Мроi Багны (СИ)

Так, гэта была маленькая слабасць суддз╕ Пелягрыюса. Ён за╝сёды адчува╝ аг╕ду да жанчын, л╕чачы ╕х дурным╕, шалапутным╕ ╕стотам╕, створаным╕ выключна для таго, каб атручваць жыццё мужчынам. У той жа час ён бы╝ вельм╕ неабыякавы да дал╕катных стварэння╝ гадо╝ дванаццац╕-трынаццац╕. Гэтыя казачныя фе╕, ужо не дзя╝чынк╕, але яшчэ ╕ не дзя╝чыны, абуджал╕ ╝ ╕м самыя пяшчотныя пачуцц╕. Асабл╕ва яго ваб╕ла ╕х адмысловая, крохкая прыгажосць. Век у гэтай прыгажосц╕ бы╝ нядо╝г╕, год-па╝тара, не больш. Потым ╝ ╕х пачынал╕ нал╕вацца грудз╕ ╕ акругляцца сцёгны, а на ╕хн╕х целах з'я╝ля╝ся гэты аг╕дны парасн╕к - карацей кажучы, чаро╝ная фея ператваралася ╝ жабу. Сва╕х каханак, як╕я пасталел╕ ╕ страц╕л╕ сваю свежую прыгажосць, суддзя неадкладна аддава╝ пад апеку спадарын╕ Сорэкс - вядомай зводн╕цы ╕ трымальн╕цы сетк╕ бардэля╝ пад назвай 'Сенпол╕я Сорэкс'. ╤х далейшы лёс суддзю не ц╕кав╕╝. Спадарыня Сорэкс - прафес╕янал сваёй справы, ёй лепш ведаць, як тут ус╕м распарадз╕цца. Паслугам╕ зводн╕цы спадар Пелягрыюс карыста╝ся ╝жо вельм╕ да╝но. Тая, у сваю чаргу, выдатна ведала густы ╕ прых╕льнасц╕ суддз╕, ╕ яе выбар бы╝ за╝сёды бездакорным. Спадарыня шмат часу праводз╕ла ╝ раз'ездах, падарожн╕чаючы ад аднаго с╕роцкага прытулку да другога ╝ пошуках прыдатнай прэтэндэнтк╕. Зводн╕цтва, канечне, было забаронена законам ╕ сурова каралася. Аднак спадарыня Сорэкс была вопытнай жанчынай, ╕ яна ведала, як прав╕льна абыходз╕ць забароны. "Пасрэдн╕цтва ва ╝дачарэнн╕" - х╕ба ёсць тут да чаго прычап╕цца?

Не так да╝но спадар Пелягрыюс разв╕та╝ся са сваёй састарэлай каханкай (ёй спо╝н╕лася пятнаццаць гадо╝), ╕ цяпер з нецярпеннем чака╝ новую. Спадарыня Сорэкс знайшла прыдатную кандыдатку ╝ адным манастырск╕м прытулку, што размяшча╝ся у наваколлях горада Асмень. У найбл╕жэйшы час дзя╝чынку пав╕нны был╕ прывезц╕ ╝ Лемар.

Настрой у суддз╕ бы╝ цудо╝ны. Апроч усяго ╕ншага, некальк╕м╕ дням╕ раней ён удала завяршы╝ судовы працэс, адправ╕╝шы на шыбен╕цу аднаго небяспечнага крамольн╕ка. Абв╕навачанне было сур'ёзным: абраза законнай улады, псаванне грамадскай маёмасц╕, а таксама непрыстойная лаянка ╕ супрац╕╝ пры арышце. Прасцей кажучы, нягодн╕к нанёс ╕стотны ╝рон дзяржаве, спаган╕╝шы сцены гарадской ратушы надп╕сам╕ блюзнерскага зместу. На шчасце, надп╕сы тыя пра╕снавал╕ зус╕м нядо╝га, таму што адз╕н свядомы грамадзян╕н, як╕ пажада╝ застацца невядомым, неадкладна замаза╝ ╕х тынко╝кай. Аднак на месцы злачынства выпадкова апыну╝ся спадар Н., пазаштатны ╕нфарматар службы бяспек╕, як╕ паспе╝ усё прачытаць ╕ запомн╕ць. Згодна паказанням Н., надп╕сы был╕ наступнага зместу: 'Намесн╕к ужо абрыд'; 'Тут вам не прав╕нцыя', а таксама 'Хвала Братчыкам!' Апроч таго, там прысутн╕чала фраза, якая зневажала А╝густу, аднак працытаваць яе няма н╕якай магчымасц╕, бо чалавек сумленны ╕ законапаслухмяны хутчэй пагадз╕╝ся бы выдраць самому сабе язык, чым вымав╕ць уголас гэтыя блюзнерствы...

