Мроi Багны (СИ)

Вячэра была простай, але сытнай - збан к╕слага малака, пара жытн╕х праснако╝ ╕ луста сыру, як╕я дзячок ахвярава╝ са сва╕х уласных запаса╝. Потым ён прынёс з рызн╕цы пару посц╕лак ╕ старую рызу, якая пав╕нна была служыць падушкай. Нарэшце, пажада╝шы гасцям добрай ночы, дзячок сышо╝. Дзверы храма застал╕ся незамкнёным╕.

Ссуну╝шы некальк╕ ла╝, Ян ╕ Нара нак╕нул╕ на ╕х посц╕лк╕ ╕ так-сяк уладкавал╕ся на гэтых цвёрдых ложах, замест ко╝дры накры╝шыся вопраткай. У храме было цёмна - сыходзячы, дзячок патушы╝ усе свечк╕, пак╕ну╝шы тольк╕ дзве невял╕к╕я лампады над алтаром ╕ ╝ бакавой капл╕чцы. Скрозь стральчатыя вокны пран╕кала з вул╕цы святло л╕хтаро╝, на каменнай падлозе м╕ж калонам╕ ляжал╕ до╝г╕я цен╕.

- Вось бачыш, Ян, н╕чога страшнага не здарылася, - сонна сказала Нара. - Гэты чалавек зус╕м не жада╝ нам зла. Ён проста хаце╝ дапамагчы.

- Не бачу. Ладна. Сп╕ ╝жо, - прагавары╝ Ян.

***

Кал╕ гадз╕нн╕к на ратушы адзван╕╝ по╝нач, дзверы храма прыадчын╕л╕ся, ╕ на парозе па╝стала мажная, захутаная ╝ футра постаць. Суддзя Пелягрыюс адчу╝ расчараванне, убачы╝шы, што дзя╝чынка ╕ сляпы спяць побач на ссунутых лавах. Ён разл╕чва╝, што дзячок адвядзе дзя╝чынку ╝ рызн╕цу, далей ад сляпога, а той застанецца дзе-небудзь ля ╝ваходу. Ну, н╕чога, неяк разбяромся, сказа╝ ён сабе. Дзейн╕чаць трэба было хутка. Бясшумна пракра╝шыся м╕ж лавам╕, ён набл╕з╕╝ся да дзя╝чынк╕, якая спала, падкла╝шы руку пад галаву ╕ накры╝шыся сва╕м старэньк╕м пал╕цечкам. Сх╕л╕╝шыся над ёй, суддзя палюбава╝ся абрысам╕ яе цела пад грудай рыззя. Затым ён хутка зац╕сну╝ дзя╝чынцы рот ╕ сарва╝ яе з лавы. План бы╝ просты: адвесц╕ дзя╝чынку да сябе дадому ╕ замкнуць на ключ, ну а там па абстав╕нах.

На справе ╝сё аказалася не так проста, бо дзя╝чынка пачала супрац╕╝ляцца з нечаканай лютасцю. Спрабуючы вызвал╕цца, яна адчайна тузалася ╝ яго руках ╕ нават спрабавала б╕цца нагам╕ - кал╕ б не то╝стае футра, суддзя бы сур'ёзна пацярпе╝. Нарэшце, зла╝чы╝шыся, яна ╝п╕лася зубам╕ ╝ яго далонь. Суддзя ╝скрыкну╝ ╕ прыслаб╕╝ хватку.

- Ратуйце! - закрычала дзя╝чынка.

Брудна вылая╝шыся, суддзя зно╝ зац╕сну╝ ёй рот.

- Не трэба скандал╕ць, мышка мая, - сказа╝ ён. - Н╕хто цябе не пачуе, нават дзячок. Ён сёння аглух ╕ аслеп, а заадно ╕ аняме╝.

