Мроi Багны (СИ)

Ус╕х, хто скана╝ ад моравай язвы, належыла аддаваць коранерам. Яны з'яв╕л╕ся ╝ горадзе ╝ першы ж дзень эп╕дэм╕╕. Коранеры расхаджвал╕ ╝ до╝г╕х зелянявых балахонах з капюшонам╕. На ╕х был╕ высок╕я боты ╕ пальчатк╕ да локця, а абл╕ччы был╕ схаваныя пад чумным╕ маскам╕, падобным╕ на птушыныя дзюбы. У сва╕х адзеннях ╕ масках коранеры нагадвал╕ пачвар-сцярвятн╕ка╝ са страшнай казк╕.

Зачап╕╝шы цела памерлага адмысловым круком з до╝г╕м дзяржальнам, коранеры ╝кладвал╕ яго на пахавальныя драбы, запрэжаныя парай чорных яка╝. Кал╕ воз бы╝ запо╝нены даверху, я'к╕ валакл╕ яго да до╝гай траншэ╕, выкапанай ля гарадскога вала. Целы памерлых ск╕двал╕ ╝ траншэю ╕ засыпал╕ ╕х вапнай ды едк╕м абеззаражвальным парашком. Я не жада╝, каб Карын ляжала там, ╝ агульнай маг╕ле пад адкрытым небам. Я вырашы╝ пахаваць яе ╝ садзе побач з нашым домам.

Я адшука╝ пад ганкам рыдлё╝ку ╕ ╝зя╝ся за працу. Стаяла з╕ма, ╕ змёрзлая зямля была цвёрдай, як камень. Праз некальк╕ гадз╕н маг╕ла была гатова. Я апусц╕╝ туды цела Карын, загорнутае ╝ прасц╕ну, ╕ зак╕да╝ маг╕лу зямлёй. Я ╝жо не адчува╝ н╕ гора, н╕ скрух╕. Мяне нудз╕ла ад стомленасц╕. У тупым здранцвенн╕ стая╝ я над свежай маг╕лай, успам╕наючы наша былое жыццё.

Гэтым летам Карын стала маёй жонкай. Яе бацьк╕ не адразу згадз╕л╕ся на гэты шлюб (жан╕х з мяне бы╝ незайздросны), але бачачы ╝сю моц нашага кахання, саступ╕л╕. Л╕шн╕х грошай у мяне не вадз╕лася, але, прынамс╕, у мяне бы╝ стары асабняк з невял╕к╕м садам, як╕ даста╝ся мне ад нябожчыка бацьк╕. Цяпер дом гэты ста╝ ╕ домам Карын.

Я бы╝ паэтам - не вельм╕ ╝далым. Песн╕, як╕я я склада╝, дрэнна прадавал╕ся. Заказчык╕ л╕чыл╕ ╕х зал╕шне змрочным╕ ╕ непрыдатным╕ для спева╝ пад лютню ╝ свецк╕х салонах. ╤ншыя паэты нажыл╕ сабе багацце, складаючы песн╕ аб каханн╕ сала╝я ╕ ружы, аб журботным сэрцы пак╕нутай панны ╕ аб в╕цяз╕, як╕ засну╝ у садзе вядзьмарк╕. Мае вершы был╕ зус╕м ╕ншым╕. Я п╕са╝ пра шэпты ветру ╝ верхав╕нах мог╕лкавых к╕парыса╝. Пра блукаючыя агеньчык╕, што ╝начы загараюцца пад скляпенням╕ зак╕нутых храма╝. Пра Мораву Дзеву з юным абл╕ччам ╕ с╕вым╕ валасам, якая цёмным╕ начам╕ блукае па спусцелых вул╕цах, нячутна ╝ваходз╕ць у дамы ╕ дакранаецца кашчавай рукой да твара╝ людзей, як╕я спяць, а наза╝тра яны прачынаюцца з крывавым╕ стыгматам╕ на запясцях. Па дз╕╝най ╕рон╕╕, мае самыя цёмныя фантаз╕╕ цяпер увасоб╕л╕ся ╝ жыццё.

