Мроi Багны (СИ)

Яны стаял╕ на прыступках храма. З расчыненых дзвярэй данос╕л╕ся ╝рачыстыя спевы. Нара пазнала гэты псалом: "Кал╕ ╝гледз╕це бунт ╕ муро╝ разбурэнне..." Верн╕к╕ спявал╕ яго хорам. Псалом скончы╝ся, на хв╕л╕ну наступ╕ла ц╕шыня, а потым нечы голас прыня╝ся чытаць нараспе╝: "Се╝шы пад лозам╕, з чары адп╕╝, ╕ ╝ ззянн╕ славы па╝стал╕ прад ╕м..."

- Не хачу. Недалюбл╕ваю я гэтыя храмы, каб ты ведала.

- Мы магл╕ бы памал╕цца разам. Папрас╕ць заступн╕цтва Госпада Вышняга. Каб мы не захварэл╕ ╕ ╝ратавал╕ся з гэтага горада, ╕ каб нас н╕хто больш не кры╝дз╕╝.

- А кал╕ яго няма? - спыта╝ Ян трох╕ адрыв╕ста.

- Як гэта, няма?

- А вось так. Няма ╕ ╝сё. Н╕ Госпада, н╕ Вышняга.

- Ян, ты страц╕╝ веру пасля таго, што з табой здарылася? - ц╕ха спытала дзя╝чынка.

- Нара, адчап╕ся ╝жо, а? Занас╕ гэтыя чортавы кветк╕, ╕ пойдзем адгэтуль.

- Я яшчэ ╕ памалюся.

- Як хочаш. Я ля ╝ваходу пачакаю.

У храме пахла ладанам ╕ пчал╕ным воскам. На до╝г╕х дра╝ляных ла╝ках сядзел╕ верн╕к╕. Каля алтара, павярну╝шыся тварам да паствы, стая╝ паважны с╕вавусы мужчына ╝ клятчастым пал╕то. Ён трыма╝ у руках разгорнутую кн╕гу ╕ трох╕ нараспе╝ зачытва╝ Высло╝╕ Праведн╕ка╝. Нара з кошыкам у руцэ асцярожна абышла лавы ╕, набл╕з╕╝шыся да алтара, спын╕лася, зачаравана гледзячы на вобраз Вышняга - ╬сёв╕душчае Вока, выкладзенае залац╕стай смальтай. Потым, укленчы╝шы, яна асцярожна пастав╕ла кошык з кветкам╕ на каменную падлогу. 'Прым╕ нашае паднашэнне, Адз╕ны, Усюды╕сны', падумала яна. ╤ пачала мал╕цца. Мо╝чк╕, пра сябе.

- Ну, як? Пагутарыла з Усёв╕душчым? Мо знак як╕ бы╝? - ╕ран╕чна спыта╝ Ян, кал╕ яна вярнулася.

Ён сядзе╝ на прыступках дзядз╕нца, прых╕ну╝шыся да сцяны ╕ пакла╝шы к╕й сабе на кален╕.

- Дарма ты смяешся, - сур'ёзна сказала дзя╝чынка. - Я памал╕лася, ╕ мне стала лепей. Нават есц╕ амаль не хочацца.

- Лепш бы ╬сюды╕сны хлебца нам спасла╝. Ды яшчэ матузко╝ пару.

- Як╕х матузко╝?

- У гарн╕зоне шнурк╕ адабрал╕, чарав╕к╕ звальваюцца. Ладна, праехал╕. З╕рн╕ лепш сюды.

Ён працягну╝ дзя╝чынцы раскрытую далонь. У яго руцэ ляжала манета.

- Медны?

- Нара, вазьм╕ яго ╕ паглядз╕ вельм╕ ╝важл╕ва. Ц╕ ёсць на ╕м як╕я-небудзь незвычайныя надп╕сы, выявы? Магчыма, руны?

Нара паднесла манету да вачэй.

- Гэта не рамейская манета, - сказала яна, пама╝ча╝шы. - ╤ншаземная нейкая. На рамейск╕х грошах адлюстраваны каршун, альбо партрэт А╝густы. А тут вершн╕к, ╕ сонца над ╕м. ╤ надп╕с. Л╕тары быццам знаёмыя, а мова незразумелая. А яшчэ л╕чбы. Дзевяцьсот восемдзесят восем.