Суддзя павалок яе да выхаду. Дзя╝чынка адчайна адб╕валася. Скрозь футра суддзя адчува╝ дотык╕ яе юнага, гнуткага цела. Раптам ╝ ╕м разгарэлася жарсць. Ён спын╕╝ся. А чаго, уласна кажучы, чакаць? На вул╕цы дзя╝чынка можа вырвацца ╕ ╝цячы, а ╝ храме н╕кога няма, апроч гэтага калек╕. Але ён нам не перашкодз╕ць, пра╝да? Суддзя развярну╝ся ╕ пацягну╝ дзя╝чынку ╝ бакавую капл╕цу, дзе гарэла лампада. Штурхну╝шы яе ╝нутр, ён пача╝ сцягваць з сябе бабровае футра. Скарыста╝шыся момантам, дзя╝чынка ╕рванулася да выхаду, але суддзя заступ╕╝ ёй дарогу.

- Не сварыся са мной, вавёрачка, - сказа╝ ён. - Ты пав╕нна слухацца спадара Пелягрыюса ╕ паводз╕ць сябе добра, ╕накш будзеш пакарана.

Ён схап╕╝ дзя╝чынку за сукенку ╕ шпурну╝ яе на падлогу. Тонкая ткан╕на з трэскам разышлася пад яго пальцам╕. У прыцемку суддзя ╝бачы╝ яе бледнае плячо. Ён сх╕л╕╝ся над ёй ╕, дрыжачы, пача╝ расшп╕льваць гуз╕к╕ на п╕нжаку. Дзя╝чынка адчайна луп╕ла яго кулачкам╕ па твары ╕ грудзях. Град удара╝, як╕ сыпа╝ся на суддзю, яшчэ мацней распальва╝ яго пажадл╕васць.

Суддзя так ╕ не зразуме╝, адкуль узя╝ся забойца, як╕ нак╕ну╝ся на яго з цемры. Краем вока ён за╝важы╝, як цьмяна бл╕снула лязо. ╤нстынкт самазахавання бы╝ разв╕ты ╝ яго выдатна. Суддзя к╕ну╝ся ╝бок. Лязо прасв╕стала м╕ма ╕ са скрыгатам шарганула па каменнай падлозе, ледзь не злама╝шыся. Суддзя адштурхну╝ дзя╝чынку ╕ пабег. Хтосьц╕ схап╕╝ яго за нагу, ╕ ён адчу╝ востры боль у правай галёнцы. Нешта гарачае, густое ╕ л╕пкае стала зал╕ваць яго чарав╕к. Зав╕шча╝шы, суддзя павал╕╝ся долу. Ён ужо не адчува╝ болю. Яго апанава╝ жывёльны жах. Валакучы па падлозе параненую нагу, суддзя папо╝з да выхаду. Нечыя пальцы ╝чап╕л╕ся ╝ яго парадзелыя валасы. Галава яго зак╕нулася, ╕ поз╕рк ск╕рава╝ся на цёмныя хоры.

- Гвалт... - прахрыпе╝ суддзя.

Яго горла быццам апякло агнём, ён захлыну╝ся крывёй, ╕ наступ╕ла апраметная цемра.

Ян адк╕ну╝ нож ╕ падня╝ся на ног╕.

- Нара! - пакл╕ка╝ ён.

Дзя╝чынка не азвалася.

- Нара, дзе ты?

Ён выцягну╝ перад сабой рук╕ ╕ зраб╕╝ крок. Вылая╝ся напа╝голасу, наляце╝шы на лаву.

- Я тут... - пачу╝ ён.

Нара сядзела на падлозе капл╕цы, сц╕сну╝шыся ╝ камяк. Ян апусц╕╝ся перад ёй на кален╕ ╕ дакрану╝ся да яе пляча. Яго пальцы прабегл╕ па яе абл╕ччы. Дзя╝чынку злёгку калац╕ла, але яна не плакала.

- Ён н╕чога табе не зраб╕╝? - спыта╝ Ян.

- Ды не. Тольк╕ сукенку парва╝.

- Нара, трэба сыходз╕ць. Нам нельга тут заставацца. Разумееш?

Яна к╕╝нула ╕ паднялася на ног╕, прытрымл╕ваючыся за Яна.

- Што з ╕м? - прашаптала дзя╝чынка, кал╕ яны праходз╕л╕ м╕ма нерухомага цела, якое ляжала пам╕ж лавам╕.

- Самле╝. Хадзем хутчэй, пакуль не апрытомне╝.