Прамова суддз╕ была перапынена абураным╕ выкрыкам╕ з залы. Нейк╕ несамав╕ты чалавечак у паношанай куртцы ╕ вязанай шапачцы (пэ╝на, рабацяга з прадмесця) ускочы╝ з лавы ╕ пача╝ крычаць: ды вы што, аслепл╕ тут усе?! З╕рн╕це на абв╕навачанага, гэта ж няшчасны калека, у якога правая рука адсохлая ад нараджэння, а пальцы левай знявечаны найцяжэйшай формай раматусу. Ды не здоле╝ бы ён н╕чога нап╕саць, нават кал╕ б ╕ захаце╝!.. Да скандал╕ста адразу ж к╕нул╕ся стражн╕к╕ ╕ павалакл╕ яго прэч з залы, на хаду ╝знагароджваючы штурхалям╕ ╕ аплявухам╕. А суддзя слушна за╝важы╝, што для крамольн╕ка гэта не перашкода, ╕ зраб╕ць аг╕дныя надп╕сы суцэль магчыма, ухап╕╝шы пэндзаль зубам╕ альбо пальцам╕ ног. Пасля гэтага бы╝ вынесены прысуд, ╕ абв╕навачаны адправ╕╝ся на шыбен╕цу.

Суддзя адзначы╝ завяршэнне працэсу ╝ кампан╕╕ сва╕х добрых сябро╝ - пракурора Лепроз╕са ╕ судовага п╕сара Дальпранцы. Спадар Пелягрыюс бы╝ задаволены - норма па смяротным пакаранням, якую штогод спускал╕ з Цытадэл╕, выконвалася спра╝на. А з дня на дзень яму прывязуць новую наложн╕цу, ╕ яны ╝два╕х адправяцца ╝ яго паля╝н╕чы дом╕к. Слонак страляць. Аднак, жыццё ╝далося, дай божа кожнаму...

Вестка аб пошасц╕ заспела яго знянацку, разам перакрэсл╕╝шы ╝се планы. У першы дзень каранц╕ну суддзя Пелягрыюс сядзе╝ дома, адчуваючы жывёльны жах. Ск╕ну╝шы з сябе вопратку, ён гадз╕нам╕ прастойва╝ перад вял╕к╕м, у по╝ны рост, люстэркам ╕ ╝з╕ра╝ся ╝ сваё адлюстраванне - ц╕ не з'яв╕л╕ся на яго сцёгнах ╕ запясцях злавесныя стыгматы?

На друг╕ дзень у дзверы яго дома пазван╕л╕. Слуга паведам╕╝, што прыбы╝ гандляр сывараткай. Барыга, ╕накш кажучы. Суддзя загада╝ неадкладна яго ╝пусц╕ць. Ён адвё╝ дарагога госця ╝ свой каб╕нет ╕ прапанава╝ яму шкляначку падагрэтага в╕на. Потым суддзя спыта╝ цану. Сума, якую запатрабава╝ барыга, была фантастычнай, але спадар Пелягрыюс не ста╝ спрачацца. Ён к╕ну╝ся да сцяннога сейфа ╕ адл╕чы╝ неабходную колькасць златн╕ц. Нават падвойную колькасць. Для таго, каб спын╕ць мораву язву, дастаткова было адной капсулы сываратк╕, але суддзя на ╝сяк╕ выпадак набы╝ адразу дзве.