Меркавалася, што мораву язву прынесла ╝ горад заезджая манашка, якая спын╕лася ╝ мясцовай гасц╕н╕цы. Яна была першай, каго забрала хвароба. Вестка аб пошасц╕ распа╝сюдз╕лася з хуткасцю маланк╕. З горада ╝ л╕хаманкавай спешцы збегл╕ ╝сё, хто тольк╕ мог збегчы. Я за╝сёды ╝стрымл╕ва╝ся ад крытык╕ ╝лад, але змушаны прызнаць: першым╕ збегл╕ чальцы Гарадской Рады са сва╕м╕ сем'ям╕. За ╕м╕ рушыла турэмнае начальства, а таксама мясцовы Кл╕р амаль у по╝ным складзе - пры Храме Вышняга застал╕ся тольк╕ дзячок ды алтарны служка.

Зрэшты, безуладдзе было нядо╝г╕м. Не╝забаве ╝ горад прыйшл╕ коранеры ╕ адмыслова навучаныя жа╝неры сан╕тарнага атрада. Вестка аб пошасц╕ дайшла да нас з Карын занадта позна, ╕ мы не паспел╕ збегчы. У першы дзень каранц╕ну горад бы╝ ахоплены пан╕кай. Ашалелы нато╝п штурмава╝ зачыненыя вароты, спрабуючы вырвацца з зачумленага гарада. Жа╝неры стралял╕ ╝ паветра з в╕нтовак ╕ разганял╕ нато╝п а╝таматычным╕ хлыстам╕. Я за╝сёды з пагардай став╕╝ся да гэтых стражн╕ка╝, але цяпер ╕х прысутнасць была цалкам апра╝дана. Звар'яцелыя, даведзеныя да роспачы людз╕ папросту здратавал╕ б адно аднаго да смерц╕.

Нам было абяцана, што з дня на дзень са стал╕цы прыбудзе паветраны карабель з грузам сываратк╕ супраць моравай язвы. Карын так ╕ не дачакалася яго. Шмат хто не дачака╝ся. Не ведаю, як до╝га прастая╝ я над маг╕лай Карын. Зно╝ пайшо╝ снег. Сняжынк╕ ц╕ха апускал╕ся на свежую маг╕лу, ах╕наючы яе белым саванам. Па шчоках ма╕х бегл╕ слёзы - пэ╝на, ад рэзкага ветру. Потым я адвярну╝ся ╕ пайшо╝ прэч, без мэты, не разб╕раючы дарог╕.

Вул╕цы горада был╕ пустынныя. Людз╕ хавал╕ся ╝ дамах, быццам у спадзеве, што родныя сцены абароняць ╕х ад пошасц╕. На вул╕цах уздо╝ж дамо╝ ляжал╕ целы, загорнутыя ╝ рыззё. Коранеры працавал╕ ╕ ╝дзень ╕ ╝ночы, але ╝сё ро╝на не паспявал╕ своечасова прыб╕раць трупы. Праходзячы м╕ма Храма Вышняга, я пачу╝ спе╝. Звонк╕, чысты голас падн╕ма╝ся да неба, зацягнутага снегавым╕ хмарам╕. На дзядз╕нцы храма стая╝ невял╕к╕ нато╝п. Здз╕╝лены, я падышо╝ да храма, жадаючы паглядзець, каму гэта ╝здумалася спяваць у зачумленым горадзе.

Кал╕сьц╕ гэта бы╝ храм М╕тры ╬се╝ладара, але з усталяваннем новага Закона яго перабудавал╕ ╝ храм Адз╕нага Вышняга. З алтаро╝ знял╕ выявы салярных знака╝, замазал╕ рун╕чныя надп╕сы на сценах, а ╕гольчатыя шп╕л╕ замян╕л╕ на круглявыя мака╝к╕. Над цэнтральным алтаром залатой смальтай бы╝ выкладзены Знак Усёв╕душчага Вока - ╕ншых выя╝ Вышняга ╝ храме не было.

Был╕ ╝ жыцц╕ асалода ╕ шчасце

З тым, каго прагнула сэрца маё.

Быццам смуга, растала каханне,

Хуткай крын╕чкай прэч уцякло...