Мроi Багны (СИ)

Хрыплы шэпт вырва╝ Нартаса з задуменнасц╕. Ён адвярну╝ся ад акна ╕ перавё╝ поз╕рк на чалавека, як╕ сядзе╝ насупраць. Лодачн╕к. Мужчына гадо╝ сарака, апрануты ╝ буры непрамакальны плашч ╕ так╕я ж боты. Светла-шэрыя вочы ╕ бялявыя валасы выдавал╕ ╝ ╕м ураджэнца прымор'я. Альбо Дольнай Зямл╕, як кажуць тутэйшыя. Ён хмыл╕╝ся, дэманструючы дрэнныя, вышчарбленыя зубы.

- Гэтых вось бачы╝? - па╝тары╝ лодачн╕к, тыцну╝шы пальцам у бок агмяню, у як╕м гарэла бярозавае паленне.

Нартас прасачы╝ за ягоным поз╕ркам. Ля агмяню на дошках падлог╕ сядзел╕, скурчы╝шыся, дзве ╕стоты. Ростам не вышэй за дз╕ця-падлетка. Абодва захутаны ╝ бясформенныя скураныя плашчы з н╕зка насунутым╕ каптурам╕ - так, што не разгледзець н╕ ╕х постацей, н╕ абл╕чча╝.

- Гул╕. Пажыральн╕к╕ мярцвячыны, - хрыпла зашапта╝ лодачн╕к. - Сно╝даюцца тут. Спускаюцца з уцёса╝. Бач ты, ад дажджу хаваюцца. Поскудзь!

Ён схап╕╝ са стала пустую дра╝ляную м╕ску ╕ шпурну╝ яе ╝ бок агмяню. Тыя двое нават не зварухнул╕ся, быццам пагружаныя ╝ дз╕╝нае здранцвенне.

- Чакаюць свайго часу. Кал╕ мы ╝се здохнем, яны будуць тут гаспадарам╕, - змрочна падагульн╕╝ лодачн╕к.

К╕╝ну╝шы ╝ знак згоды, Нартас паднёс да вусна╝ чару з падагрэтым в╕ном. У тутэйшых корчмах густое чырвонае в╕но змешвал╕ з насеннем кмена, дз╕к╕м мёдам ╕ засушанай в╕шняй, а пасля награвал╕ гэтую сумесь на вуглях. Смеху вартае падабенства салодкага в╕на з цынамонам, разынкам╕ ╕ бурым цукрам, якое падаюць у корчмах Царгорада, стал╕цы ╤мперы╕. Сапра╝дны рамейск╕ цынамон каштуе занадта дорага. Тутэйшыя прыла╝чыл╕ся гатаваць гэты вытанчаны напой, выкарысто╝ваючы больш танныя складн╕к╕.

- Цяпер шмат хто жыве з думкай аб бл╕зк╕м канцы свету, - прагавары╝ Нартас, адп╕╝шы глыток.

Гэта было пра╝дай. Канца свету чакал╕ яшчэ летась, кал╕ ╝ небе в╕сел╕ хвастатыя зорк╕, бачныя нават удзень, а Месяц пацьмяне╝ ╕ набрыня╝ атрутай, якая прал╕валася на Зямлю чорным╕ дажджам╕. Сонца, аднак, не згасла, ╕ жыццё працягвалася.

