Мроi Багны (СИ)

- Варгус, мой муж, ужо до╝г╕я гады працуе гарадск╕м катам, - сказала жанчына. - ╤ павер мне, ён добра разб╕раецца ╝ так╕х рэчах. Гэты чалавек не сляпы ад нараджэння. Яму выдрал╕ вочы распаленым жалезам. Так караюць людзей, як╕я здзейсн╕л╕ забойства, ╕ магчыма, не адно забойства. Што на гэта скажаш?

Нара ма╝чала, гледзячы сабе пад ног╕. Жанчына ╝см╕хнулася ╕ пагладз╕ла дзя╝чынку па галаве.

- Табе небяспечна знаходз╕цца з ╕м побач. ╤ лепш табе не спаць з ╕м у адным пако╕. Хадзем са мной, Нара, я адвяду цябе ╝ спальню наверсе.

Жанчына ╝зяла была яе за руку, але Нара вырвалася ╕ адступ╕ла. Яна глядзела на жанчыну вачыма, по╝ным╕ слёз.

- Але ён не зраб╕╝ мне н╕чога дрэннага... - сказала Нара дрыготк╕м голасам.

Жанчына ╝здыхнула.

- Гэта пакуль што, дзя╝чынка мая. Некаторыя людз╕ здаюцца вельм╕ добрым╕, але на самай справе душы ╕х чорныя, як ноч, а сэрцы ╕х напо╝нены атрутай. ╤ Варгус пагадз╕╝ся бы са мной. Яму часта даводз╕цца мець справу з так╕м╕ людзьм╕.

Жанчына мякка ╝зяла дзя╝чынку за руку.

- Хадзем наверх, Нара. Я пакажу табе спальню. Там многа м╕лых забавак, а на стол╕ках стаяць вазачк╕ з цукеркам╕ ╕ глазураваным╕ арэхам╕.

Жанчына была такая добрая ╕ ласкавая, што Нара не асмел╕лася ёй запярэчыць. Увайшо╝шы ╝ спальню, дзя╝чынка ц╕ха вохнула. Пакой выгляда╝, як цацачны. Тут стаяла дз╕цячая мэбля з кашто╝нага ружовага дрэва. Сцены был╕ абклеены каляровым╕ шпалерам╕ з выявам╕ аблока╝ ╕ карабл╕ка╝ з ветразям╕. На падлозе ляжа╝ прыгожы беласнежны дыван з мякк╕м ворсам. У фатэлях ╕ на крэслах сядзел╕ парцалянавыя ляльк╕ ╝ пышных уборах. На лак╕раваным стол╕ку размясц╕╝ся раскошны цацачны серв╕з з пярэстага лушчаку. Побач у маленьк╕х вазачках ляжал╕ цукерк╕ ╕ рознакаляровыя глазураваныя арэх╕ - жанчына дазвол╕ла дзя╝чынцы ╝зяць па жмен╕ ╕ таго, ╕ другога.

- Табе падабаецца, Нара? - спытала жанчына.

- Так, вельм╕ м╕ла, - адказала тая з некаторай разгубленасцю.

- Гэты пакой прызнача╝ся для ма╕х дзетак. Я сама выб╕рала мэблю, сама купляла цацк╕ ╕ дз╕цячую вопратку. Але дзетак у мяне н╕кол╕ не будзе. Н╕кол╕, н╕кол╕, - сумна прагаварыла жанчына.

Яна ╝садз╕ла Нару на ложак ╕ дапамагла ёй зняць казённую сукенку мышынага колеру, грубыя чарав╕к╕ ╕ чорна-шэрыя паласатыя панчох╕ з калючай во╝ны.

- А зараз апран╕ вось гэта, - жанчына працягнула дзя╝чынцы до╝гую начную кашулю з найтанчэйшага белага ядвабу, упрыгожаную карункам╕ ╕ маленьк╕м╕ банц╕кам╕.

Кал╕ Нара апранулася ╝ кашулю, жанчына падвяла дзя╝чынку да вял╕кага люстэрка каля сцяны ╕ залюбавалася яе адлюстраваннем.

