Мроi Багны (СИ)

Я паднёс руку да вачэй. Нават у па╝цемры было выразна в╕даць, што стыгматы зн╕кл╕. Ц╕ магчыма такое? Сываратка магла тольк╕ прадух╕л╕ць хваробу. Але чалавек, на целе якога з'яв╕л╕ся стыгматы ╝ выглядзе пялёстка╝ грымотн╕ка, бы╝ асуджаны на смерць.

- Алл╕л загадала мне прынесц╕ табе зелле, паэт, - сказала гуль. - Я ╝сё зраб╕ла, але цяпер ╕ ты тое-сёе мне в╕нен.

- Што менав╕та? - спыта╝ я.

Гуль ухмыльнулася ╕ працягнула да мяне руку. Мяне перасмыкнула, кал╕ яе до╝г╕я пальцы з завостраным╕ пазногцям╕ дакранул╕ся да маёй шчак╕.

- Ты пав╕нен ажан╕цца са мной, паэт. Не цяпер, пазней. Я пачакаю. Часу ╝ мяне - цэлая вечнасць.

Нягледзячы на ╝сю безнадзейнасць свайго станов╕шча, я засмяя╝ся. Засмяя╝ся так, што слёзы навярнул╕ся мне на вочы.

- Ц╕ магчыма такое, каб просты смяротны злучы╝ся з дачкой гуля?! - прагавары╝ я пам╕ж прыступам╕ смеху.

Пачвара пах╕тала галавой.

- Я не дачка гуля. Мой бацька так╕ ж смяротны, як ╕ ты. Ён некрамант з пол╕са Бал-Сах╕р, як╕ ╝сё сваё жыццё прысвяц╕╝ вядзьмарскаму мастацтву. Н╕ разу ён не паглядзе╝ з пажадл╕васцю на н╕водную жанчыну, але мая мац╕, гуль Рас-Шаха, заваявала яго сэрца. Я, Ск╕ла, плод ╕х кахання. Мног╕я гул╕ хацел╕, каб я зраб╕лася ╕х сябро╝кай, але яны мне не даспадобы. Я жадала стаць сябро╝кай смяротнага. Алл╕л абяцала мне ╝ гэтым пасадзейн╕чаць. Зараз я пак╕ну цябе, паэт. Жыв╕ ╕ п╕шы свае песн╕. П╕шы, пакуль не вычарпаецца тваё натхненне. Ну а потым я прыйду ╕ забяру цябе ╝ падземныя лаб╕рынты гуля╝. Ты станеш адным з нас ╕ атрымаеш не╝м╕ручасць.

Я мо╝чк╕ глядзе╝ на тую, якая звала сябе Ск╕лай. Як╕ дз╕╝ны лёс, дума╝ я, перажыць мор ╕ пошасць, каб у вын╕ку стаць прыдворным паэтам Алл╕л, каралевы гуля╝.

- А зрэшты, - прамов╕╝ я ╝слых, - ц╕ не ╝сё ро╝на, дзе жыць ╕ як пам╕раць, кал╕ Карын больш няма?

Гуль зно╝ ашчэрылася ва ╝хмылцы.

- Вылечыцца ад моравай язвы куды прасцей, чым ад кахання. Але ╕ гэта пройдзе. Вось убачыш, - сказала яна.

Пачвара адступ╕ла ╕ схавалася ╝ змроку. У цёмным пако╕ запанавала ц╕шыня.

Цяпер, кал╕ я п╕шу гэтыя радк╕, за акном ужо разв╕днела, ╕ ╝ Лемары пача╝ся дзень. Новы дзень чакання, адчайнай надзе╕ ╕ змагання за жыццё. Але мне ╝сё ро╝на, што будзе з Лемарам. Мне ╝сё ро╝на, ц╕ прыбудзе паветраны карабель да таго, як апошн╕ жыхар горада ╝ курчах павал╕цца на зямлю, ╕ на ягоных запясцях закв╕тнеюць крывавыя язвы. Мяне не ц╕кав╕ць нават мой уласны лёс, таму што Карын больш няма, ╕ жыццё маё страц╕ла сэнс.

Але давол╕ пра мяне. Трэба заканчваць з гэтым аповедам ╕ пачынаць новую песню. Радк╕ складваюцца сам╕ сабой, ╕ я ╝жо чую новы напе╝. Гэта будзе песня аб дзя╝чынцы з лютняй, якая спявае пра журботнае сэрца ашуканай прыгажун╕. ╤ Алл╕л, каралева гуля╝, дзева-пачвара з абл╕ччам, паедзеным чарвякам╕, сядз╕ць на троне з чалавечых костак ╕ з лагоднай усмешкай асыпае дзя╝чынку залатым╕ манетам╕.

Акруговы суддзя

Спадар Вальдэмар Пелягрыюс, акруговы суддзя, ме╝ звычай позна ╝ставаць, ╕ з гэтай прыкрай прычыны ён не паспе╝ збегчы з Лемара да таго, як зачын╕л╕ся гарадск╕я вароты. Цяпер ён з тугой успам╕на╝ свой паля╝н╕чы дом╕к у запаведным лесе, што ╝ некальк╕х м╕лях ад Лемара. У дом╕ку ме╝ся вел╕зарны кам╕н, у як╕м пры жаданн╕ можна было засмажыць цэлага б╕зона, кашто╝ная мэбля, стыл╕заваная пад сялянскую, чучалы рэдк╕х балотных хога╝ ╕ грывастых ва╝ко╝-лявана╝, а таксама рознакаляровыя насценныя гравюры ╕ габелены з пастаральным╕ сцэнкам╕. Кал╕ б не яго звычка папесц╕цца ╝ пасцел╕, ён бы цяпер цешы╝ся жыццём на ╝лонн╕ прыроды, удалечын╕ ад зачумленага горада ╕ магчыма, разам з маладзенькай каханкай.