У зале карчмы з'яв╕╝ся хлопчык-служка з лампадкай у руцэ. Ён мо╝чк╕ абыходз╕╝ залу, запальваючы свяц╕льн╕. Шэры змрок за вокнам╕ адразу згусц╕╝ся, ператвары╝шыся ╝ апраметную цемрадзь. Цяпер зала карчмы нагдвала капл╕чку, ╝ якой ста╕ць труна з нябожчыкам - цёмна, ц╕ха, адно агеньчык╕ м╕льгацяць ды шэпты лунаюць спалохана... Так было не за╝сёды. Нартас яшчэ памята╝ часы, кал╕ ╝ мясцовых корчмах гучала музыка л╕ры ╕ трохструннай скрыпк╕, а наведн╕к╕ спявал╕ застольныя песн╕. Цяпер гэта па-за законам. Карчомныя песеньк╕ забаронены цэнзурай Кл╕ра за 'распуства' ╕ 'лаянку'. Гэтк╕ ж лёс напатка╝ л╕ры ╕ скрыпк╕, як╕я был╕ абвешчаны 'д'ябальск╕м вынаходствам'. Рамейск╕я лютн╕ ╝ мясцовых корчмах так ╕ не прыжыл╕ся, таму цяпер тут проста мо╝чк╕ п'юць. Ды шэпчуцца. ╤ так ва ╝сёй прав╕нцы╕. Ужо дванаццаць гадо╝. Хаця сам Намесн╕к не грэбава╝ простым╕ зямным╕ ╝цехам╕. У самым пачатку свайго к╕равання, кал╕ яшчэ не был╕ забаронены святы ╝ гонар Сонцастаяння ╕ ╬спам╕ну Продка╝, ён выходз╕╝ на плошчу ╝ суправаджэнн╕ ╝сяго тольк╕ двух-трох целаахо╝н╕ка╝ ╕ далуча╝ся да святочнага нато╝пу. Ахм╕стрыньчык ста╝ больш абачл╕вым пасля таго, як падчас аднаго з так╕х фэста╝ з нато╝пу да яго к╕нулася юродз╕вая - ускудлачаная, з пенай на вуснах - ╕ паспрабавала ╝садз╕ць шыла яму ╝ горла. Юродз╕вая нешта крычала. Людз╕, як╕я стаял╕ пабл╕зу, распавядал╕ потым, што яна крычала: "Забойца!" Ахова зрэагавала ╕мгненна, ╕ вар'ятку пасекл╕ шаблям╕, перш чым яна паспела прычын╕ць шкоду Намесн╕ку. Пазней Ахо╝н╕к╕ распа╝сюдз╕л╕ вестку, што гэта была ерэтычка-змеепаклонн╕ца з Па╝ночнай Багны, якую падкуп╕л╕ эверонцы - заклятыя вораг╕ Раме╕. Выгодная тракто╝ка, якую немажл╕ва н╕ пацвердз╕ць, н╕ абвергнуць...

Пасля замаху М╕ка адмов╕╝ся ад сва╕х хаджэння╝ у народ. З гэтага часу ён наз╕ра╝ за святкаванням╕ з бяспечнай адлегласц╕, стоячы на тэрасе свайго палаца-крэпасц╕ ╝ В╕льску, альбо на высок╕м памосце, акружаным нато╝пам стражн╕ка╝. Ён не тое каб страц╕╝ давер да сва╕х падданых. Зус╕м не. Проста чалавек, ад якога залежыць лёс цэлага народа, не мае права сабой рызыкаваць. Прынамс╕, так каза╝ сам М╕ка. Крывадушн╕ча╝, як за╝жды. Ад яго не залежала ро╝ным рахункам н╕чога. Ён ужо дванаццаць гадо╝ трымае прав╕нцыю ╝ жалезным кулаку, але сам ён, па сутнасц╕, н╕хто. Менш, чым н╕хто. Сваю пасаду ён атрыма╝ з рук А╝густы. ╬се рашэнн╕ прымаюцца ╝ Царгорадзе, за зубчастым╕ мурам╕ Цытадэл╕. М╕ка аж дагэтуль ва ╝ладзе тольк╕ таму, што так жадаюць яго заступн╕к╕. А кал╕ ён перастане ╕х задавальняць, яго адразу ж штурхалям╕ згоняць з трона ╕ прызначаць новага Намесн╕ка... ╤ ты гэта разумееш, М╕ка, выдатна разумееш. Дарма тольк╕ ╝зя╝ грэх на душу. Ты н╕чога не дамогся. Як бы╝ н╕кчэмнасцю, так ёю ╕ заста╝ся, ╕ ╝ Цытадэл╕ на цябе глядзяць, як на смецце. А зрэшты, я не лепей... Нартас намаца╝ кашэль у складках сваёй манаскай хлам╕ды ╕ махну╝ рукой шынкару, даючы зразумець, што зб╕раецца расплац╕цца.

- Як, ужо? - лодачн╕к захвалява╝ся. - Трэба дачакаць, пакуль дождж перастане. Нядобра выходз╕ць у дождж. Бачы╝ я тут сёе-тое...