- З╕рн╕, якая ты прыгажуня! Зус╕м як маленькая прынцэса. А гэта ╝сяго тольк╕ начная кашуля. У мяне ёсць по╝ная шафа цудо╝ных сукенак - жо╝тых, чырвоных, зялёных, блак╕тных, - старанна перал╕чвала жанчына, - з карункам╕, фальбонам╕, стужкам╕ ╕ бл╕ска╝кам╕. За╝тра ты зможаш ╕х прымераць. Ну а кал╕ яны табе не спадабаюцца, я куплю табе новыя сукенк╕, як╕я ты пажадаеш.

- Вы такая добрая... - сказала Нара.

Жанчына за╝см╕халася ╕ пацалавала дзя╝чынку ╝ макушку.

- А зараз трэба класц╕ся спаць, мая м╕лая. Гадз╕на ╝жо позняя.

Жанчына ╝лажыла дзя╝чынку ╝ пасцель, паправ╕ла пуховыя падушк╕ ╕ дбайна падгарнула ко╝дру. Потым яна села на краёчак ложка ╕ дал╕катна ╝зяла дзя╝чынку за руку.

- Заставайся з нам╕, Нара, - сказала жанчына.

- Назус╕м? - спытала дзя╝чынка.

Жанчына к╕╝нула.

- Я ╝жо пагутарыла з Варгусам. Яму за╝сёды хацелася мець дачку, асабл╕ва такую прыгажуню. Кал╕ скончыцца каранц╕н, мы з мужам зоймемся паперам╕ ╕ аформ╕м удачарэнне. Мы зроб╕мся тва╕м╕ бацькам╕, ╕ ты будзеш жыць у гэтым пако╕.

- А што стане з Янам? - ц╕ха спытала Нара.

- З к╕м? Ах, з гэтым... - жанчына спахмурнела. - Забудзь ты пра яго, Нара. Надыдзе ран╕ца, ╕ ён пойдзе сваёй дарогай, а ты застанешся з нам╕. Мы н╕кому не дазвол╕м цябе пакры╝дз╕ць!

Жанчына сх╕л╕лася над Нарай ╕ пацалавала яе ╝ лоб.

- Дабранач, м╕лая. За╝тра я прыгатую табе пампушак з дзядо╝н╕кавым мёдам. Сп╕!

Жанчына ╝зяла свечку ╕ выйшла, ц╕хенька зачын╕╝шы за сабой дзверы. Нара ляжала, нацягну╝шы ко╝дру да падбароддзя ╕ зак╕ну╝шы рук╕ за галаву, ╕ глядзела на столь, размаляваную с╕н╕м╕ ╕ жо╝тым╕ зорачкам╕, як╕я мякка свяц╕л╕ся ╝ цемры. У доме было ц╕ха - мус╕ць, кат ╕ яго жонка ╝жо паснул╕. Нара адк╕нула ко╝дру ╕ выбралася з пасцел╕. Калматы дыван на падлозе прыемна казыта╝ яе босыя ступн╕. Яна не без шкадавання ск╕нула начную кашулю ╕ нацягнула калючыя паласатыя панчох╕ ╕ шэрую сукенку. Потым яна сунула ног╕ ╝ чарав╕к╕, але паразважа╝шы трох╕, зняла ╕х ╕ ╝зяла ╝ рук╕. У адных панчохах яна бясшумна падкралася да дзвярэй ╕ ╝зялася за ручку. Дзверы падал╕ся. Дзя╝чынка высл╕знула ╝ цёмны кал╕дор, таропка збегла ╝н╕з па лесв╕цы ╕ ╝вайшла ╝ кухню. Тут было светла ад снегу за акном.

Ян не спа╝. Ён сядзе╝ на сенн╕ку, прых╕ну╝шыся да сцяны ╕ абхап╕╝шы кален╕ рукам╕. Ён не руха╝ся, яго шэры твар здава╝ся застыглым, амаль нежывым, але дзя╝чынцы падалося, быццам па яго шчоках цякуць слёзы. Яна нячутна набл╕з╕лася да яго ╕ паклала руку яму на плячо. Ян ускрыкну╝ ╕ адх╕сну╝ся.

- Ой, прабач, - спалохана выдыхнула Нара.

Ян паспешл╕ва абцёр твар рукавом.