- Талер, - сказа╝ Ян. - Талер семгальск╕. А л╕чбы - гэта год, кал╕ яго адчакан╕л╕. Дванаццаць гадо╝ таму. В той год Семгален зраб╕╝ся прав╕нцыяй ╤мперы╕, ╕ так╕х манет больш не робяць.

- А сюды як ён трап╕╝? - спытала Нара.

- Я бы сам хаце╝ гэта ведаць. Гадз╕ну таму я вык╕ну╝ яго за гарадскую сцяну. ╤ здаецца, гэтым жа талерам я расплац╕╝ся за начлежку, прычым двойчы. Не, я не звар'яце╝. Ён рэальна ╝весь час да мяне вяртаецца.

- Ох, дык гэта ж...

Яна не вымав╕ла гэтага ╝слых, але яны абодва падумал╕ пра адно ╕ тое ж. Неразменны Талер. Чаро╝ная манета з вельм╕ старой казк╕, якую ведал╕ ╕ ╝ Семгалене, ╕ ╝ Царгорадзе. Кажуць, што некаторыя гатовы был╕ прадаць душу за гэтую манетку. Неразменным Талерам можна было расплац╕цца з шынкаром, аддаць яго л╕хвяру, нават вык╕нуць у мора, усё ро╝на ён нязменна вярта╝ся да свайго ╝ладальн╕ка. А яшчэ Неразменны Талер прыцягва╝ да сабе грошы. Ц╕ не з гэтай прычыны ╕м так ахвотна падавал╕ м╕ласц╕ну на гарадск╕х вул╕цах?.. Быццам у пацверджанне таму на прыступк╕ са звонам упала манета. Нейк╕ чалавек, выходзячы з храма, к╕ну╝ ╕м пад ног╕ па╝срэбран╕ка.

- Адкуль ён у цябе? - спытала Нара.

- Мне да╝ яго чалавек на ╕мя Ангх╕. Тут, у Лемары, у першы дзень каранц╕ну. Дз╕╝на, пра╝да?

Ян не сказа╝ дзя╝чынцы, што незнаёмец адда╝ яму яшчэ ╕ капсулу з атрутай, якую адабрал╕ ╝ гарн╕зоне.

╤мправ╕заваная ╕мша заканчвалася. Верн╕к╕ паднял╕ся з ла╝ ╕ зацягнул╕ заключны г╕мн падзяк╕. "Зараз з храма пачнуць выходз╕ць людз╕, ╕ ╝се будуць к╕даць нам манетк╕, - падумала Нара. - ╤х прыцягне да сабе Талер..." Яна здрыганулася, адчу╝шы на сабе чыйсьц╕ поз╕рк. Падня╝шы вочы, Нара ╝бачыла перад сабой лютн╕ста. Таго самага, якога яна бачыла напярэдадн╕ вечарам у карчме. Цяпер яна магла разглядзець яго як след. То бы╝ юнак гадо╝ васемнаццац╕, высок╕ ╕ стан╕сты. Яго абл╕чча з да╝гаватым╕ вачыма ╕ вузк╕м╕ скулам╕ было вельм╕ бледным, але ╝сё ж так╕ прывабным. Юнак бы╝ апрануты ╝ фарс╕сты рамейск╕ каптан в╕шнёвага колеру, багата вышыты залатой н╕ткай, чырвоныя боц╕к╕ ╕ ╝сю тую ж пунсовую шапку з адваротам╕, упрыгожаную па╝л╕навым пяром. До╝гая пасма вугальна-чорных валасо╝ спадала яму на твар, закрываючы яго правае вока ╕ частку шчак╕. У руцэ ён трыма╝ лютню.

- Дабрыдзень, прынцэса, - сказа╝ ён, усм╕хаючыся.

- Дабрыдзень, - ветл╕ва адказала Нара.

- Скажыце мне, навошта вы ста╕це на дзядз╕нцы, як жабрачка, ╕ прос╕це м╕ласц╕ну? - спыта╝ лютн╕ст. - Вы ж пав╕нны жыць у палацы, а вашы падданыя апускаць вочы долу ды сх╕ляцца ╝ паклоне, кал╕ вы праходз╕це м╕ма.