╕быта ён ста╕ць на эшафоце, ╕ кат вось-вось прыйдзе.

А потым у келлю ╝вайшла А╝густа. На ёй бы╝ ва╝няны дарожны плашч, пад як╕м в╕днелася белая, расшытыя золатам сукенка са стаячым ка╝няром. Яе абл╕чча пад пластом бял╕л нагадвала маску. ╤ларыя так ╕ не зразумела, прыгожая А╝густа ц╕ не. Цяжка разабраць, занадта многа фарбы. ╤ яна была зус╕м невысокага росту. ╤ларыю гэта вельм╕ здз╕в╕ла. 'Не думала, што яна такая маленькая', м╕льганула ╝ яе тады. Трох╕ вышэй за гуля. Напэ╝на, на троне яна здаецца высокай. Ста╕ць, выпраста╝шыся ╕ пакла╝шы рук╕ на падлакотн╕к╕, ╕ н╕хто не здагадваецца, што ╝ яе пад нагам╕ ╝слончык, старанна задрап╕раваны краям╕ до╝гай вопратк╕. Падман. Па╝сюль падман.

- Ты адчуваеш боль? - пытаецца Лок╕с.

- Не, ойча.

Тольк╕ стомленасць. Смяротную стомленасць. Болю няма. Хаця пав╕нен быць. Кал╕ гэта тая ж хвароба, ад якой памерл╕ яе матуля ╕ старэйшая сястра. Пухл╕на ╝ баку. Кажуць, гэта ад самерытавага пылу, як╕ нябачна лунае ╝ паветры. Паспела наглытацца, пакуль жыла на па╝днёвым усходзе. Там усё атручана самерытам. Н╕хто не ведае, адкуль узялася гэта брыдота. ╤снуе паданне, быццам самерыт - гэта акамянелы попел старога свету. Усё, што засталося ад яго пасля Года ╬сёспалення. Госпад Усявышн╕, што ж гэта бы╝ за свет, кал╕ нават прах яго - атрутны?..

Сыходзячы, ╤ларыя пак╕нула начальн╕цы прытулку жменю манет - 'за турботы'. Так было прынята. У яе заставал╕ся яшчэ грошы. Няшмат. До╝га не працягнуць. Што раб╕ць далей, ╤ларыя не ведала. ╤сц╕ ёй не было куды. Усе яе сваяк╕ да╝но ╝ маг╕ле. У кляштар яна таксама не вернецца. Там ╕гумення, якая заб╕вае нема╝лят. Мабыць, самым прав╕льным зараз было бы памерц╕. К╕нуцца ╝ раку з высокага моста. Альбо ц╕ха зас╕л╕цца дзе-небудзь у завуголл╕. Але спачатку трэба паесц╕. Яна н╕чога не ела з учорашняга дня. ╤ спаць хочацца. Так, перш-наперш трэба паесц╕ ╕ трох╕ паспаць. А потым ╕ памерц╕ можна.