Мроi Багны (СИ)

Ён з с╕лай ╕рвану╝ вёслы ╕ прыня╝ся нешта мармытаць сабе пад нос - мус╕ць, словы мал╕твы. Туман зраб╕╝ся гусцейшым. Н╕бы зачараваны, Нартас наз╕ра╝, як над ракой адз╕н за друг╕м загарал╕ся агеньчык╕, быццам нечая нябачная рука запальвала свечк╕, як╕я лунал╕ ╝ паветры. Узня╝ся вецер, закруц╕╝ над ракой пасмы туману. Напружы╝шы зрок, Нартас разгледзе╝ у шэрай смузе невыразныя абрысы. Абл╕ччы. Твары мерцвяко╝. Чарапы, пазба╝леныя плоц╕. Пустыя вачн╕цы, касцяныя ╝хмылк╕. У клубах туману вымалё╝вал╕ся то кашчавыя рук╕, то растрапаная пасма валасо╝, то край савана. Ужо не жмуты туману, а бесцялесныя прыв╕ды кружыл╕ся над ракой у ма╝кл╕вым танцы.

Над цёмнай вадой уздымал╕ся сотн╕ бледных рук, цягнул╕ся да прыв╕да╝, быццам в╕таючы ╕х. Сл╕зк╕я пальцы скрэбл╕ аб дра╝ляныя борты чо╝на, разгойдвал╕ яго, пагражаючы перакул╕ць. Лодачн╕к, здавалася, канчаткова страц╕╝ прысутнасць духу. К╕ну╝шы вёслы, ён абхап╕╝ галаву рукам╕ ╕ ╝тароп╕╝ся сабе пад ног╕, быццам не жадаючы бачыць таго, што адбывалася на╝кол. Нартас зно╝ пачу╝ яго мармытанне:

- Адыходзьце, адлятайце, зг╕ньце прэч... Не губ╕це заблукалых уначы.... Свечк╕ вашы хай гараць ля алтара.... Душы вашы няхай знойдуць супакой...

Словы ахо╝най мал╕твы, якую звычайна чытаюць, каб аднадз╕ць нежыць. Нартас усвядом╕╝, што рука яго сл╕зганула за пазуху хлам╕ды, ╕ пальцы сутаргава сц╕снул╕ся вакол меднага медальёна з выявай Усёв╕душчага Вока. З прыкрасцю ён прымус╕╝ сябе расц╕снуць далонь. Цяпер, пасля ягонага адрачэння, крывадушнасцю было б спадзявацца на заступн╕цтва Нябачнага Вышняга.

- Ала╕с... Альб╕н...

Альб╕н. Яго падстрэл╕л╕, як сабаку, ля самай мяжы Семгалена. Стаяла туманная восеньская ран╕ца, ╕ трава была шызая ад расы. Бетонныя слупы агароджы цямнел╕ ╝ ран╕шняй ╕мгле. Цёрн. Энерг╕я была адключаная, ╕ метал╕чныя н╕тк╕, усеяныя шыпам╕, в╕сел╕ безжыццёва, як павуц╕нне, на ╕х пабл╕сквал╕ кропл╕ в╕льгац╕. Ён бы╝ яшчэ жывы тады. Курчы╝ся на зямл╕ ╕ вы╝ ад болю. Альбо ад злосц╕. Н╕ даць н╕ ╝зяць ва╝чуга, якому перашыбла хрыбет. Яны падышл╕, тыцнул╕ ствалом яму ╝ зубы - ╝стаць, падла! Той тольк╕ ашчэры╝ся: "╤дз╕ ты! Я ног не адчуваю". Тады яго ╝зял╕ за ка╝нер ╕ поцягам павалакл╕ да самаходнай машыны, за ╕м╕ па роснай траве цягну╝ся крывавы след... Што ж, ён сам абра╝ свой лёс. Пасля скону ╤мператара С╕льв╕рыя (як╕, па некаторых звестках, памёр не сваёй смерцю, але бы╝ атручаны), стала в╕давочна, што ╕ сыну яго Ала╕су жыць засталося зус╕м нядо╝га. Найм╕ты А╝густы ╕шл╕ за ╕м па пятах. Выразал╕ ╝с╕х яго людзей да апошняга служк╕. За выключэннем тых, хто зда╝ся на м╕ласць А╝гусце. Тых не кранул╕. Заста╝ся тольк╕ Альб╕н Гхор. Целаахо╝н╕к ╤мператара. Ён бы╝ верны кесару да канца. А мог бы захаваць ╕ жыццё, ╕ свабоду, проста прысягну╝шы новай валадарцы...

Ала╕с, ╤мператар Раме╕. Феафана, яго жанчына. А╝густа так ╕ не прызнала гэты шлюб. Зо╕, ╕х першын╕ца. Шкада, што не сын. Але ж будуць у нас яшчэ дзец╕, пра╝да? ╤ пражывём мы яшчэ до╝га-до╝га. ╤ шчасл╕ва. ╤ няхай гэтая змяюга захлынецца ╝ласным ядам, няхай гэты святоша-яе духо╝н╕к раздз╕рае на сабе адзенне ╕ сыпле прыгаршчы попелу на сваю лысаватую галаву. Мы ╕х ус╕х перажывём, пра╝да?.. ╤м бы╝ абяцаны прытулак у Карале╝стве Семгален. За старым С╕льв╕рыем аднос╕ны пам╕ж дзвюма дзяржавам╕ был╕ хоць ╕ некальк╕ нацягнутым╕, але наогул неблаг╕м╕. А╝густа ж магла развязаць вайну, таму адразу было вырашана, што ╝ Семгалене ╝цекачы надо╝га не затрымаюцца. Аддыхаюцца трох╕, а потым рушаць далей, ╝ Эверон ╕ Антра╝м. Туды А╝густа на╝рад ц╕ сунецца... Пераследн╕к╕ дагнал╕ ╕х каля самай мяжы. Феафана ╝жо не жыла. Альб╕на падстрэл╕л╕. Ала╕с ... А╝густа загадала дастав╕ць яго жывым. Загад бы╝ выкананы. Цяпер ╕х ╕мёны гучаць галасам╕ зданей над цёмным╕ водам╕. Ала╕с. Альб╕н. Феафана. Зо╕...

- Прэч, прэч. Зг╕ньце прэч!..

Быццам пачу╝шы словы мал╕твы, начная мроя пачала рассейвацца, адступаць. Новы пары╝ ветру развея╝ туман, гонячы прыв╕да╝ прэч. Маг╕льныя агеньчык╕ згасал╕ адз╕н за друг╕м. Тапельн╕цы зн╕кл╕ ╝ цёмнай глыб╕н╕ вод. ╤мгненне - ╕ няма н╕чога. Тольк╕ плёскат вады ля борта чо╝на, ды шэпты ветру ╝ зарасн╕ках прыбярэжнага чарота ╕ асоту. Бераг ужо бл╕зка.

Лодачн╕к уздыхну╝ з палёгкай ╕ зно╝ узя╝ся за вёслы.

- Н╕як не магу прызвыча╕цца, - сказа╝ ён, быццам апра╝дваючыся за сваю няда╝нюю маладушнасць. - Думаеш, першы раз такое бачу? Тольк╕ мал╕тва ╕ ратуе.

Ён з╕рну╝ на чалавека ╝ манаскай хлам╕дзе ╕ ╝см╕хну╝ся.

- Сапра╝ды не раздума╝ся? Мы ж, л╕чы, яшчэ не прыплыл╕. Можаш сабе ╝яв╕ць, што роб╕цца ╝ самой Багне? Яшчэ не позна вярнуцца.

Нартас пах╕та╝ галавой.

- Скажы, брат, а ты мног╕х пераправ╕╝ на той бераг? Апроч мяне? - спыта╝ ён, каб змян╕ць тэму гутарк╕.

- Сёлета два╕х, - сказа╝ лодачн╕к. - Ты трэц╕. ╤ н╕водз╕н яшчэ не адмов╕╝ся.

На тым беразе